วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2702

หลวงโป๋ซาเดือดจนแทบคลั่ง。

คาดไม่ถึงจริงๆ ยาศักดิ์สิทธิ์ตั้งมากมายกลับถูกเย่ชิวชิงเก็บไปหมด เขาไม่ได้แม้แต่ต้นเดียว。

ยิ่งเจ็บใจก็คือ ทุกครั้งที่เย่ชิวเด็ดยาศักดิ์สิทธิ์ เขายืนมองอยู่ด้านหลังตลอด。

เข้าใจความรู้สึกแบบนั้นไหม？

มันเหมือนแฟนของคุณถูกคนอื่นย่ำยี คุณไม่เพียงห้ามไม่ได้ ยังต้องเอามือปิดปาก ไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ。

อึดอัดคับแค้นสุดๆ。

อับอาย！

นี่มันความอับอายของผู้ชายชัดๆ！

หลวงโป๋ซาไม่ได้ยาศักดิ์สิทธิ์แม้แต่ต้นเดียว เดิมทีก็อึดอัดอยู่แล้ว ใครจะนึกว่าเย่ชิวกลับเอายาศักดิ์สิทธิ์ต้นหนึ่งป้อนให้เสี่ยวปูเตี้ยนกิน เล่นเอาเขาเดือดจนเกือบระเบิดตรงนั้น。

เกินไปแล้ว。

นายแค่ช่วยผมเก็บยาศักดิ์สิทธิ์ไว้ชั่วคราว ใครสั่งให้นายเอาไปป้อนสัตว์！

ผมอนุญาตแล้วหรือไง！

เย่ฉางเซิง นี่มันเสียของ รู้ไหม!

หลวงโป๋ซาตาแดงก่ำ กำหมัดแน่น อยากพุ่งไปฟัดกับเย่ชิวให้รู้ดำรู้แดง。

แต่สุดท้ายเหตุผลชนะความหุนหัน！

หลวงโป๋ซารู้ดีว่า ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาประลองกับเย่ชิว หากอยากทำให้ไร้ช่องโหว่และไม่พลาด ต้องรอ。

รอให้อู๋ฮวาลงมือฆ่าเย่ชิว！

รอให้พวกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตลงมือด้วย！

รอให้เย่ชิวใกล้ตาย！

ตอนนั้นแหละ เขาจึงค่อยลงมือ。

เย่ฉางเซิง รอไว้เลย ผมจะเชือดแกให้ได้！

แม้ผมจะรับปากเจ้าแก่ไม่ยอมตายนั่นว่าจะจับแกเป็น แต่ไหนๆ เจ้าแก่ไม่ยอมตายนั่นไม่ได้ตามผมมา ผมก็ไม่จำเป็นต้องฟังมัน。

ส่วนเรื่องคำสัญญา? หึ…… คนคิดจะทำเรื่องใหญ่ ไม่เคยแคร์สัญญา สนแค่ผลลัพธ์เท่านั้น。

พอคิดถึงจักรพรรดิหยินหยาง แววตาของหลวงโป๋ซาก็เย็นเยือกลง。

ที่เขารับผมเป็นลูกบุญธรรม แท้จริงก็เพราะถูกใจร่างกายของผม。

เขาสอนพลังวิเศษให้ผมมากมาย ก็เพื่อให้ผมแข็งแกร่งขึ้น เพราะยิ่งผมแกร่ง เมื่อเขาสิงร่างผมแล้ว จะได้กลับสู่จุดสูงสุดได้เร็ว。

เจ้าแก่ไม่ยอมตายนั่น ผมก้มกราบมันไปตั้งหลายครั้ง แต่มันยังปิดบังผมอยู่。

ผมยังจำได้ ครั้งก่อนตอนที่มันหนีจากดินแดนตะวันออก มันเคยพูดว่า ต่อให้เหลือเพียงเศษวิญญาณ ก็ยังสู้กับผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิได้สูสี แปลว่าพลังของมันเกินกว่าราชานักบุญไร้เทียมทาน。

ดูท่าต่อไปผมต้องหาโอกาสลองหยั่งพลังการต่อสู้ที่แท้จริงของมันบ้าง。

ทันใดนั้น ลมอ่อนๆ พัดเฉียดมา。

มีคนมา！ หลวงโป๋ซารีบตั้งสติ แล้วหลบซ่อนอย่างเงียบกริบ。

เป็นจริงตามคาด。

ราวหลายสิบวินาทีต่อมา มีเงาหนึ่งโผล่มาอย่างลับๆ หลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ สวมจีวร รองเท้าผ้า ศีรษะโล้นเกลี้ยง。

อู๋ฮวา！

ไอ้เณรหัวเหม่งนี่ตามมาด้วยจริงๆ ดูท่ามันตั้งใจจะฆ่าเย่ฉางเซิงจริงๆ。

พอนึกอีกที ไม่ใช่แค่อู๋ฮวาที่อยากฆ่าเย่ชิว—ตัวเขาเองก็อยากฆ่าด้วย！

อู๋ฮวาเหมือนควันบางเบา ไม่มีคลื่นพลังหลุดออกมาแม้แต่น้อย เขาหลบอยู่หลังต้นไม้ ดวงตาจ้องเย่ชิวไม่กะพริบ เห็นได้ชัดว่าเขาระวังสุดๆ。

หลวงโป๋ซามองออกถึงเจตนาของอู๋ฮวา คิดในใจว่า：

ไอ้เณรหัวเหม่งยังไม่ลงมือ คงกำลังรอโอกาสเหมาะ。

แต่รอไปแบบนี้ จะอีกนานแค่ไหน？

หรือไม่ก็ ผมจะแกล้งทำเป็นมีน้ำใจ ช่วยให้มันเผยตัวออกมา…

คิดได้ดังนั้น กำลังจะลงมือ อยู่ๆ ก็เห็นอู๋ฮวากำหมัดแน่น。

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน