วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2682

ตูม!

เย่ชิวเป็นฝ่ายลงมือก่อน ยังไม่ทันให้หญิงสาวรวบรวมพลัง เขาก็สะบัดแส้ปราบเทพหวดใส่ด้วยความเร็วเหลือเชื่อ

“ข้าคือขอบเขตราชานักบุญ ส่วนเจ้าแค่ขอบเขตมหานักบุญ ต่างกันตั้งหนึ่งขอบเขตใหญ่ กล้ามาสู้กับข้า เจ้าตายแน่” หญิงสาวยิ้มเหยียดที่มุมปาก กำลังจะโต้กลับ แต่พลันพบว่าทั้งตัวขยับไม่ได้เลย

ถูกตรึงไว้แล้ว

“แส้นั่นมีอะไรผิดปกติ…” พอรู้ตัวก็สายไป แส้ปราบเทพฟาดลงบนร่างนาง

เพียะ!

หญิงสาวกระเด็นปลิวออกไป กระดูกหักไม่รู้กี่ท่อน เลือดทะลักไม่หยุด

“พี่สาว!” ไอ้อ้วนเห็นดังนั้น โกรธจนตาแทบปริ

เย่ชิวกำลังจะฉวยโอกาสสังหารนางให้สิ้น เสียงคำรามของไอ้อ้วนก็ผ่าออกมา

“ไอ้ระยำ! กล้าแตะต้องพี่สาวของข้า กูจะสู้ตายกับมึง!”

ไอ้อ้วนพุ่งเข้าใส่เย่ชิว

แม้เขายังไม่ซ่อมแซมร่างกาย เหลือเพียงวิญญาณแท้ แต่วิญญาณแท้ก็ยังจู่โจมได้

วิญญาณแท้ของไอ้อ้วนสาดแสงทองคำเจิดจ้า พุ่งใส่เย่ชิวสุดกำลัง หวังฆ่าให้ตาย

ว่าไปก็ว่าเถอะ ถึงจะเหลือแค่วิญญาณแท้ แต่ความเร็วของไอ้อ้วนกลับเร็วปรู๊ดปร๊าดจนมองตามไม่ทัน

เห็นชัดว่าการที่หญิงสาวถูกเย่ชิวต่อยปลิว ทำให้ไอ้อ้วนกระทบกระเทือนใจอย่างหนัก

“ฝีมือกระจอกแค่นี้ ไม่กลับไปเล่นโคลนอยู่บ้านล่ะ กลับโผล่มาอวดเบ่ง นี่ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง?” เย่ชิวเอ่ยอย่างดูแคลน แล้วคว้าฉับพลันดุจสายฟ้าแลบ

กร๊อบ!

เขากำวิญญาณแท้ของไอ้อ้วนไว้ในมือได้ในพริบตา

“ไอ้สารเลว ปล่อยข้า—” เสียงคำรามยังไม่ทันขาดคำ ก็แปรเป็นกรีดร้อง “อ๊าก—”

วิญญาณแท้ของเขาถูกเย่ชิวบีบจนแตกร้าว

เย่ชิวกล่าวเย็นชาใส่ไอ้อ้วนว่า “ตัวปัญหาอย่างเจ้า ไม่ต้องไปผุดไปเกิดหรอก ไปเป็นวิญญาณเร่ร่อนเสียจะดีกว่า!”

“หยุด!” หญิงสาวร้องลนลาน

แต่เย่ชิวทำเหมือนไม่ได้ยิน กำมือแน่นฉับพลัน

ปุ!

ทันใดนั้น วิญญาณแท้ของไอ้อ้วนถูกบีบจนแหลก เลือดสาดกระเซ็น ฉากตรงหน้าสยดสยองนองเลือดสุดๆ

พริบตานั้น ทั้งสนามถึงกับตะลึง

คนไม่น้อยถึงกับหน้าถอดสี

“ท่านเจ้าบ่าวหลวงฆ่าเสี่ยวเส้เย่ของฮวงจินเจียจู๋จริงๆ!”

“งานนี้ท่านเจ้าบ่าวหลวงก่อเรื่องใหญ่โตแล้ว!”

“ฮวงจินเจียจู๋ไม่มีวันปล่อยจงโจวไว้แน่ เกรงว่าอีกไม่นาน จงโจวจะเจอศึกสงครามอีกครั้ง!”

“……”

“น้องชาย!” หญิงสาวมองวิญญาณแท้ของไอ้อ้วนที่แหลกสลาย ถึงกับนิ่งค้าง

นางไม่คิดเลยว่าน้องชายแท้ๆ จะถูกบีบวิญญาณแท้แตกต่อหน้าต่อตา

น้ำตาไหลริน

“น้องชาย!” หญิงสาวร้องลั่น ฉับพลันชี้หน้าเย่ชิวด้วยโทสะเดือด “เย่ฉางเซิง เจ้ากล้าฆ่าน้องชายของฉัน แค้นนี้ไม่อาจอยู่ใต้ฟ้าดินเดียวกัน หากไม่ฆ่าเจ้า ฉันสาบานว่าจะไม่ขอเป็นคน!”

เย่ชิวมองนาง แล้วยิ้มเย้ย “พักเรื่องข้อเท็จจริงไว้ก่อน เจ้าคิดหรือไม่ว่าเรื่องการตายของน้องเจ้า เจ้าเองก็ไร้ความผิดเสียทีเดียว?”

“หากไม่ใช่เพราะเจ้ากับครอบครัวของเจ้า เอาใจตามใจน้องมากเกินไป เขาจะผยองลำพอง ดูถูกคน ทำตามอำเภอใจ พูดจากะจะล้างทั้งตระกูลชาวบ้านได้ยังไง?”

หญิงสาวอึ้ง “นี่…”

พอนึกย้อนหลัง ตั้งแต่น้องเกิดมา ทั้งบ้านก็หวงนักห่วงหนา ประคบประหงมยังกะไข่ในหิน ทำตามใจไปเสียทุกอย่าง

แม้ทำผิดอะไรไป ใครๆ ก็ไม่เคยตำหนิ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลงโทษ

“หรือว่า… จริงๆ แล้วเราเอาใจน้องจนเสียคน ถึงทำให้เขาต้องลงเอยแบบนี้?”

ระหว่างที่นางเหม่อคิด เย่ชิวว่าต่อ “สุภาษิตว่า เลี้ยงแต่ไม่สอน เป็นความผิดของพ่อ”

“แม้น้องเจ้าตายด้วยมือข้า แต่พ่อแม่ของเขาไม่สั่งสอน ในฐานะพี่สาวอย่างเจ้าเองก็ไม่สั่งสอน แบบนี้ถูกแล้วหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน