วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2698

หลวงโป๋ซาดูเผินๆ สงบนิ่ง แต่ความจริงหลังได้ฟังคำพูดของเสี้ยววิญญาณนั้น ใจของเขาปั่นป่วนเหมือนคลื่นลูกใหญ่โถมใส่

สิงร่าง!

ฟื้นคืนชีพ!

สองคำนี้เพียงพอจะสั่นสะเทือนทั้งโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร!

นี่มันจักรพรรดิหยินหยางนะ!

หากยอดฝีมือจักรพรรดิผู้ล่วงลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาอย่างกะทันหัน โลกแห่งการบำเพ็ญเพียรจะปั่นป่วนเพียงใด？

ไม่มีใครรู้

หากไม่ใช่เพราะเสี้ยววิญญาณนั้นเปิดเผยความลับนี้ ไม่งั้นหลวงโป๋ซาก็คงไม่รู้เลยว่า ที่แท้การฟื้นคืนชีพนี่แหละคือแผนของพ่อบุญธรรม

ก็มิน่าแปลก คนที่เป็นถึงจักรพรรดิย่อมโหดหินทั้งนั้น

หลวงโป๋ซาเหม่อไปชั่วครู่ ฝืนกลั้นความตะลึงไว้ แล้วทำทีดีใจสุดขีด ถึงกับกระโดดโลดเต้นแล้วพูดว่า “ท่านพ่อบุญธรรม เรื่องที่ท่านว่าเป็นความจริงหรือไม่?”

“ท่านฟื้นคืนชีพได้จริงๆ หรือ?”

“เยี่ยมไปเลย!”

“พอท่านฟื้นคืนชีพแล้ว ก็จะไม่มีใครกล้ารังแกลูกอีก ฮือๆ…”

หลวงโป๋ซาดีใจจนร้องไห้

“เรื่องยังไม่แน่ชัด ก็ทำเอาเจ้าดีใจเกินเหตุแล้ว ดูสิ แค่นี้ก็ออกอาการ” เสี้ยววิญญาณนั้นปากว่าอย่างนั้น แต่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าเขาเองก็ดีใจอยู่ไม่น้อย

“ขออภัยครับท่านพ่อบุญธรรม ลูกตื่นเต้นเกินไป เผลอเสียมารยาท ทำให้ท่านเห็นเป็นเรื่องขบขัน” หลวงโป๋ซาปาดน้ำตา แล้วถามว่า “ท่านพ่อบุญธรรม การฟื้นคืนชีพจำเป็นต้องใช้ร่างพิเศษใช่ไหม ร่างธรรมดาใช้ได้หรือไม่?”

เสี้ยววิญญาณนั้นกล่าวว่า “ลูกเอ๋ย เจ้ารู้ไม่ถึง แม้ผมจะเหลือเพียงเสี้ยววิญญาณ แต่ไม่ใช่ร่างอะไรก็รองรับได้”

“ยกตัวอย่าง หากสิงร่างของคนธรรมดา ยังไม่ทันสำเร็จ ร่างนั้นก็จะแตกสลายก่อน”

“ยิ่งกว่านั้น หากสิงร่างล้มเหลว ก็จะสร้างความเสียหายแก่เสี้ยววิญญาณของผมหนักจนเกินจะคาดคิด”

“ฉะนั้นจำเป็นต้องเป็นร่างพิเศษ”

“อีกอย่าง แต่ไหนแต่ไรมาผมเป็นจักรพรรดิผู้ครองทั่วหล้า หากจะสิงร่างคนธรรมดา มันก็น่าไม่น่าขายหน้าเหรอ?”

เข้าใจล่ะ อ๋อ คนระดับจักรพรรดิก็หวงหน้าเหมือนกัน

แม้จะเหลือเพียงเสี้ยววิญญาณก็ตาม!

ทันใดนั้น ในใจของหลวงโป๋ซาก็ผุดคำถามขึ้นมา “จักรพรรดิหยินหยางรับข้าเป็นลูกบุญธรรม แถมถ่ายทอดพลังวิเศษให้…หรือที่แท้เตรียมจะสิงร่างข้า?”

คิดถึงตรงนี้ เหงื่อเย็นก็ผุดเต็มแผ่นหลังของหลวงโป๋ซา

ไม่นาน เขาก็คิดอ่านออก

หลวงโป๋ซาทรุดคุกเข่าลงกับพื้น

“เจ้าคุกเข่าอีกทำไม?” เสี้ยววิญญาณนั้นถามอย่างฉงน

หลวงโป๋ซาพูดอย่างจริงใจว่า “ท่านพ่อบุญธรรม พระคุณของท่านใหญ่หลวง ลูกไม่มีอะไรตอบแทน ได้แต่ขอมอบร่างนี้ให้ท่าน”

“ลูกเป็นร่างพิษหมื่นชนิด แม้สู้พรสวรรค์ระดับแนวหน้าบางอย่างไม่ได้ แต่ก็ถือเป็นร่างพิเศษ หวังว่าท่านพ่อบุญธรรมจะไม่รังเกียจ”

เสี้ยววิญญาณนั้นไม่คาดคิดว่า หลวงโป๋ซาจะเสนอตัวถึงเพียงนี้ จึงพูดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ หากผมสิงร่างเจ้า ร่างนี้ก็จะเป็นของผม วิญญาณเจ้าจะดับสูญ แล้วต่อไปบนโลกนี้ก็จะไม่มีคนชื่อหลวงโป๋ซาอีก”

หลวงโป๋ซาพยักหน้า “ลูกรู้”

เสี้ยววิญญาณนั้นถาม “รู้ทั้งรู้ยังยินดีหรือ?”

“ยินดี” หลวงโป๋ซาไม่ลังเลแม้แต่น้อย “แค่ช่วยให้ท่านฟื้นคืนชีพได้ จะให้ทำอะไร ลูกก็ยอมทั้งนั้น”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน