วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2697

หลวงโป๋ซาได้คัมภีร์มาหนึ่งบท ใจพองโต เอ่ยว่า: พ่อทูนหัว เวลาพอดีแล้ว ผมควรเข้าไปแล้วครับ

เดี๋ยวก่อน วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางกล่าวว่า: ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมต้องกำชับเจ้า

ผมเริ่มอ่อนล้า ต้องพักสักระยะ พอเข้าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตไปแล้ว หากไม่ถึงยามเป็นตาย ผมจะไม่ตื่น ดังนั้น ทุกอย่างต้องพึ่งตัวเจ้าเอง

อีกอย่าง หากมีใครเอ่ยถึงผม เจ้าต้องบอกว่าไม่รู้ เข้าใจไหม

เข้าใจครับ หลวงโป๋ซากลอกตาเล็กน้อย แล้วเอ่ยขึ้นว่า: พ่อทูนหัว ลูกมีเรื่องจะรบกวนอยู่ข้อหนึ่งครับ

เย่ฉางเซิงพวกนั้นเข้าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตไปแล้ว อีกทั้งสามเณรน้อยจากซีโม่เมื่อครู่ ฝีมือก็ไม่ธรรมดา หากพวกเขารุมผม ผมคงอันตรายครับ

ดังนั้น ลูกหวังว่าพ่อทูนหัวจะถ่ายทอดวิชาอำพรางตัวลับเฉพาะของท่านให้ผมครับ

วิญญาณที่เหลือนั้นไม่ค่อยพอใจ เอ่ยเสียงขรึมว่า: หลวงโป๋ซา เจ้าอย่าทำตัวไม่รู้บุญคุณ ผมรับเจ้าเป็นลูกบุญธรรม ชี้แนะให้เจ้าฝึกวิชามหาอินหยาง แถมยังถ่ายทอดพลังวิเศษให้ตั้งมาก เจ้าจะยังไม่รู้จักพออีกหรือ

ผลัวะ!

หลวงโป๋ซารีบคุกเข่าลงกับพื้น อธิบายว่า: พ่อทูนหัว ท่านเข้าใจผิดแล้วครับ!

ไม่ใช่ว่าลูกไม่รู้จักพอ แต่เพราะพลังบำเพ็ญเพียรของเย่ฉางเซิงสูงล้ำ ส่วนนักพรตเหม็นนั่นก็เจ้าเล่ห์ลึกจะตาย หากคิดจะฆ่าพวกเขา ก็มีแต่ต้องลอบโจมตีโดยไม่ให้ทันตั้งตัว

ถ้าพ่อทูนหัวถ่ายทอดวิชาอำพรางตัวให้ผม โอกาสที่ผมจะลอบโจมตีสำเร็จก็จะเพิ่มขึ้นมากครับ

วิญญาณที่เหลือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วบอกหลวงโป๋ซา: จะถ่ายทอดให้เจ้าก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่เจ้าต้องรับปากผมเรื่องหนึ่ง

พอได้ยินดังนั้น หลวงโป๋ซาในใจปลื้มปริ่ม รีบว่า: พ่อทูนหัวเมตตาลูกถึงเพียงนี้ ไม่ใช่แค่เรื่องเดียว ต่อให้เป็นหมื่นเรื่อง ลูกจะลุยไฟลงน้ำก็ยอมครับ

วิญญาณที่เหลือกล่าวว่า: จำไว้ อย่าฆ่าเย่ฉางเซิง สามเณรน้อยนั่นก็อย่าฆ่า

หา? หลวงโป๋ซาหน้าตื่นงง

วิญญาณที่เหลือเอ่ยต่อ: ชีวิตของนักพรตเหม็นนั่น ก็ต้องเก็บไว้เช่นกัน

หลวงโป๋ซายิ่งงง ถามว่า: พ่อทูนหัว ทำไมกันล่ะครับ พวกนั้นเป็นศัตรูของลูกนะครับ

ถามอะไรนัก ทำตามที่ผมสั่งก็พอ วิญญาณที่เหลือกล่าวต่อ: ผมรู้ว่าพวกเขาเป็นศัตรูของเจ้า ผมแค่บอกว่าอย่าฆ่า แต่ไม่ได้ห้ามเจ้าทรมานพวกเขา

สรุปคือ ผมต้องการตัวเป็นๆ

ถ้าพวกเขาตายกันหมด ก็อย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้า เข้าใจไหม

หลวงโป๋ซาพยักหน้าเร็ว: เข้าใจครับ

ดี งั้นตอนนี้จะถ่ายทอดวิชาอำพรางตัวให้เจ้า วิญญาณที่เหลือกล่าวว่า: วิชาอำพรางตัวนี้ชื่อ วิชาหลบซ่อนหยินหยาง เป็นเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ที่ผมคิดค้นขึ้นเองเมื่อบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิแล้ว

วิชาหลบซ่อนหยินหยางทำให้ซ่อนกายไว้ในอากาศได้ เงียบกริบไร้ร่องรอย อัศจรรย์ยิ่งนัก

ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรระดับตอนนี้ของเจ้า เพียงใช้พลังวิเศษนี้ ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ก็ไม่อาจพบร่องรอยของเจ้า หรือแม้แต่รับรู้กลิ่นไอพลังของเจ้าได้

ขอบคุณพ่อทูนหัวครับ หลวงโป๋ซาตื่นเต้นสุดๆ

วิญญาณที่เหลือลอยวนรอบหลวงโป๋ซาหนึ่งรอบ พลันเคล็ดวิชาการฝึกก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที

ก็คือวิชาหลบซ่อนหยินหยางนั่นเอง!

รีบฝึกซะ! วิญญาณที่เหลือเร่งเร้า

ครับ หลวงโป๋ซาขัดสมาธินั่งลงทันที เงียบสงบซึมซับวิธีฝึก

นั่งเพ่งอยู่สิบนาทีเต็ม

สิบนาทีต่อมา หลวงโป๋ซาลืมตา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน