วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2704

หลังจากทุกอย่างกลับสู่ความเงียบสงบ เย่ชิวจึงเรียกเปลวเพลิงพิเศษกลับ

การจู่โจมครั้งนี้มาแบบฉับพลัน และก็จบฉับพลันไม่แพ้กัน

ที่พิกลที่สุดคือ ตั้งแต่ต้นจนจบไม่เห็นเงาคนร้ายเลย

จางเหมยเจินเหรินถามว่า “ไอ้เจ้ากระต่ายน้อย นายว่าไง?”

เย่ชิวตอบว่า “ชัดเจน มีใครบางคนกำลังควบคุมเถาวัลย์พวกนั้น”

“คิดเหมือนกันเลย ผมก็คิดแบบนั้น” จางเหมยเจินเหรินเก็บรอยยิ้มลง พูดเสียงหนักว่า “ผมเดินทางมาทั่ว จากโลกมนุษย์ถึงโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร เรื่องพิกลพิสดาร ผมก็เห็นมานับไม่ถ้วนแล้ว แต่การโจมตีแบบนี้ เพิ่งเคยเห็นครั้งแรก ประหลาดจริงๆ”

หลินต้าหนิวด่าว่า “แอบๆ ซ่อนๆ อย่างนี้ จะเรียกว่าลูกผู้ชายได้ยังไง! ถ้าเจอคนที่เล่นงานเรา ผมจะฆ่ามันให้ได้”

ม่อเทียนจีถามเย่ชิวว่า “พี่ใหญ่ ท่านตามหาคนที่โจมตีเราได้ไหม?”

เพราะในหมู่พวกเขา เย่ชิวมีพลังบำเพ็ญเพียรสูงสุด และฝีมือก็ร้ายกาจที่สุด

เย่ชิวส่ายหน้า พูดว่า “คนที่เล่นงานเรา ฝีมือไม่ธรรมดา ทั้งชำนาญเล่ห์กล ผมเพิ่งสำรวจโดยรอบไป ก็ไม่พบร่องรอย คาดว่ามันคงไม่อยู่ใกล้ๆ”

จางเหมยเจินเหรินพูดขึ้นมา “จริงสิ ไอ้เจ้ากระต่ายน้อย นายวาดยันต์ติดตามได้ไม่ใช่หรือ? ลองดูไหม?”

เย่ชิวว่า “ถ้าใช้ได้ ผมทำตั้งแต่แรกแล้วล่ะ”

พอได้ฟัง ม่อเทียนจีใบหน้าเยาว์วัยก็เคร่งขึ้น กล่าวว่า “ที่นี่เราไม่คุ้นเคยเลย ตอนนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครโจมตีเรา ดูท่าทางเส้นทางข้างหน้าจะไม่ง่ายแน่!”

หลินต้าหนิวว่า “กลัวอะไร! ศึกมาก็ต้าน น้ำมาก็กั้น รับมือกันไปตามสถานการณ์!”

จางเหมยเจินเหรินตบไหล่ม่อเทียนจีแล้วยิ้มกล่าวว่า “ศิษย์น้อง ไม่ต้องกลัว ข้าจะคุ้มกันเจ้าเอง”

“ขอบคุณศิษย์พี่” ม่อเทียนจีเปลี่ยนประโยคทันทีว่า “ถ้าหาวิธีงัดคนที่โจมตีเราออกมาได้ก็คงดี”

ไม่อย่างนั้นก็ต้องอยู่แบบหวาดระแวง ใจไม่สงบ

เพราะเราไม่รู้ว่ามันจะลงมืออีกเมื่อไหร่?

เย่ชิวว่า “ครั้งแรกเล่นงานเราไม่สำเร็จ คนลงมือคงไม่ยอมถอยง่ายๆ ผมเชื่อว่าเราจะเจอการโจมตีอีก”

“ต่อไปนี้ เราต้องระวังตัวให้มากขึ้น”

“โดยเฉพาะ ต้าหนิวกับเทียนจี พวกนายต้องป้องกันตัวให้ดี”

ตอนเมื่อครู่ตอนถูกเถาวัลย์จู่โจม ม่อเทียนจีพลาดถูกเถาวัลย์พันตัว แถมยังบาดเจ็บด้วย

จางเหมยเจินเหรินเหมือนนึกอะไรขึ้นมา สีหน้าก็เปลี่ยน เข้มขึ้นแล้วบอกม่อเทียนจีว่า “ตามข้ามาหน่อย”

ท่าทีเช่นนั้นทำให้เย่ชิวกับหลินต้าหนิวมองหน้ากันงงๆ

“พี่รองเหมือนจะโกรธนะ เกิดอะไรขึ้น?” หลินต้าหนิวถามเสียงเบา

เย่ชิวส่ายหน้า แสดงว่าไม่รู้

ม่อเทียนจีเดินตามจางเหมยเจินเหรินไปข้างๆ อย่างว่าง่าย เอ่ยเสียงเบา “ศิษย์พี่...”

“เป็นอะไรของเจ้า?” จางเหมยเจินเหรินว่า “ข้าก็ให้ชุดศักดิ์สิทธิ์ทองคำตัวนั้นกับเจ้าแล้วนี่ ทำไมถึงยังเจ็บได้?”

ชุดศักดิ์สิทธิ์ทองคำตัวนั้น เป็นอาวุธจักรพรรดิประจำตระกูลของราชวงศ์ต้าจโจว แค่สวมไว้ ไม่ต้องพูดถึงเถาวัลย์ แม้แต่ศาสตราเทพไร้เทียมทานก็ทำอะไรผิวหนังของม่อเทียนจีไม่ได้

ม่อเทียนจีว่า “ข้าถอดออก”

“ใครอนุญาตให้ถอด?” จางเหมยเจินเหรินถามอย่างโกรธ “ถอดตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ม่อเทียนจีตอบ “ก่อนหน้านี้ตอนเก็บยาวิญญาณ การใส่ชุดรบมันเกะกะ ก็เลยถอด”

“พูดบ้าอะไร!” จางเหมยเจินเหรินด่า “หรือว่าเจ้ากำลังคิดจะหาจังหวะเอาชุดรบนั่นมาคืนข้า?”

“เปล่า” ม่อเทียนจีรีบปฏิเสธ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน