วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2690

“กลุ่บ กลุ่บ……”

อยู่ๆ ผิวน้ำที่เคยสงบของทะเลสาบก็เริ่มปุดๆ เป็นฟอง ราวกับทั้งทะเลสาบถูกต้มเดือด พร้อมเสียงประหลาดดังสะท้อนออกมา

ทันใดนั้น สายตาของเย่ชิวกับพวกก็จับจ้องไปที่ทะเลสาบ

น้ำในทะเลสาบยิ่งปั่นป่วนหนักขึ้นเรื่อยๆ แถมยังพ่นไอร้อนจางๆ ลอยขึ้นมา

“เฮ้ย อะไรของมันเนี่ย?”

ขณะที่ทุกคนกำลังงงงัน อยู่ดีๆ ผิวน้ำก็กลับสู่ความสงบ แล้วตามมาด้วยระลอกคลื่นแปลกตา เหมือนมีพลังลี้ลับของธรรมชาติค่อยๆ คนผิวน้ำให้เกิดระลอกแผ่วๆ

จากนั้นภาพที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น

ทะเลสาบอันกว้างใหญ่ดุจถูกคาถาโบราณปลุกตื่น ค่อยๆ แหวกออกจากตรงกลาง กลายเป็นแนวน้ำเส้นหนึ่งที่เห็นชัด ราวกับรอยแยกผ่าฟ้าผ่าแผ่นดิน ทอดลึกสู่เหวลึกที่ไม่รู้ปลายทาง

ชั่วขณะนั้น ภูเขาต้าเจ๋อเหมือนแปรสภาพเป็นโลกที่ทั้งพิศวงและน่าสะพรึง

เงาภูเขารอบด้านเมื่อถูกพระจันทร์สีแดงสะท้อนก็ยิ่งลึกลับน่าค้นหา ส่วนรอยแยกของทะเลสาบก็คล้ายพิธีกรรมลี้ลับของธรรมชาติ ทำให้คนมองทั้งยำเกรงทั้งอยากรู้อยากเห็น

หน้าทะเลสาบประหลาดที่ถูกฉาบด้วยแสงพระจันทร์สีแดง ราวกับได้ยินเสียงเรียกจากกาลโบราณ สัมผัสได้ถึงการไหลเวียนของกาลเวลาและความลี้ลับของชีวิต

เย่ชิวกับพวกจ้องไม่กระพริบ

เมื่อรอยแยกกว้างขึ้น ก็มีบันไดซึ่งปูด้วยหินสีเขียวค่อยๆ โผล่ขึ้นมา มันคดเคี้ยวซ่อนลึกลงสู่ก้นทะเลสาบ ราวกับพาไปสู่โลกอีกใบ

ขั้นบันไดหินสีเขียวแต่ละขั้นแผ่แสงเร้นลับอ่อนๆ กระทบกับระลอกน้ำรอบตัว ดุจทางช้างเผือกโปรยลงสู่โลก

ผิวบันไดผุกร่อนเป็นคราบคร่ำเก่า ราวกับดำรงอยู่ ณ ที่แห่งนี้มานานนับร้อยล้านปี

“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด บันไดเส้นนั้นน่าจะพาไปยังเขตต้องห้ามแห่งชีวิตได้” เย่ชิวกล่าว

หลินต้าเหนี่ยวเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “งั้นรออะไร รีบเข้าไปกันเถอะ”

“อย่าเพิ่ง” เย่ชิวว่า “สังเกตก่อน ดูว่ามีอันตรายไหม?”

ความจริง ต่อให้มีอันตรายก็ต้องเข้าไปอยู่ดี เพียงแต่รอบคอบไว้ย่อมไม่ผิด

“ว่าแต่ ไอ้กระต่ายน้อย ผมมีคำถามหนึ่ง ไหนๆ ในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตก็มีคนอยู่ แล้วทำไมตั้งหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาไม่ออกมากันล่ะ?”

ฉางเหม่ยเจินเหรินพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะพวกฮวงจินเจียจู๋โผล่มาคราวก่อน ผมก็คงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้างในยังมีคนเป็นๆ อยู่”

ม่อเทียนจีเสริมว่า “ผมก็สงสัยเหมือนกัน เอาแค่ฮวงจินเจียจู๋ก็พอ ตระกูลนั้นกำเนิดอัจฉริยะตั้งมากมาย ทำไมไม่ให้พวกเขาออกไปท่องโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรบ้างล่ะ?”

หลินต้าเหนี่ยวว่า “หรือว่าพวกเขาออกมาไม่ได้?”

“งั้นไอ้อ้วนตัวน้อยคนนั้นออกมาได้ยังไง?” ม่อเทียนจีเอ่ยปุ๊บ หลินต้าเหนี่ยวก็เงียบกริบ

เย่ชิวเคยถามเหล่าเจิ่วกับหญิงสาวลึกลับมาล่วงหน้าแล้ว แม้ทั้งสองไม่พูดละเอียด แต่เย่ชิวก็พอรู้คำตอบ

“เขตต้องห้ามแห่งชีวิตเป็นภพที่พิเศษ ไม่อย่างนั้นคงไม่อาจซ่อนอยู่ที่นี่ได้”

“มันแม้จะเชื่อมกับโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร แต่ก็เหมือนเป็นโลกสองใบ”

“คนนอกอยากเข้า ต้องรอหนึ่งแสนปี ส่วนคนข้างในอยากออก ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน”

เย่ชิวคิดในใจว่า ถ้าเข้าออกได้ง่าย เกรงว่าบรรดาอัจฉริยะและยอดคนในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตคงยกพลมาสู่โลกแห่งการบำเพ็ญเพียรนานแล้ว

ว่าไปก็เหมือนความสัมพันธ์ระหว่างโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรกับโลกมนุษย์

คนจากโลกมนุษย์จะเข้าสู่โลกแห่งการบำเพ็ญเพียร ต้องอาศัยวาสนาหรือมีพลังบำเพ็ญเพียรถึงระดับราชัน ขณะที่คนจากโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรจะไปโลกมนุษย์กลับไม่ง่ายดายนัก ไม่อย่างนั้น เย่ชิวก็คงไม่ติดอยู่จนทุกวันนี้ยังกลับไปไม่ได้

“หัวหน้า เราจะเข้าไปเมื่อไหร่?” หลินต้าเหนี่ยวเริ่มคันไม้คันมือ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน