วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2701

หลวงโป๋ซาซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ ราวกับเหยี่ยวตัวหนึ่ง คอยสอดส่องทุกอย่างเงียบๆ

ผ่านไปตั้งนาน ก็ยังไม่เห็นอู๋ฮวาขยับทำอะไรสักอย่าง

“ไอ้พระกะโล้นตัวเล็ก นี่ระวังตัวใช่เล่นนะ!”

หลวงโป๋ซาสบถในใจว่า “แม่งเอ๊ย กล้าฉี่รดหน้ากูได้ รอไปก่อนเถอะ เจ้าเด็กเวร ขอให้มีจังหวะสักครั้ง กูจะตัดจู๋เล็กๆ ของแกทิ้งให้ได้”

แล้วหลวงโป๋ซาก็เหลือบมองไปที่จางเหมยเจินเหริน

จางเหมยเจินเหรินก็เคยฉี่รดหน้าเขาเหมือนกัน แค้นนี้ เขาจำแม่น

พอเห็นจางเหมยเจินเหรินกำลังง่วนเก็บยาวิญญาณด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม หลวงโป๋ซาก็เดือดขึ้นมา

“ฮึ ยาวิญญาณตั้งเยอะตั้งแยะทำไมต้องไปตกอยู่ในมือไอ้นักพรตเหม็นด้วยวะ”

จู่ๆ หลวงโป๋ซาก็นึกอะไรขึ้นมาได้

เขารีบควักเอาหนังสัตว์ผืนนั้นออกมา ก่อนหน้านี้เขาเพียงกวาดตามองครั้งเดียว แต่จำได้ชัดว่าบนหนังสัตว์มีบันทึกตำแหน่งทุ่งสมุนไพรอยู่

เปิดกางดูทันที

สีหน้าเขาเริ่มมีแววปลื้ม เพราะตามที่บันทึกไว้ ถัดจากทุ่งสมุนไพรไป ยังมียาศักดิ์สิทธิ์อีกหลายต้น

คำนวณตามปีเดือนที่ระบุไว้ น่าจะมีอายุไม่น้อย

“ไม่รู้ว่าผ่านมานานขนาดนี้ ยังเหลืออยู่ไหมนะ? ยังไงที่นี่ก็มีตระกูลต่างๆ อาศัยอยู่ไม่น้อย”

หลวงโป๋ซาคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ตัดสินใจไปดูให้เห็นกับตา

เผื่อฟลุกล่ะ?

หลวงโป๋ซามองเย่ชิวกับอู๋ฮวาอีกครั้ง คิดในใจว่า “ถ้ามันเริ่ม กูก็ได้ยินแน่ ค่อยกลับมาฉวยโอกาสจัดการก็ทัน”

คิดได้ก็ทำเลย

หลวงโป๋ซาใช้วิชาหลบซ่อนหยินหยางทันที ผละออกจากต้นไม้ใหญ่นั้นอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้เย่ชิวกับพวกไหวตัวทัน ถึงกับยอมอ้อมทางไกล

พอเขาเพิ่งไปได้ไม่นาน เสี่ยวปูเตี้ยนก็วิ่งมาหน้าเย่ชิว แล้วใช้กรงเล็บดึงปลายขากางเกง พลางส่งเสียง “จิ๊บๆ”

“หมายถึงให้ข้าไปกับเจ้าหรือ?” เย่ชิวถาม

เสี่ยวปูเตี้ยนพยักหน้าหงึกๆ อย่างแรง

“ได้ ข้าไปกับเจ้า” เย่ชิวลุกขึ้นยืนยิ้มๆ

ทันใดนั้น เสี่ยวปูเตี้ยนพุ่งวูบออกไปข้างหน้า ราวสายฟ้า ความเร็วจัดจ้าน

“เสี่ยวปูเตี้ยน ค่อยๆ สิ” เย่ชิวรีบไล่ตาม

ไม่นาน เสี่ยวปูเตี้ยนก็หยุด ย่อตัวลง ใช้กรงเล็บชี้ไปข้างหน้า

เย่ชิวเงยหน้ามอง แล้วก็ต้องตะลึง

กลางหมู่มวลบุปผา มีดอกไม้มหัศจรรย์ต้นหนึ่งตระหง่าน รูปทรงราวกับฟีนิกซ์ที่เพิ่งเกิดใหม่จากเพลิงนิพพาน กางปีกหมายจะทะยานบิน

สง่าและลึกลับ!

กลีบของมันแผ่กางอย่างพริ้วไหว มิใช่สีธรรมดา หากแต่มีลายเส้นสีทองสุกปลั่งแล่นเรื่อไปบนกลีบ

และยังมีกลุ่มเปลวไฟห้อมล้อมอยู่

“ดอกหงส์ไฟ!”

เย่ชิวมองแวบเดียวก็รู้ที่มาของดอกมหัศจรรย์นี้

ดอกหงส์ไฟเป็นยาศักดิ์สิทธิ์ ว่ากันว่าหมื่นปีถึงจะบานสักครั้ง

ลึกเข้าไปในเกสรดอกไม้ กลั่นตัวเป็นน้ำวิญญาณที่บริสุทธิ์ที่สุดในใต้หล้า แต่ละหยดแฝงไว้ด้วยพลังอันล้นเหลือ

เล่าลือกันว่า ดอกหงส์ไฟสามารถชำระล้างไขกระดูก เปลี่ยนกายาใหม่ให้ผู้ฝึกฝน ระดับพลังบำเพ็ญพุ่งทะยาน เป็นสมบัติล้ำค่าที่ผู้ฝึกบำเพ็ญนับไม่ถ้วนใฝ่ฝัน

ยิ่งไปกว่านั้น รอบๆ ดอกหงส์ไฟยังมีกลุ่มเปลวไฟ

เปลวไฟนั้นไม่ร้อนผ่าว กลับไหวระริกตามสายลมอ่อน คลอไปกับกลิ่นหอมของดอกหงส์ไฟ เปล่งแสงนุ่มนวลเย้ายวน

“เปลวไฟวิญญาณ!”

เย่ชิวแปลกใจเล็กน้อย

เปลวไฟวิญญาณกับเปลวเพลิงพิเศษ ที่จริงกำเนิดคล้ายกัน ล้วนกลั่นจากสาระสำคัญแห่งฟ้าดิน เพียงแต่เปลวไฟวิญญาณอานุภาพด้อยกว่า แต่กลับมีสรรพคุณพิเศษหลายอย่าง

เช่น เมื่อเปลวไฟวิญญาณเกิดมาคู่กับดอกหงส์ไฟ ก็ยิ่งส่งเสริมฤทธิ์ยาของดอกหงส์ไฟให้แรงขึ้น

“เยว่เอ๋อร์มีร่างกายฟีนิกซ์ ถ้าได้กินดอกหงส์ไฟนี้ บางทีพลังบำเพ็ญเพียรอาจก้าวขึ้นไปอีกชั้น”

เย่ชิวไม่พูดพร่ำ ใช้ถุงกิ่นคุนเก็บดอกหงส์ไฟพร้อมเปลวไฟวิญญาณเข้าไปทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน