วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2696

พอเห็นการกระทำของจางเหมยเจินเหริน หลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีถึงได้รู้สึกตัว ทั้งตกใจทั้งโกรธ

“เล่นไม่ซื่อเลยนะพี่ใหญ่!”

“พี่รองนี่หน้าด้านเกินไปแล้ว!”

เย่ชิวชินเสียแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จางเหมยเจินเหรินทำแบบนี้ เขาเตือนว่า “อยากได้ยาวิญญาณก็รีบไปเก็บซะ เดี๋ยวอีกเดี๋ยวเดียวเหล่าโต้วซีจะกวาดเกลี้ยงเอา”

ได้ยินดังนั้น หลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีไม่รอช้า ทะยานเข้าไปในทุ่งสมุนไพร เลียนแบบจางเหมยเจินเหริน เก็บยาวิญญาณกันอย่างรวดเร็ว

เย่ชิวยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ แม้ยาวิญญาณพวกนี้จะล้ำค่า แต่สำหรับเขาตอนนี้ก็เป็นเพียงของธรรมดา

เห็นพวกจางเหมยเจินเหรินสามคนเร่งเก็บยาวิญญาณกันจนหัวมอมแมมเปื้อนฝุ่น เย่ชิวก็หัวเราะออกมา

ภาพนี้…อบอุ่นจริงๆ!

ทันใดนั้น ในถุงกิ่นคุนมีความเคลื่อนไหว เย่ชิวส่งสัมผัสเทพออกไป เห็นตัวชะมดยานั่งยองๆ ยกสองอุ้งเท้าประสานกัน ทำท่าขอร้องไม่หยุด

ท่าทางน่าสงสารนัก

ตอนนั้นเองเย่ชิวถึงนึกขึ้นได้ ช่วงนี้ยุ่งเกินไปจนลืมตัวชะมดยาไป

เขารีบปล่อยมันออกมา อุ้มเข้ากอด ลูบหัวเล็กๆ แล้วพูดว่า “ขอโทษนะ เจ้าตัวเล็ก ช่วงนี้ข้ายุ่ง เลยเผลอละเลยเจ้าไป”

“จี๊จี๊~” ตัวชะมดยาส่งเสียงไปพร้อมกับใช้อุ้งเท้าชี้ไปทางทุ่งสมุนไพร

“อยากกินยาวิญญาณเหรอ? ไปสิ กินให้หนำใจเลย!” เย่ชิวคลายอ้อมแขนปล่อยมันไป

ทันใดนั้น ตัวชะมดยาพุ่งปรู๊ดออกไป เร็วยิ่งกว่าฟ้าแลบ

“หืม?”

เย่ชิวอุทานเบาๆ เพิ่งสังเกตว่าพลังบำเพ็ญเพียรของเจ้าตัวเล็กพุ่งขึ้นไวมาก เกรงว่าใกล้จะทะลุระดับหยวนอิงแล้ว

ตอนนั้นเย่ชิวใจคิดไปต่างๆ นานา

“นึกสมัยตอนอยู่ในโลกมนุษย์ ระดับราชันสำหรับข้ายังเป็นเพียงความฝันที่เอื้อมไม่ถึง แต่ตอนนี้ สัตว์เลี้ยงของข้ายังจะใกล้ทะลุระดับหยวนอิงเสียแล้ว ชะตาช่างเล่นตลกจริงๆ!”

เย่ชิวเหลือบมองพวกจางเหมยเจินเหรินอีกครั้ง ก็เห็นว่าหลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีเหมือนจะเอาจริงใส่จางเหมยเจินเหริน แข่งกันเก็บยาวิญญาณจนเหงื่อท่วม

ทุ่งสมุนไพรถูกพวกเขาเหยียบย่ำจนเละเทะ

ในขณะเดียวกัน

นอกเขตต้องห้ามแห่งชีวิต

อู๋ฮวายืนต่อหน้าม่านพลังนั้น พนมมือ ก้มหน้าสวดคัมภีร์

ไม่นาน ร่างเขาก็เปล่งแสงสีทองเจิดจ้า

ยิ่งเสียงสวดดังต่อเนื่อง แสงทองคำบนกายอู๋ฮวาก็ยิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั่วทั้งร่างถูกโอบคลุม ราวกับสวมจีวรสีทอง

ผ่านไปสองนาที

“อมิตาพุทธ!”

อู๋ฮวาเอ่ยพระนามพุทธะเบาๆ ก้าวเดียวทะลุม่านพลังนั้น แล้วหายวับไร้เงา

ทันทีที่เงาร่างอู๋ฮวาลับไป ศีรษะของหลวงโป๋ซาก็โผล่ขึ้นจากใต้ดินอย่างเงียบงัน

เมื่อครู่เขาซ่อนตัวอยู่ใต้ดิน การเคลื่อนไหวทั้งหมดของอู๋ฮวาไม่รอดพ้นการรับรู้ของเขา

เพียงแต่เขาไม่รู้ว่า มีม่านพลังล่องหนขวางอยู่

“พ่อทูนหัว เจ้าสามเณรน้อยนั่นทำอะไรเมื่อกี้กัน?” หลวงโป๋ซาถาม

วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางลอยออกมาจากแหวน กล่าวว่า “ตรงที่สามเณรน้อยยืนอยู่ ข้างหน้ามีม่านพลังล่องหน เจ้ามองไม่เห็น ต้องผ่านม่านพลังนั้นไปก่อน ถึงจะไปถึงเขตต้องห้ามแห่งชีวิตที่แท้จริงได้”

“เมื่อครู่นั้น สามเณรน้อยใช้วิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะ เปิดใช้กายแกร่งดั่งเพชร จึงเข้าไปในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตได้”

“ส่วนเจ้าจะเข้าไป…”

หลวงโป๋ซาพูดว่า “ถ้าผมใช้วิชามหาอินหยางล่ะครับ?”

“ห้ามโดยเด็ดขาด!” วิญญาณนั้นรีบห้ามทันที

“ทำไมล่ะครับ?” หลวงโป๋ซาสงสัย

วิญญาณนั้นว่า “อย่าถามว่าทำไม เอาเป็นว่า ตอนผ่านม่านพลังนี้ เจ้าใช้วิชามหาอินหยางไม่ได้ มิฉะนั้น เจ้าจะไม่มีวันเข้าไปได้”

หลวงโป๋ซาถามว่า “พ่อทูนหัว ตอนนั้นท่านเข้าไปยังไงครับ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน