วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2687

เบื้องบนฟ้ายามราตรี พระจันทร์สีแดงหนึ่งดวงค่อยๆ โคจรขึ้น

แสงของมันไม่อ่อนโยนดั่งเคย หากกลับเย็นชาและคมกริบ ทะลุทะลวงหมู่เมฆแล้วแต้มผืนพิภพให้ระเรื่อด้วยสีชาดอ่อน สรรพสิ่งราวกับถูกพรากสีสันและอุณหภูมิเดิมไปภายใต้รัศมีประหลาดนั้น

พระจันทร์สีแดงมาแล้ว!

นั่นหมายความว่า เขตต้องห้ามแห่งชีวิตได้ปรากฏขึ้นแล้ว

เย่ชิวรู้สึกตื่นเต้น รอคอยมานาน ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง

แต่ทันทีที่พระจันทร์สีแดงเผยตัว อากาศโดยรอบเหมือนถูกแช่แข็ง แม้สายลมยังกลั้นหายใจ โลกทั้งใบถูกโอบล้อมด้วยบรรยากาศพิกลยากจะพรรณนา

ในเวลาเดียวกัน เหล่าทหารยามทั้งในและนอกพระราชวังก็สังเกตเห็นความผิดปกติของจันทร์ แล้วซุบซิบกันเบาๆ

"แปลกแฮะ ทำไมคืนนี้จันทร์ถึงเป็นสีแดง?"

"ผมโตมาขนาดนี้ เพิ่งเคยเห็นจันทร์แดงเป็นครั้งแรก"

"ตอนเด็กๆ ผมเคยได้ยินผู้เฒ่าที่หมู่บ้านเล่าว่า เพียงจันทร์แดงขึ้นสู่ฟ้า คนทั้งโลกจะพากันเป็นบ้า..."

"เงียบ! อย่าพูดมั่วนิ่ม!"

"......"

สุดขอบนภา หมู่ดาวลับหาย เหลือเพียงจันทร์แดงดวงเดียวลอยเด่นอยู่อย่างเดียวดายเย่อหยิ่ง ดุจทูตจากอีกโลกหนึ่ง

ขณะนั้น เงาร่างนับไม่ถ้วนพุ่งทะยานจากส่วนลึกของพระราชวัง มาหยุดที่ข้างกายเย่ชิว

"หัวหน้า การมาถึงของพระจันทร์สีแดง แปลว่าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตโผล่แล้วสิ พวกเรารีบออกเดินทางกันเถอะ!" หลินต้าหนี่ยวเอ่ยอย่างร้อนรน

"พวกเจ้าจัดการเตรียมกันถึงไหนแล้ว?" เย่ชิวถาม

หลินต้าหนี่ยวว่า "เตรียมพร้อมนานแล้ว"

"ไม่ได้ถามเจ้า ข้าหมายถึงเทียนจี" เย่ชิวหันมองม่อเทียนจี

ม่อเทียนจียิ้มกล่าว "พี่ใหญ่ ผมก็พร้อมแล้ว"

หนิวต้าลี่ว่า "ท่านอาจารย์ งั้นให้ผมไปกับท่านเถอะ?"

"ไม่ต้อง เจ้าพักอยู่ที่นี่ช่วยหนิงอัน" เย่ชิวหันไปบอกหนิงอันว่า "จงโจวเพิ่งรวมแผ่นดินได้ ยังมีเรื่องต้องจัดการอีกมาก หากต้องให้ต้าลี่ลงแรง เจ้าบอกมาได้เลย"

หนิงอันว่า "ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เกรงใจคนกันเองหรอก" แล้วเปลี่ยนน้ำเสียง "อ๊ะ แล้วพี่หญิงองค์ประมุขล่ะ?"

"นางกำลังฝึกวิชาอยู่" เย่ชิวตอบนิ่งๆ

หาได้รู้ไม่ ว่าในเวลาเดียวกัน ภายในห้องหรูแห่งหนึ่ง เสี่ยวไป๋หูนอนอยู่บนตั่งพลางสบถ "ผัวตัวร้าย ไอ้ผัวใจร้าย ช่างใจร้ายเสียจริง ไม่รู้จักออมแรงบ้าง ทำเอาฉันเดินแทบไม่ไหวเลย..."

"พี่เย่ พวกท่านจะออกเดินทางเมื่อไหร่?" ข่งเทียนเซี่ยถาม

"เดี๋ยวนี้เลย" เย่ชิวว่า

ฮ่องเต้ต้าจโจวตรัสว่า "ชางเซิง เราเตรียมเรือรบสำริดไว้ให้พวกเจ้าแล้วหนึ่งลำ"

"ไม่จำเป็น ข้ามีดาบขี่สายลม" พอพูดจบ เขาก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าจางเหมยเจินเหรินยังไม่มา จึงอดถามไม่ได้ว่า "ไอ้แก่นั่นล่ะ?"

"เอ๊ะ พี่รองหายไปไหน?" หลินต้าหนี่ยวก็นประหลาดใจ

ปกติพอรวมตัวกัน ไม่มีทางขาดจางเหมยเจินเหริน เขาชอบไปร่วมวงทุกที

"ท่านพี่อาจนอนเพลิน เดี๋ยวผมไปปลุก" ม่อเทียนจีพูดจบกำลังจะไป ก็ถูกเย่ชิวเรียกไว้

"ให้ข้าไปเองเถอะ!" เย่ชิวเอ่ยจบ ร่างก็วาบหายไป

ม่อเทียนจีอดกังวลไม่ได้ พูดว่า "พี่ใหญ่จะไม่ลงไม้ลงมือกับท่านพี่ใช่ไหม?"

"สบายใจได้ พี่รองหนังเหนียวตายยาก ตีไม่ตายหรอก" หลินต้าหนี่ยวบ่น "พี่รองก็เหลือเกิน ดูเวลาบ้างสิ ป่านนี้ยังนอนหลับได้ น่าตีชะมัด"

เย่ชิวไปถึงห้องของจางเหมยเจินเหริน พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าเจ้าแก่นั่นไม่ได้หลับ แต่กำลังฝึกวิชาอยู่ในห้อง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน