วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2700

หลวงโป๋ซาเก็บหนังสัตว์ แล้วถอดแหวนมิติที่นิ้ววางลงกับพื้น ก่อนจะก้มกราบคำนับลา

“พ่อทูนหัว ลูกเข้าไปแล้วนะ ช่วยดูแลตัวเองด้วย!”

“ไปเถอะ ข้าจะรอเจ้าตรงนี้” วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางกำชับอีกครั้งว่า “จำไว้นะ เขตต้องห้ามแห่งชีวิตตัดขาดจากโลกภายนอก ส่งข่าวไม่ได้ เจ้าต้องระวังให้มาก!”

หลวงโป๋ซาว่า “ขอพ่อทูนหัววางใจ ลูกจะจับเย่ฉางเซิงพวกนั้นเป็นๆ แล้วเอารากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกมาถวาย”

วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางว่า “ทำเท่าที่ทำได้ อย่าฝืน ต่อให้จับเย่ฉางเซิงพวกนั้นไม่ได้ก็ช่าง ขอแค่เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัยก็พอ”

“ลูกเข้าไปแล้ว” หลวงโป๋ซาพูดจบ ก้มกราบจนหน้าผากกระแทกพื้นสามครั้ง จากนั้นก็เดินตรงไปยังม่านพลังนั้น

มองแผ่นหลังของหลวงโป๋ซา วิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางก็อดกังวลไม่ได้

ไม่รู้เพราะอะไร วันนี้เขากลับรู้สึกว่าจิตใจตนเปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย เขาทำได้ทุกอย่าง ไม่เลือกวิธี แต่วันนี้กลับเริ่มห่วงความปลอดภัยของหลวงโป๋ซา

“หรือว่าเราชราจริงๆ?”

“หรือว่าอยู่คนเดียวนานไป จนต้องการใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน?”

“คงไม่ใช่ทั้งนั้น! แต่เพราะความกตัญญูของเจ้าหลง ทำให้เรามองเขาเปลี่ยนไปต่างหาก!”

“เจ้าหลงเป็นเด็กดีจริงๆ!”

หลวงโป๋ซายืนหน้าม่านพลัง หลับตา สวดคัมภีร์ในใจ

ไม่นาน แสงสีขาวก็แผ่กระจายออกจากกายเขาเป็นระลอก

ชั่วพริบตา ร่างก็วับหายไปจากที่เดิม

พอลืมตาอีกครั้ง เขาพบว่าตนมาถึงสถานที่แปลกตา พลังวิญญาณเข้มข้นพุ่งเข้ามาเต็มๆ

เงยหน้ามองไปทั่ว มีแต่ต้นไม้ใหญ่สูงเสียดฟ้าและดอกไม้สมุนไพรแปลกตา

แดดแรงเจิดจ้า

“ที่นี่คือเขตต้องห้ามแห่งชีวิตสินะ ช่างดีจริง!” หลวงโป๋ซาสูดลมหายใจลึก รู้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็น

ว่ากันให้ชัด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ผ่อนคลายแบบนี้นับตั้งแต่ถูกอินหยางเจี้ยวจับตัว

ตอนนั้น อินหยางเจี้ยวไล่ล่าตัวเขาไปทั่ว ถูกจับแล้วก็ถูกโยนลงหน้าผาวิญญาณสลาย ต่อหน้าเจ้าอินหยาง เขาต้องระวังตัวสุดขีด

ต่อมา กลายเป็นที่ระบายอารมณ์ของท่านจอมเทพอู๋จี๋ ไม่กล้าคลายใจแม้แต่วินาที

หลังท่านจอมเทพอู๋จี๋ตาย อินหยางเจี้ยวถูกกวาดล้าง เขาก็ไปกับวิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางเสี้ยวนั้น

สุภาษิตว่า อยู่ใกล้ผู้มีอำนาจเหมือนอยู่ใกล้เสือ อันตรายทุกฝีก้าว

ตั้งแต่ตามวิญญาณที่เหลือของจักรพรรดิหยินหยางมา เขาไม่เคยได้นอนหลับสบาย จากดินแดนตะวันออกถึงจงโจว แล้วมาถึงที่นี่ เหมือนเดินบนผืนน้ำแข็งบางๆ ต้องหวาดระแวงตลอดเวลา

ตอนนี้ดีแล้ว วิญญาณที่เหลือนั้นอยู่ข้างนอกเสียที เขาจึงพอจะถอนใจได้

“ฮู้—”

หลวงโป๋ซาพ่นลมหายใจยาว พึมพำกับตัวเองว่า “เมื่อไหร่ผมจะได้เป็นอิสระจริงๆ เสียที?”

ทันใดนั้น นกวิเศษหลายตัวบินผ่านเหนือศีรษะเขา

หลวงโป๋ซายื่นฝ่ามือออกไป คว้ากลางอากาศ เพียงชั่ววินาที นกวิเศษเหล่านั้นก็ระเบิดกลายเป็นละอองเลือด

“ในเมื่อผมยังไร้อิสระ แล้วทำไมนกพวกแกถึงมีอิสระกันนัก?”

พูดจบ แววตาหลวงโป๋ซาก็เย็นวาบ

“ทั้งชีวิตผม ถูกอินหยางเจี้ยวทำพังย่อยยับ”

“ถ้าไม่ใช่อินหยางเจี้ยว ผมจะไปเสียศักดิ์ศรีความเป็นผู้ชายได้ยังไง?”

“ผมสาบาน คนของอินหยางเจี้ยวทุกคน ผมจะไม่ปล่อยไว้สักราย”

ใบหน้าหลวงโป๋ซาบิดเบี้ยว เต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหาร ราวกับงูพิษ

“ผมว่าละ ไอ้แก่ไม่ยอมตายนั่นรับผมเป็นลูกไม่ใช่เพราะหวังดี แต่จ้องจะยึดร่างของผม”

“จะฟื้นคืนชีพงั้นรึ? เฮอะ… ความทะเยอทะยานไม่น้อยเลย”

“เหลือแค่วิญญาณเสี้ยวเดียวแล้ว ยังคิดจะฟื้นคืนชีพไปทำไม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน