วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2705

“ดูนั่นสิ นั่นอะไร?”

ม่อเทียนจีชะงักฝีเท้า ชี้ไปทางนั้นแล้วตะโกน

ทุกคนหันไปตามนิ้วของม่อเทียนจี พอมองเห็นก็ถึงกับนิ่งอึ้ง

“ไก่?”

จางเหมยเจินเหรินทำหน้าประหลาดใจสุดๆ

ไม่ไกลนัก ในพุ่มหญ้า มีไก่ตัวหนึ่งยืนอยู่ ถ้าจะว่าให้ตรงๆ ก็คือ ไก่ที่ไม่เหมือนใคร

มันสูงราวๆ สองเมตร รูปร่างอ่อนช้อยสง่างาม ทั้งตัวปกคลุมด้วยขนสีสันวิจิตรตระการตา สลับเฉดระยิบระยับ ราวกับรวบรวมสีบริสุทธิ์ที่สุดแห่งฟ้าดินไว้ในตน

ขนของมันเมื่อกระทบแสงแดดก็ส่องประกายระยิบระยับแฝงกลิ่นอายลี้ลับน่าพิศวง จนน่าจดจำตั้งแต่แรกเห็น

หัวเชิดสง่า หงอนแดงร้อนดังเปลวไฟ ดวงตาลึกซึ้งเปล่งประกายความมีชีวิตชีวา จะงอยปากสั้นแต่แข็ง สีสันนวลเนียนดั่งหยก

สรีระแม้ไม่อ้วนตุ้ยนุ้ยแบบไก่ทั่วไป แต่เต็มแน่นกำยำ กล้ามเนื้อทุกส่วนอัดแน่นด้วยพลังและชีวา

ที่แปลกที่สุดคือ หางของมันไม่ใช่ขนธรรมดา หากประกอบด้วยขนหางแปดเส้นใสวาววับ รูปทรงต่างกันไป

แต่ละเส้นแผ่ประกายอ่อนๆ ขับกับสีสันทั่วร่าง งดงามจับใจ

ม่อเทียนจีพูดว่า “ไก่ตัวนั้นดูไม่ธรรมดา”

“พูดบ้าอะไร ไก่ธรรมดาจะโตได้ขนาดนี้ได้เรอะ?” จางเหมยเจินเหรินว่า “อายุมาป่านนี้เพิ่งเคยเห็นไก่ตัวใหญ่ขนาดนี้”

ม่อเทียนจีว่า “ศิษย์พี่ พอรู้ไหมว่าเป็นไก่พันธุ์อะไร”

จางเหมยเจินเหรินว่า “ผมก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญสัตว์ จะไปรู้ได้ยังไง…”

“ไก่แปดยอด!” หลินต้าหนิวพูดขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ทุกคนหันขวับไป เห็นหลินต้าหนิวจ้องไก่ตัวนั้น ตาเป็นประกายเหมือนหมาป่าหิวเห็นลูกแกะ สายตาแปลกเอามาก

“ต้าหนิว นายสนใจมันจริงๆ รึไง?” จางเหมยเจินเหรินว่า “มันก็แค่ไก่นะ!”

หลินต้าหนิวว่า “ก็เพราะมันเป็นไก่นี่แหละ ผมถึงสนใจ”

จางเหมยเจินเหรินเตือน “ไก่นี่ไม่ใช่ ‘ไก่’ แบบที่นายคิดนะ เข้าใจไหม?”

“หา?” หลินต้าหนิวทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก

“เหล่าโต้วซี อย่าพูดเพ้อเจ้อ” เย่ชิวถลึงตาใส่จางเหมยเจินเหริน แล้วถามว่า “ต้าหนิว นายรู้ที่มาของไก่ตัวนี้ไหม”

“พี่ใหญ่ ลืมไปแล้วเหรอว่าบ้านผมทำอะไร?” หลินต้าหนิวยิ้ม “ผมเกิดในตระกูลสัตวแพทย์ โตมากับปู่และพ่อ เห็นสัตว์วิเศษมาไม่น้อย”

“ไก่นี้เรียกว่าไก่แปดยอด”

“แม้ไม่ใช่สัตว์วิเศษระดับสูงสุด แต่หายากมาก ระดับความหายากพอๆ กับสัตว์ศักดิ์สิทธิ์”

“มันไม่เพียงรูปลักษณ์แปลกตา สีสันฉูดฉาด แต่ทั้งร่างมีถึงแปดส่วนที่อัดแน่นด้วยแก่นแท้แห่งฟ้าดิน จึงถูกยกย่องว่าเป็น ‘อัญมณีแห่งหมู่สัตว์วิเศษ’ เลยเรียกมันว่าไก่แปดยอด”

“สมัยเด็กผมเคยกินมาแล้ว”

จางเหมยเจินเหรินตาเป็นประกาย ถามว่า “อร่อยไหม”

หลินต้าหนิวพยักหน้าไม่ลังเล “อร่อย”

“อร่อยแค่ไหน” จางเหมยเจินเหรินซัก

หลินต้าหนิวว่า “พี่รอง ผมจะบอกแบบนี้นะ นักชิมบางคนในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรเคยพูดไว้ว่า ได้กินไก่แปดยอดเพียงคำเดียว ตายก็ไม่เสียดาย”

“ดูท่าจะอร่อยจริง” จางเหมยเจินเหรินจ้องไก่แปดยอดพลางคันไม้คันมือ อดใจแทบไม่ไหว

หลินต้าหนิวพูดต่อ “ผมบอกไปเมื่อกี้แล้วว่า ไก่แปดยอดทั้งตัวมีแปดส่วนที่อัดแน่นด้วยแก่นแท้แห่งฟ้าดิน”

“ข้อหนึ่ง หงอน หวานใสชื่นใจ ช่วยปลุกกายใจให้ตื่น และทำให้สมองปลอดโปร่ง”

“ข้อสอง ดวงตาทั้งคู่ ใสแจ๋ว บำรุงสายตา ทำใจปลอดโปร่ง”

“ข้อสาม ปลายจะงอยปาก เนื้อสัมผัสทั้งแน่นและละเมียด มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของพืชพรรณ กินแล้วเสริมร่างกาย เพิ่มพลังบำเพ็ญเพียร”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน