วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2685

หรงจิงเทียนแทบคลั่งด้วยความโกรธ

ทั้งชีวิต สิ่งที่เขาภูมิใจที่สุดไม่ใช่การเป็นหัวหน้าตระกูลฮวงจินเจียจู๋ หากแต่คือการเป็นพ่อของลูกสามคนที่ต่างมีร่างเทพ

บุตรชายคนโต หรงอี้ ร่างเทพไร้เทียมทาน ทั้งที่ยังหนุ่มก็ทะลวงถึงขอบเขตราชานักบุญแล้ว บัดนี้กำลังปิดด่านบำเพ็ญเพื่อกระโจนสู่ขอบเขตถัดไป

บุตรสาวคนที่สอง หรงฮวา ร่างเทพจันทรา ทะลวงถึงขอบเขตราชานักบุญมาตั้งแต่สิบปีก่อน

บุตรชายคนเล็ก หรงห่าว ร่างเทพสุริยัน อายุสิบกว่าปีก็ไปถึงขอบเขตมหานักบุญแล้ว

ตระกูลเดียวมีผู้ครอบครองร่างเทพถึงสามคน ช่างโชคดีเหลือเกิน!

ยิ่งไปกว่านั้น หรงจิงเทียนยังเชิญผู้รู้มาคำนวณดวงชะตา พบว่าลูกทั้งสามล้วนมีพรสวรรค์จักรพรรดิ อนาคตไร้ขอบเขต

ในฐานะบิดา เขาภาคภูมิใจอย่างหาที่สุดมิได้

ด้วยเหตุนั้น หรงจิงเทียนจึงฝากความหวังอันยิ่งใหญ่ไว้กับลูกทั้งสาม หวังว่าสักวันหนึ่ง พวกเขาจะบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ

แน่นอน ในฐานะหัวหน้าตระกูลฮวงจินเจียจู๋ เขาย่อมรู้ดีว่าในหนึ่งยุคจะมีจักรพรรดิได้แค่คนเดียว เป็นไปไม่ได้ที่ลูกทั้งสามจะเป็นจักรพรรดิพร้อมกัน

ทว่า เพียงแค่มีหนึ่งคนในหมู่ลูกทั้งสามที่บรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ เขาก็จะมีโอกาสได้ออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิต

แต่เขาไม่คาดคิดอย่างที่สุดว่า ลูกชายสุดที่รักของตน กลับถูกฆ่าตาย

ช่างเกินจะรับได้!

“แค้นฆ่าลูกนี้ ข้าจะไม่อยู่ร่วมโลกกับมัน! เย่ฉางเซิง เจ้ารอข้าไว้เถิด ไม่นานเกินรอ ข้าจะทำให้เจ้าตายไม่มีแม้หลุมฝังศพ!”

เอ่ยจบ หรงจิงเทียนยกมือลูบป้ายวิญญาณของหรงห่าว น้ำตาไหลพราก พลางคร่ำครวญว่า “ห่าวเอ๋อร์ ไม่ต้องห่วงนะลูก พ่อจะฉีกเนื้อเถือกระดูกเย่ฉางเซิงเป็นหมื่นท่อน บูชาดวงวิญญาณของเจ้าบนสวรรค์”

จู่ๆ หรงจิงเทียนก็หันขวับ มองหรงฮวาที่เหม่อลอยเหมือนคนไร้วิญญาณ พลางถามเสียงอ่อนว่า “พอตะเกียงชีวิตของห่าวเอ๋อร์ดับลง พ่อถึงรู้ว่าเขาสิ้นชีพแล้ว แล้วลูกฮวา เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าคนที่ฆ่าห่าวเอ๋อร์คือเย่ฉางเซิง?”

หรงฮวาปาดน้ำตาแล้วกล่าวว่า “ฉันฝังส่วนหนึ่งของวิญญาณแท้ไว้ในวิญญาณแท้ของน้อง เพื่อปกป้องเขา แต่ไม่คิดเลยว่า สุดท้ายฉันก็ยังคุ้มครองเขาไว้ไม่ได้ค่ะ”

นางเอ่ยถึงตรงนี้ แววตาเปลี่ยนเป็นเคียดแค้น “ท่านพ่อ เรื่องล้างแค้นให้น้อง ปล่อยให้ฉันจัดการเถอะค่ะ ฉันจะทำให้เย่ฉางเซิงอยากอยู่ก็อยู่ไม่ได้ อยากตายก็ตายไม่ลง”

หรงจิงเทียนกัดฟันกล่าว “พ่ออยากลงมือแก้แค้นแทนห่าวเอ๋อร์ด้วยตัวเองเหลือเกิน เสียแต่ว่าพ่อออกจากที่นี่ไม่ได้ ทั้งหมดเป็นความผิดของไอ้สารเลวตนนั้น…”

“ท่านพ่อ!” หรงฮวารีบขัด สีหน้าขรึมตักเตือนว่า “ระวังคำพูดค่ะ!”

หรงจิงเทียนมองซ้ายมองขวาด้วยความหวั่น ก่อนค่อยผ่อนลมหายใจเบาๆ “ไม่เป็นไรหรอก ยัยบ้าคนนั้นไม่ได้ยิน”

จากนั้นเขากล่าวต่อ “พ่อออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตไม่ได้ พี่ชายของเจ้าก็กำลังปิดด่าน เรื่องล้างแค้นให้ห่าวเอ๋อร์ ดูท่าจะต้องฝากเจ้าแล้ว”

“ห่าวเอ๋อร์ทั้งเชื่อฟังและน่ารักขนาดนั้น เย่ฉางเซิงยังทำใจฆ่าได้ ก็ชี้ชัดแล้วว่ามันโหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตา มันเป็นคนเลือดเย็นไร้ความปรานี”

“ยิ่งไปกว่านั้น น้องชายเจ้ามีพลังบำเพ็ญเพียรถึงขอบเขตมหานักบุญ เย่ฉางเซิงยังฆ่าได้ แปลว่าฝีมือของมันไม่ธรรมดา”

“ลูกฮวา เจ้าอย่าได้ประมาทเป็นอันขาด”

“เอาอย่างนี้ พ่อจะให้อาสองคนของเจ้าไปกับเจ้า พวกเจ้าร่วมมือกันฆ่าเย่ฉางเซิง ดีไหม?”

“ไม่ต้อง!” หรงฮวาสบประมาท “อาสองคนนั้นพลังบำเพ็ญเพียรยังสู้ฉันไม่ได้ พาไปด้วยจะให้เป็นตัวถ่วงหรือคะ?”

หรงจิงเทียนอธิบาย “พ่ออยากให้พวกเขาไปคอยคุ้มกัน อย่างน้อยจะได้มีคนคอยดูแลกัน”

“ถ้าพวกเขาตามฉันไปล่ะก็ คงเป็นฉันที่ต้องคอยดูแลพวกเขามากกว่า” หรงฮวาว่า “ปล่อยให้อาสองคนอยู่ที่ตระกูลเถอะค่ะ ฆ่าเย่ฉางเซิง คนเดียวฉันก็พอ”

หรงจิงเทียนรู้จักนิสัยลูกสาวดี ว่ามีความคิดเป็นของตัวเองเสมอ เห็นนางยืนกรานนัก จึงจำต้องยอม “ก็ได้ แต่พ่อย้ำอีกที ต้องระวังให้มาก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน