วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2688

ขณะที่เย่ชิวกำลังอึ้งอยู่นั้น อยู่ๆ ก็เห็นวิญญาณแท้ทั้งสามของจางเหมยเจินเหรินพร้อมใจกันทำตาขยิบหน้าทะเล้นใส่เขา

ถัดมาจางเหมยเจินเหรินลืมตาขึ้น ยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างลำพองใจแล้วพูดว่า “ไม่นึกเลยนะ ข้าเองก็มีวันที่ทำให้เจ้าตกตะลึงได้เหมือนกัน”

“เป็นอะไรของนายน่ะ?” เย่ชิวถาม “หรือว่านายก็คิดจะทำเหมือนผม ฝึกแต่ละขอบเขตให้ถึงขีดสุด?”

“ไม่ๆ ไม่ใช่แบบนั้น” จางเหมยเจินเหรินส่ายหน้า “ตอนเห็นเจ้าหลอมทารกวิญญาณสิบดวงเป็นหนึ่ง ผมได้แรงบันดาลใจ ตั้งใจจะเดินรอยตามเจ้า แต่พอลองแล้วก็พบว่า เจ้าเดินเส้นทางที่ไม่เคยมีใครเหยียบมาก่อน ยากสุดๆ”

“หลังจากนั้นผมก็ครุ่นคิดตลอด ว่าจะทำยังไงถึงจะเปิดเส้นทางที่เหมาะกับผมเอง”

“จนถึงวันนั้น ตอนเจ้าฆ่าเจ้าอ้วนตัวเล็กของฮวงจินเจียจู๋ ผมเห็นวิญญาณแท้ของพี่สาวเขา ก็เกิดไอเดียผุดขึ้นมา”

“ผมตัดสินใจใช้ข้อได้เปรียบของร่างกายแห่งเต๋าโดยกำเนิด ในแต่ละขอบเขต ผมจะฝึกให้มีวิญญาณแท้สามดวง แล้วขัดเกลาแต่ละดวงให้ถึงขีดสุด”

เย่ชิวว่า “งั้นที่ผ่านมานายเก็บตัวไม่ค่อยออกไปไหน ก็เอาเวลาไปทำเรื่องนี้สินะ”

“ก็ใช่” จางเหมยเจินเหรินยิ้ม “หลังทดลอง ผมก็สำเร็จแล้ว”

“เจ้าไม่รู้ล่ะสิ ตอนนี้วิญญาณแท้ทั้งสามของผม ไม่ว่าดวงไหน แกร่งกว่าพลังร่างจริงของผมไปอีกขั้น”

เย่ชิวไม่คาดคิดจริงๆ

โดยทั่วไปแล้ว วิญญาณแท้ย่อมไม่อาจเหนือกว่าร่างจริง ทว่านึกไม่ถึงว่าจางเหมยเจินเหรินกลับเดินสวนทาง และยังทำสำเร็จอีกด้วย

“ที่สำคัญที่สุด ผมมีวิญญาณแท้สามดวง ก็เท่ากับมีสามชีวิต”

“ตราบใดที่วิญญาณแท้ยังไม่ตายครบทั้งสาม ผมก็ไม่มีวันตาย”

“ไอ้เจ้ากระต่ายน้อย ผมฉลาดใช่ไหม?” จางเหมยเจินเหรินถามอย่างอวดดี

เย่ชิวว่า “เมื่อกี้ผมยังคิดเลยว่านายฝึกวิญญาณแท้เพื่อจะเหยียบเส้นทางพิเศษ ไม่คิดว่าที่แท้ทำไว้เอาตัวรอดนี่เอง!”

จางเหมยเจินเหรินเชิดปาก “เจ้ามีร่างอมตะนิรันดร์กาล ไม่ตายไม่ดับ นอนตาหลับไร้กังวล จะทำอะไรก็ไม่ต้องแคร์”

“แต่ผมไม่เหมือนเจ้า”

“ถ้าผมไม่ฝึกให้มีวิญญาณแท้เพิ่มอีกสองสามดวง คนอื่นอัดทีเดียวผมก็ตายสนิทเลยสิ”

“ผมไม่อยากตาย ผมยังอยากสักวันหนึ่งกลับไปโลกมนุษย์ ไปดูภูเขาหลงหู่ ไปหาสุ่ยเซิง ไปเยี่ยมปู่ของเจ้า…”

“ไอ้เจ้ากระต่ายน้อย เจ้าต้องรีบคิดหาทางพาผมกลับไปนะ! ไม่งั้นถ้าพลัดอยู่ในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรนานเกินไป พอวันหนึ่งได้กลับไป เจ้าก็คงได้ไปเยี่ยมปู่ของเจ้าที่สุสานปาทเป่าเท่านั้นแหละ”

“หุบปาก!” เย่ชิวถลึงตาใส่จางเหมยเจินเหริน

เขาเองก็อยากกลับไป อยากตลอดเวลา อยากกลับไปหาเฉียนจิ้งหลานกับเสี่ยวหรูอี้ ยังมีหลินเจี๋ย ปิงเจี๋ย หว่านเจี๋ย ซูหลัวอิง…

เขายังจำได้ ตอนจากมา ไป่ปิงกำลังตั้งครรภ์อยู่

ถ้านับคร่าวๆ ตอนนี้เด็กคงคลอดแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?

เย่ชิวคิดถึงคนในครอบครัวที่โลกมนุษย์ทั้งวันทั้งคืน แต่ปัญหาคือ กลับไปไม่ได้!

ต่อให้ตอนนี้เขาเป็นผู้แข็งแกร่งในขอบเขตมหานักบุญแล้ว ก็ยังหาเส้นทางกลับไม่เจอ!

น้ำเสียงของจางเหมยเจินเหรินหนักแน่นขึ้น “ไอ้เจ้ากระต่ายน้อย หลังมาที่โลกแห่งการบำเพ็ญเพียร เจ้ารู้จักมิตรสหายไม่น้อย ยังมีสหายหญิงคนสนิท ผมไม่รู้ว่าเจ้ารู้สึกเหมือนผมหรือเปล่า”

“ผมไม่เคยรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่เลย ไม่รู้เป็นอะไร ช่วงนี้คิดถึงโลกมนุษย์เป็นพิเศษ”

“ช่วงนี้ ตามท้องถนนในโลกมนุษย์เต็มไปด้วยเรียวขาขาวเนียน แล้วยังมีชุดสายเดี่ยวคอเว้า คิดถึงนางฟ้าเหล่านั้นเป็นพิเศษ…”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน