วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2684

หลินต้าหนียวได้ยินการจัดการของเย่ชิว รีบเอ่ยว่า “พี่ใหญ่ พ่อของผม…”

ยังไม่ทันให้หลินต้าหนียวพูดจบ เย่ชิวก็หันบอกหลินเสี่ยวเหนียวว่า “คุณอา หวังว่าท่านจะเข้าใจผมนะครับ ที่นี่ปลอดภัยกว่าที่เขตต้องห้ามแห่งชีวิต”

“ส่วนความปลอดภัยของต้าหนียว ท่านไม่ต้องกังวลครับ ตราบใดที่ผมยังอยู่ ผมจะคุ้มครองเขาจนถึงที่สุด”

“แล้วพวกเราก็จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด”

เย่ชิวพูดมาถึงตรงนี้ กลัวหลินเสี่ยวเหนียวจะยังไม่วางใจ จึงย้ำอีกครั้งว่า “ไม่ว่าอย่างไร เราจะกลับมาครับ”

หลินเสี่ยวเหนียวเอ่ยอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวเย่ ขอบใจนะ”

“ผมกับต้าหนียวสนิทกันอย่างกับพี่น้องแท้ๆ คุณอาไม่ต้องเกรงใจครับ” เย่ชิวสั่งความว่า “เหล่าโต้วซี ต้าหนียว เทียนจี พวกเจ้าต้องเตรียมพร้อมออกเดินทางได้ทุกเมื่อ ทันทีที่พระจันทร์สีแดงมาปรากฏและเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเผยตัว เราจะออกเดินทางทันที”

ทั้งสามพยักหน้า

เย่ชิวเอ่ยอีกว่า “ได้เวลาแล้ว เริ่มเตรียมงานเลี้ยงคืนนี้กันเถอะ!”

จากนั้น ทุกคนก็แยกย้ายกันไป

วันนี้เป็นวันมหามงคลที่หนิงอันเสด็จขึ้นครองราชย์ และยังเป็นวันที่จงโจวถูกรวมเป็นหนึ่งด้วย ค่ำคืนนี้จึงมีการจัดงานเลี้ยงฉลองยิ่งใหญ่

ทั่วหล้าร่วมเฉลิมฉลอง

หลังงานเลี้ยง เย่ชิวกลับถึงห้อง พอพ้นประตู เงาร่างหนึ่งก็แทรกตัวตามเข้ามา โผกอดเขาจากด้านหลัง

ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนแผ่นหลังกำลังถูกเบียดด้วยของกลมๆ สองลูกที่เด้งดึ๋ง กลิ่นหอมจางๆ ลอยมาแตะปลายจมูก

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นเสี่ยวไป๋หู เพราะขนาดหน้าอกของหนิงอันไม่ใหญ่ขนาดนี้

“มีธุระอะไรหรือเปล่า?” เย่ชิวถาม

“ไม่มีธุระแล้วมาหาท่านไม่ได้หรือคะ?” เสี่ยวไป๋หูส่งเสียงหวานออดอ้อน “สามีขา ฉันคิดถึงท่าน ไม่อยากห่างแม้เพียงครู่เดียวค่ะ”

เย่ชิวรู้เจตนาทันที จึงถามว่า “เธอไม่อยากกลับเผ่าอสูร หรืออยากไปเขตต้องห้ามแห่งชีวิตกับผมกันแน่ครับ?”

“ฉันอยากไปเขตต้องห้ามแห่งชีวิตกับท่าน” เสี่ยวไป๋หูว่า “ก่อนนี้ได้ยินกันนักหนาว่าที่นั่นลี้ลับเพียงไร แต่ฉันไม่เคยไป เลยอดสงสัยไม่ได้”

“แน่นอนล่ะ สำคัญที่สุดคือฉันอยากอยู่ข้างๆ ท่าน”

“สามีขา พาฉันไปเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเถอะนะคะ นะ นะคะ?”

พูดไปปลายเสียงก็ยิ่งออดอ้อน เสี่ยวไป๋หูเริ่มออเซาะใส่เย่ชิว

ในใจเขาบ่น พลางครุ่นคิดว่า ที่จริงไม่ใช่ผมไม่อยากพาเธอไปหรอกนะ แต่เป็นเหล่าเจิ่วที่ไม่ให้พาผู้หญิงต่างหาก!

“ให้พาอะไรก็ได้ แต่ไม่ให้พาผู้หญิง นี่มันหมายความว่ายังไง?”

“กลัวจะเป็นภยันตรายเพราะหญิงงามหรือไง?”

“หรือกลัวว่าเสี่ยวไป๋หูกับหนิงอันสวยสะกดใจเกินไป แล้วพอเข้าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะทำให้ผมเดือดร้อน?”

คิดถึงตรงนี้ เย่ชิวก็หันมาบีบแก้มใสเนียนของเสี่ยวไป๋หูเบาๆ แล้วว่า “เชื่อผมนะ กลับเผ่าอสูรเถอะ เป็นเด็กดีนะ～”

สีหน้าของเสี่ยวไป๋หุทรุดฮวบ มองเย่ชิวด้วยสายตาตัดพ้อ ถามเสียงแผ่วเศร้าว่า “สามีขา ท่านไม่พาฉันจริงๆ เหรอ ใจร้ายจังนะคะ?”

เพี๊ยะ!

เย่ชิวฟาดก้นเสี่ยวไป๋หูทีหนึ่ง ทำหน้าดุแล้วว่า “ยังไง นี่ถึงขั้นไม่ฟังที่ผมพูดแล้วหรือ?”

“ครั้งนี้ผมเข้าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตไปทำเรื่องจริงจัง ไม่ได้ไปเที่ยวเล่น”

“เธอกลับเผ่าอสูรก่อน รอผมกลับจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตแล้ว ว่างเมื่อไหร่ผมจะไปหา”

เสี่ยวไป๋หูไม่พูดอะไร เพียงมองเย่ชิวด้วยแววตาเว้าวอน น้ำตาคลอ ดูแล้วน่าสงสารจับใจ

เย่ชิวใจอ่อนลง “เอาอย่างนี้ ถ้าไม่อยากกลับจริงๆ อยู่ที่นี่เป็นเพื่อนหนิงอันก็ได้”

“ได้จริงๆ เหรอคะ?” ดวงตาเสี่ยวไป๋หูสว่างวาบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน