วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2681

เย่ชิวพบพิรุธก็ใจสะท้าน

“ถึงกับเอาวิญญาณแท้ดวงหนึ่งไปฝากไว้ในทะเลสำนึกของคนอื่น ผู้หญิงคนนี้ ช่างบ้าบิ่นจริงๆ!”

เย่ชิวแปลกใจไม่น้อย แบบนี้เขาเพิ่งเจอครั้งแรก

สำหรับผู้ฝึกบำเพ็ญแล้ว วิญญาณแท้ก็คือชีวิต วิญญาณแท้อยู่ ชีวิตอยู่ วิญญาณแท้ดับก็ร่างตาย วิถีดับ

ฉะนั้นผู้ฝึกบำเพ็ญจึงหวงแหนและปกป้องวิญญาณแท้ของตนอย่างยิ่ง

นางกลับเอาวิญญาณแท้ไปฝากไว้ในทะเลสำนึกของเสี่ยวผั่งจื้อ เพื่อปกป้องเขา นี่ชี้ให้เห็นสามข้อ

หนึ่ง นางต้องมีวิญญาณแท้มากกว่าหนึ่งดวงแน่

สอง นางรักเสี่ยวผั่งจื้อยิ่งนัก มิฉะนั้นไม่มีวันทำเช่นนี้ เพราะแม้จะมีวิญญาณแท้หลายดวง แต่สูญเสียไปหนึ่งดวงก็ย่อมบอบช้ำสาหัส

สาม นางมั่นใจ—หรือไม่ก็หยิ่งผยอง—ในพลังของตนสุดๆ

รวมสามข้อก็พอชี้ชัดได้ว่า นางเป็นศัตรูที่ร้ายกาจยิ่ง

เย่ชิวหรี่ตา ใช้ดวงตาสวรรค์เพ่งพินิจหญิงนั้นต่อ

“ระดับราชานักบุญ นี่ไม่ธรรมดาเลย!”

นางยังสาวนัก ดูไม่ถึงสามสิบ ปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติรอบกายชวนขนลุก

“ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ ถ้าอยู่ในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร อย่างน้อยก็เป็นผู้นำศาสนาหรือจ้าวสำนัก พรสวรรค์ของนางน่ากลัวจริงๆ”

จนถึงตอนนี้ ในบรรดาคนที่เย่ชิวเคยพบ ยังไม่เคยมีผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญที่อายุน้อยขนาดนี้

อย่างเช่น ท่านจอมเทพอู๋จี๋, เฟิงว่านหลี่, เซียวจงโหลว และเหล่าประมุขแห่งมหาสำนักทั้งหลาย ล้วนฝึกกรำมาเป็นพันปีจึงจะขึ้นเป็นผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญ

แต่นางตรงหน้าอายุเพียงเท่านี้กลับขึ้นถึงระดับราชานักบุญ เห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดาเอาเสียเลย

ใบหน้าของเสี่ยวผั่งจื้อก็ฉายแววตะลึง คาดไม่ถึงว่าในยามคับขันพี่สาวจะมาช่วย ถึงกับดีใจจนโพล่งว่า：“พี่! รีบช่วยผมฆ่าไอ้สารเลวนั่นที!”

พอได้ยินเช่นนั้น ผู้คนทั้งบริเวณต่างตกตะลึง

“อะไรนะ นางนั่นเป็นคนของฮวงจินเจียจู๋? แถมยังเป็นพี่สาวของเสี่ยวผั่งจื้อ?”

“แล้วทำไมนางถึงออกมาจากระหว่างคิ้วของเสี่ยวผั่งจื้อได้ล่ะ?”

“ช่างมันเถอะ สำคัญคือนางเก่งกล้ามาก”

“เมื่อครู่เสี่ยวผั่งจื้อบอกเองว่า พี่สาวของเขาเป็นร่างเทพจันทรา ทะลวงถึงขอบเขตราชานักบุญตั้งแต่สิบปีก่อน”

“ท่านเจ้าบ่าวหลวงเจอคู่แข่งสมน้ำสมเนื้อเข้าให้แล้ว!”

“……”

ระหว่างผู้คนกำลังวิพากษ์วิจารณ์ สายตาเย็นชาไร้อารมณ์ของสตรีนั้นก็หยุดที่เย่ชิว ก่อนค่อยๆ ยกฝ่ามือขึ้น

กลางฝ่ามือของนางอาบด้วยแสงเย็นนุ่มนวล ทว่าไอพลังกลับชวนให้หัวใจหวาดหวั่น

แม้เย่ชิวจะประหลาดใจในพลังของนางอยู่บ้าง แต่หาได้หวั่นเกรง แค่วิญญาณแท้ดวงหนึ่งยิ่งแล้วไปใหญ่ ต่อให้นางตัวจริงมาด้วย เขาก็ไม่สะทกสะท้าน

“จะใช้วิธีไหนกำจัดวิญญาณแท้ดวงนี้ดี?”

เย่ชิวครุ่นคิด

เพราะวิธีจัดการวิญญาณแท้ของนาง เขามีอยู่มากมาย เพียงแต่อยากเลือกวิธีที่เหมาะที่สุด

จังหวะที่นางใกล้จะลงมือ เสี่ยวผั่งจื้อก็ตวาดใส่เย่ชิวอีกครั้งว่า：“เย่ฉางเซิง คิดไม่ถึงล่ะสิ? พี่สาวผมมาช่วยผมแล้ว!”

“ผมบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว คุณฆ่าผมไม่ได้ หัวเข่าคุกลงมากราบขอชีวิตผมซะ ผมจะเมตตาให้ตายดีๆ แต่คุณไม่ฟัง ดันทุรังหน้ามืดตามัว มาตอนนี้เสียใจไหมล่ะ?”

“บอกไว้เลย เสียใจก็สายไปแล้ว พี่สาวผมต้องทำให้คุณทรมานยิ่งกว่าตายแน่!”

“พี่! รีบฆ่าเย่ฉางเซิงซะ!” เสี่ยวผั่งจื้อเร่งเร้า

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวราวอสูร อยากจะกินเลือดกินเนื้อเย่ชิวให้สาแก่ใจ

ทว่านางกลับชะงักฝ่ามือ และในแววตาเย็นชานั้นก็ฉายความฉงนอยู่รำไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน