วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2692

หลวงโป๋ซาสะดุ้งเฮือกขึ้นมา

ยังมีคนมาอีกเหรอ?

ขณะที่เขากำลังงุนงง วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางเอ่ยอีกครั้งว่า “เป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ข้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ รีบไปเดี๋ยวนี้”

อะไรนะ！

หลวงโป๋ซาเกือบฉี่ราด กำลังจะเผ่นหนีหัวซุกหัวซุน วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางก็กล่าวอีกว่า “ไปไม่ได้ ฝ่ายนั้นเป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ถ้าเจ้าหนี อีกฝ่ายต้องเห็นเข้าแน่ รีบซ่อนตัว!”

หลวงโป๋ซาไม่ลังเล รีบซ่อนตัวในป่า

วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางยังไม่วางใจ จึงรีบใช้วิชาอาคมลับ ปกปิดทั้งร่างและลมหายใจของหลวงโป๋ซา พร้อมกำชับว่า “จำไว้ กลั้นหายใจ อย่าส่งเสียงแม้แต่น้อย”

ไม่นานหลังจากนั้น

เงาร่างสองสายก้าวออกมาจากรอยแยกมิติ เป็นพระสองรูปวัยแก่กับหนุ่ม

หากเย่ชิวอยู่ที่นี่ เขาคงจำได้ทันทีว่า พระสองรูปนี้คุ้นหน้ากันดี

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกับอู๋ฮวา

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานนุ่งห่มจีวรสีแดง ถือลูกประคำเก่าๆ ก้าวออกมาจากรอยแยกมิติด้วยก้าวย่างมั่นคงทรงพลัง เผยความสงบนิ่งของผู้ผ่านโลกมามาก

อู๋ฮวาตามติดอยู่ด้านหลัง ประนมมืออยู่ พลังที่แผ่ออกมารุนแรงน่าเกรงขาม

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานลอยเหนือทะเลสาบ หลับตาเพ่งสมาธิ เหมือนกำลังตรวจจับความเปลี่ยนแปลงของพลังรอบๆ

ช่วงนั้นเอง อู๋ฮวาเหินตัวมุ่งหน้าไปทางป่า

หลวงโป๋ซาที่ซ่อนอยู่ในเงามืดรู้ตัวว่าอู๋ฮวากำลังตรงมาทางนี้ ใจหายวาบ กลัวถูกพบเข้า

สักพักหนึ่ง

มีเสียงน้ำเบาๆ กระเซ็นดังแว่วมา หลวงโป๋ซาไม่กล้าเงยหน้าดู ไม่รู้ว่าอู๋ฮวากำลังทำบ้าอะไรอยู่？

อยู่ๆ ก็เหมือนมีฝนโปรยลงมาบนหัว แถมกลิ่นฉี่ฉุนๆ ติดมาด้วย

“ไอ้สามเณรน้อยนั่นกำลังยืนฉี่อยู่!” พอหลวงโป๋ซาเข้าใจ ก็แทบจะเดือดจนคลั่ง

ที่ให้ฉี่ก็มีตั้งเยอะ ทำไมต้องมารดลงบนหัวข้าด้วย ตั้งใจแกล้งกันใช่ไหม！

ก่อนหน้านี้ก็จางเหมยเจินเหริน ตอนนี้ยังมาอู๋ฮวาอีก เกินไปแล้ว！

ครึ่งนาทีถัดมา อู๋ฮวาจัดการธุระเสร็จก็วกกลับไปยืนหลังพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

พอดีกับตอนนั้น พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานลืมตาช้าๆ สายตาลึกซึ้งมองไปยังขั้นบันไดหินสีเขียว ก่อนเอ่ยว่า “เย่ฉางเซิงกับพวกเข้าไปแล้ว”

แววตาของอู๋ฮวาวาบด้วยความเหี้ยม “อาจารย์ ศิษย์ก็จะเข้าไปด้วย”

“ไปเถอะ” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานว่า “อย่าลืมคำกำชับของอาตมา”

“ขอให้อาจารย์วางใจ ศิษย์จะฆ่าเย่ฉางเซิงให้ได้ ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!” อู๋ฮวาพูดจบก็ลอยตัวลง แล้วเหยียบย่างไปตามขั้นบันไดหินสีเขียวจนร่างเลือนหายไป

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยืนกลางอากาศ แค่นหัวเราะเย็น “มีพรสวรรค์จักรพรรดิแล้วไง อีกไม่นานก็ไม่พ้นตายตั้งแต่อายุยังน้อย”

อยู่ต่ออีกครู่เดียว พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็ข้ามผ่านสุญญากาศจากไป

หลวงโป๋ซารอบคอบนัก กลัวว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจะย้อนกลับมา จึงซ่อนตัวอยู่ที่เดิมต่อไป กว่าเก็บตัวอยู่นานครึ่งชั่วโมง ไม่พบความผิดปกติ เขาจึงค่อยลุกนั่งขึ้น

เขาลูบผมที่เปียกชุ่ม ใบหน้าเต็มไปด้วยโทสะ กัดฟันสบถว่า “ไอ้ชาติหมา เอาแต่รังแกข้า รอดูเลย เดี๋ยวข้าจะตัดให้แกเป็นขันที”

ตอนนั้นเอง วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางลอยออกมาจากแหวน กล่าวเสียงทุ้มว่า “คาดไม่ถึง วัดต้าหลยินก็สนใจเขตต้องห้ามแห่งชีวิต อยากจะเข้ามาเอี่ยวด้วย”

หลวงโป๋ซาทำมือจีบนิ้วท่าทางกรีดกราย เปล่งเสียงแหลมสูง “พ่อทูนหัว ผมจำได้ว่าท่านเคยบอกไว้ ว่าในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตมีรากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกชนิดหนึ่ง ยอดฝีมือจักรพรรดิทุกคนต่างก็อยากได้”

“หรือว่า เย่ฉางเซิงกับพวก รวมทั้งไอ้สามเณรน้อยนั่น เข้าไปในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต ก็เพื่อแย่งรากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกนั่นเองหรือ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน