วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2679

“แคร่ก!”

ยอดเกี้ยวเกิดรอยแยกขึ้นมาทันที เจ้าหนุ่มอ้วนขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาฉายความฉงน แต่ในใจไม่ตระหนกเลยสักนิด

เพราะเกี้ยวคันนี้ ทวดของเขาสร้างขึ้นด้วยมือตนเองก่อนสิ้นใจ

ทวดของเขา ก็คือผู้ยิ่งใหญ่ที่คนขับรถม้าพูดถึง—ผู้ที่ต่อสู้กับจักรพรรดิเก้าฟ้าอันเป็นนิรันดร์ถึงสามวันสามคืน

เจ้าหนุ่มอ้วนพึมพำคาถาในปาก รอยแยกที่โดนหมัดของเย่ชิวกระแทกจนแตกออก ก็ประสานปิดในชั่วพริบตา

“แกก็แค่ขอบเขตมหานักบุญ ต่อให้ทุ่มสุดฝีมือ ก็ไม่มีทางเจาะของวิเศษที่ทวดมอบให้ผมได้” น้ำเสียงที่มั่นอกมั่นใจดังลอดออกมาจากในเกี้ยว

ด้านนอก เย่ชิวไม่เอ่ยคำใด ยกหมัดฟาดซ้ำอย่างไม่หยุด

ยามนี้เขาเข้าสู่ภาวะประหลาดยิ่ง ตอนออกหมัดท่วงท่าช้า ทว่าอำนาจกลับน่าสะพรึงกลัวยิ่ง ดุจจะทลายทั่วสวรรค์และหมื่นภพ

“ตู้ม!”

หมัดตกกระแทกบนเกี้ยว เพียงพริบตา รอยแยกผุดขึ้นมาอีกหนึ่งรอย

“หมอนี่แรงไม่น้อย เสียแต่ว่าโง่ ถ้าฉลาดกว่านี้สักหน่อย คงไม่มาขัดแข้งขาคุณชายคนนี้”

“ถ้ามันไม่มาขวางผม คุณชายอย่างผมอาจไว้ชีวิตให้ ให้มันมาเป็นคนขับรถม้าของผมก็ยังได้ พอดีตอนนี้คุณชายกำลังขาดคนขับรถม้าอยู่”

“แต่มันดันทุรังไปให้สุดทาง งั้นก็ปล่อยให้มันเหนื่อยตายคาที่ไปเลย”

คิดได้ดังนั้น เจ้าหนุ่มอ้วนก็พึมพำคาถา รอยแยกบนเกี้ยวปิดสนิทในชั่วกระพริบตา

ถัดมา ทั้งสองฝ่ายเหมือนกำลังชักเย่อกันไม่รู้จบ

เย่ชิวกระหน่ำหมัด สร้างรอยแยกบนเกี้ยวไม่หยุด เจ้าหนุ่มอ้วนก็คอยซ่อมแซมรอยแยกไม่ขาด

กินเวลาร่วมสิบห้านาที

เย่ชิวก็ยังเจาะเกี้ยวนั้นไม่สำเร็จ

“ก็แค่ขอบเขตมหานักบุญ ยังกล้าคิดจะใช้กำปั้นทุบของวิเศษที่ทวดให้ผม นี่มันฝันกลางวัน เดี๋ยวคอยดู ฉันจะทำให้แกเหนื่อยจนตาย” เจ้าหนุ่มอ้วนหัวเราะเย็นในใจ

หารู้ไม่ว่าข้างนอก หมัดของเย่ชิวกำลังปรับเปลี่ยนอยู่ตลอด

ทุกครั้งที่เขาชก มีแรงสะเทือนฟ้าสะท้านดิน เพียงแต่วิชาหมัดสลับไปมา หนักบ้างเบาบ้าง เร็วบ้างช้าบ้าง

บนพื้นดิน

จางเหมยเจินเหรินเอ่ยเสียงหนักว่า “ดูท่า ไอ้เจ้ากระต่ายน้อยเจอศัตรูร้ายกาจเข้าแล้ว”

ม่อเทียนจีถามว่า “ศิษย์พี่ หมายความว่าอย่างไร?”

จางเหมยเจินเหรินว่า “พวกเจ้าสังเกตไหม วิชาหมัดเมื่อครู่ของเจ้ากระต่ายน้อย เปลี่ยนไปแล้วนับหลายสิบแบบ?”

“อืม จริงอย่างนั้น” ม่อเทียนจีพยักหน้า

เขาเองก็เห็นว่า วิชาหมัดของเย่ชิวเปลี่ยนไปไม่หยุด

จางเหมยเจินเหรินว่า “ที่เจ้ากระต่ายน้อยทำเช่นนี้ ชัดเลยว่าเขากำลังลองดูว่าแบบไหนจะทำลายเกี้ยวนั่นได้ วิธีนี้เขาใช้เฉพาะยามเจอศัตรูระดับสุดยอดเท่านั้น”

หลินต้าเหนี่ยวขมวดคิ้วว่า “ชกไปเรื่อยก็ไม่ใช่วิธีนะ เกี้ยวของไอ้อ้วนดูท่าจะเป็นของวิเศษสุดยอด ถ้าหัวหน้าออกหมัดไม่หยุด ท้ายสุดจะหมดแรงเอา”

“พี่รอง งั้นเราไปช่วยหัวหน้ากันไหม?”

จางเหมยเจินเหรินก็รอคำนี้อยู่ เรื่องอวดฝีมือต่อหน้าผู้คน จะปล่อยให้เย่ชิวทำคนเดียวได้อย่างไร เขาเองก็อยากร่วมด้วย

“ตีเสือต้องอาศัยพี่น้อง เจ้านกใหญ่ ข้าว่าเจ้าพูดถูก เราสนิทกับเจ้ากระต่ายน้อยดั่งพี่น้อง ควรไปช่วยเขา……” จางเหมยเจินเหรินยังไม่ทันพูดจบ เหตุก็พลิกผัน

วูม!

ท้องฟ้ามืดลงฉับพลัน ราวถูกผืนแพรสีดำหนาทึบคลุมไว้ ตกสู่ความมืดไร้ขอบเขต แม้แต่ค่ายรบจักรพรรดิยังไม่เปล่งแสง

มีเพียงบนกายของเย่ชิวที่แสงศักดิ์สิทธิ์สาดส่องเจิดจ้า

ชั่วขณะนั้น เย่ชิวราวกับเป็นหนึ่งเดียวในฟ้าดิน

เห็นภาพนั้น จางเหมยเจินเหรินอิจฉาจนตาลุกโพลง บ่นลั่นในใจ “เวรเอ้ย ฟ้านี่มันเกินไปแล้ว ไอ้เจ้ากระต่ายน้อยอยากอวดเก่ง ยังเข้าทางมันอีก น่าอายจริงๆ”

ยามนี้เย่ชิวคนเดียวดึงดูดสายตาทุกผู้คน ทุกคนเงยหน้ามองเขาราวกับมองเทพเจ้า

เพราะทั้งฟ้าดินมืดมิด มีเพียงเย่ชิวที่สุกสว่างพร่างพราว

เย่ชิวราวราชันเทพ ฟาดหมัดไม่หยุด แต่หาได้โจมตีเกี้ยวนั้นอีก หากกลับสร้างรอยหมัดขึ้นรอบกายทีละรอย

ไม่นาน รอยหมัดรอบตัวเขามากขึ้นเรื่อยๆ ถี่แน่น จนท้ายสุดเติมเต็มทั้งค่ายรบจักรพรรดิ

“เอ๊ะ หัวหน้ากำลังทำอะไร?”

“ไหนๆ ก็ออกหมัดแล้ว ไฉนไม่โจมตีต่อ?”

“มองไม่ค่อยออกแฮะ?” หลินต้าเหนี่ยวเกาศีรษะพลางว่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน