วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2699

หลวงโป๋ซาพูดว่า: “ท่านพ่อ พักก่อนเถอะ ใกล้เวลาแล้ว ลูกต้องเข้าไปแล้ว”

เย่ชิวกับพวกเข้าไปนานแล้ว สามเณรน้อยจากวัดต้าหลยินก็เข้าไปแล้ว หลวงโป๋ซากลัวว่าถ้าชักช้าจะพลาดโอกาสได้ของวิเศษ

“ไม่ต้องรีบ เขาว่ามาทีหลังยังแซงหน้าได้”

วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางพูดว่า: “เขตต้องห้ามแห่งชีวิต พ่อเคยเข้าไปมาแล้ว รู้สภาพข้างในเป็นอย่างดี เดี๋ยวพ่อจะให้แผนที่เส้นทาง แค่ทำตามแผนที่นั้นไปก็พอ”

“ตรงไหนมีของวิเศษ พ่อก็ทำเครื่องหมายไว้หมดแล้ว”

“ดังนั้น ต่อให้เข้าไปเป็นคนสุดท้าย ก็ยังได้ของวิเศษอยู่ดี”

“มีเรื่องดีๆ แบบนี้ด้วยหรือ?”

ทันใดนั้น ความกังวลในใจของหลวงโป๋ซาก็หายวับไป พูดว่า: “ขอบคุณท่านพ่อ”

“ต่อไปนี้ระหว่างพ่อลูกเรา ไม่ต้องเกรงใจกันนัก ไม่งั้นจะดูห่างเหิน” เสี้ยววิญญาณนั้นพูดต่อ: “ลูกรัก พ่อคิดดูแล้ว คงไม่ตามเจ้าเข้าไป”

“หา?” หลวงโป๋ซาทำหน้าตกใจ รีบพูดว่า: “ท่านพ่อ มีคำกล่าวว่า เรื่องเสี่ยงตายต้องพี่น้องร่วมแรง ออกรบก็ต้องพ่อลูกเคียงบ่าเคียงไหล่ เรื่องสำคัญขนาดนี้ จะขาดท่านได้อย่างไร”

“ยิ่งไปกว่านั้น ลูกก็ออกจะทึ่ม ยังต้องให้ท่านคอยชี้แนะตลอดทาง”

หลวงโป๋ซารู้ดี แม้จักรพรรดิหยินหยางจะเหลือเพียงเสี้ยววิญญาณเดียว แต่ยังคงมีพลังในระดับราชันศักดิ์สิทธิ์ที่ไร้เทียมทาน

หากท่านพ่อตามเข้าไปด้วย พอเจอวิกฤตเป็นตาย ท่านพ่อก็ยังช่วยได้

แต่ถ้าเข้าไปคนเดียว ความเสี่ยงก็สูงลิบ

ท้ายที่สุด ศัตรูของเขายังมีอยู่อีกหลายคนในนั้น

เพราะฉะนั้นยังไงเสีย เขาก็อยากจะดึงวิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางให้ไปด้วย

“ลูกรัก ฟังพ่อก่อน” วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางกล่าวว่า: “ที่จริงไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากไปกับเจ้า แต่ถ้าพ่อเข้าไป จะยิ่งทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตรายใหญ่โต แถมอาจพาให้เจ้าตายอยู่ข้างในได้”

“ในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตมีตัวตนอันทรงพลังอยู่ผู้หนึ่ง เมื่อก่อนพ่อเคยล่วงเกินนางไว้ เพียงแต่ตอนนั้นพ่อเป็นยอดฝีมือจักรพรรดิ นางทำอะไรพ่อไม่ได้ ทว่านางประกาศคำอาฆาตไว้ว่า มีโอกาสเมื่อไรจะล้างแค้นแน่”

“ตอนนี้พ่อเหลือแค่เสี้ยววิญญาณ หากเข้าไปแล้วถูกนางพบเข้า เจ้าคิดว่านางจะปล่อยพ่อไว้หรือ”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?”

หลวงโป๋ซาพลันเข้าใจ ว่าทำไมก่อนหน้านี้วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางถึงบอกว่าจะพัก ที่แท้ก็เพื่อหลบคู่แค้น

“เดี๋ยวสิ ท่านพ่อ ตอนที่ท่านเข้าไปในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเมื่อครั้งนั้น ท่านยังเป็นยอดฝีมือจักรพรรดิ ผ่านมานานขนาดนี้ ศัตรูที่ว่าคนนั้นไม่น่าจะยังอยู่แล้วกระมัง?” หลวงโป๋ซาถาม

“ไม่!” เสี้ยววิญญาณนั้นกล่าวว่า: “นางยังไม่ตาย อายุขัยของนางราวกับไม่มีที่สิ้นสุด”

“เก่งกล้าขนาดนั้นเชียว?”

หลวงโป๋ซาสะดุ้งใจ อดถอนหายใจไม่ได้: “ท่านพ่อใจดีเกินไปแล้ว ถ้าปีนั้นท่านฆ่านางทิ้งก็คงจบ”

เสี้ยววิญญาณนั้นคิดในใจว่า เจ้าคิดว่าพ่อไม่อยากหรือไง? ประเด็นคือต่อให้อยากก็ฆ่าไม่ได้ต่างหาก!

หญิงบ้านั่นน่าสะพรึงนัก แม้ในปีนั้นพ่อจะเป็นยอดฝีมือจักรพรรดิ ก็มีแต่โดนย่ำยีฝ่ายเดียว

หลวงโป๋ซาพูดว่า: “ท่านพ่อ ศัตรูที่ท่านพูดถึงเมื่อครู่ จะเป็นร่างพิเศษอะไรสักอย่างหรือเปล่า คล้ายกับร่างอมตะนิรันดร์กาลของเย่ฉางเซิง ไม่อย่างนั้น อายุขัยนางจะยืนยาวปานนั้นได้อย่างไร”

เสี้ยววิญญาณนั้นว่า: “ก็เป็นไปได้มากอยู่”

“ท่านพ่อ ลูกมีความคิดหนึ่ง” หลวงโป๋ซาว่า: “ไหนๆ คู่แค้นของท่านก็อาจเป็นร่างพิเศษอันแข็งแกร่ง ลูกจะจับนางมา ให้ท่านสิงร่างนางเสียเลย”

“อย่าเด็ดขาด!” เสี้ยววิญญาณนั้นรีบห้าม: “ลูกรัก อย่าได้คิดเช่นนั้นเลย ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของเจ้าตอนนี้ ยังทำอะไรนางไม่ได้”

หลวงโป๋ซาทำหน้าจริงจังกล่าวว่า: “ท่านพ่อ ไม่ต้องห่วง ต่อให้ต้องเอาชีวิตเข้าแลก ลูกก็จะจับนางมาให้ได้”

เด็กคนนี้...

กตัญญูจริง แต่คิดไม่ค่อยเป็น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน