วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2706

ในความมืด นอกจากอู๋ฮวาและหลวงโป๋ซาแล้ว ยังมีสายตาอีกคู่หนึ่งจับจ้องเย่ชิวกับพวกอยู่

ห่างออกไปหนึ่งร้อยลี้

ชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆ นอนเอกเขนกบนก้อนหินแบน

เขาสวมชุดคลุมยาวสีม่วงอ่อน คาบหญ้าหางหมาไว้ในปาก ท่าทางทั้งรูปทั้งรอยดูเสเพลไร้กรอบ

ข้างก้อนหินยังมีชายหนุ่มสวมหมวกงอบยืนอยู่

เขาดูอายุมากกว่าเล็กน้อย ราวเกือบ 30 ปี โครงหน้าคมชัด ริมฝีปากบางเม้มแน่น ยืนสง่าดั่งสนเขียวที่ไม่ยอมก้มงอ

หมวกงอบบังใบหน้าส่วนบนไว้ เหลือเพียงดวงตาคู่เย็นดั่งน้ำแข็ง สายตาคมกริบดั่งคมมีด ราวกับทะลุใจคนได้

ชายหนุ่มในชุดดำ ตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนแผ่กลิ่นอายเดียว—ความเย็นชา

ขณะนั้นทั้งชายที่นอนบนหินและชายสวมหมวกงอบต่างจ้องไปข้างหน้า

ห่างออกไปข้างหน้าราวสามเมตร มีกระจกกลมลอยอยู่กลางอากาศ

ในกระจกปรากฏภาพ เย่ชิวกับพวกกำลังกินไก่แปดยอดในป่า

ทุกความเคลื่อนไหวของพวกเย่ชิวปรากฏชัดในกระจกนั้น

กระจกบานนี้เหมือนกล้องวงจรปิด

"ถังหลี่ นายคิดจะลงมืออีกครั้งเมื่อไหร่?"

ชายหนุ่มชุดคลุมสีม่วงนอนอยู่บนหิน ไขว่ห้างถามอย่างอ้อยอิ่ง

ชายชุดดำสวมหมวกงอบนิ่งเงียบ

ชายชุดม่วงเอ่ยอีกครั้ง "ถังหลี่ งั้นคราวหน้าพวกเราจับมือกันดีไหม?"

"ไม่จำเป็น" ชายชุดดำพูดเสียงเย็น

ชายชุดม่วงดึงหญ้าหางหมาออกจากปากแล้วว่า "ถังหลี่ ครั้งแรกนายพลาดไป ยังคิดว่าคราวหน้าจะสำเร็จหรือไง?"

"ก็จริงอยู่ว่านายเป็นผู้ที่มีร่างแห่งสรรพชีวิต ควบคุมเถาวัลย์พวกนั้นให้โจมตีพวกมันได้ แต่อย่าลืมว่า ไอ้เด็กนั่นมีเปลวเพลิงพิเศษอยู่ในตัว"

"แถมไอ้เด็กนั่นยังมีระดับบรมมหาฤๅษี จะฆ่าเขาไม่ง่ายหรอก"

"ถังหลี่ ตามที่ผมเห็นนะ เราร่วมมือกันเถอะ!"

ชายชุดดำตอบเสียงเย็นว่า "ไม่จำเป็น!"

"ถังหลี่ ทำไมไม่รู้จักดีชั่วบ้างนะ?" ชายชุดม่วงเริ่มหัวเสีย "ถ้าไม่ใช่ว่าเราต่างเป็นผู้ล่า ผมคงไม่คิดช่วยนายหรอก"

ชายชุดดำพูดเสียงเย็น "เฟิงเสี่ยวเสี่ยว สนใจเรื่องของตัวเองก็พอ ส่วนพวกผู้บุกรุกจากภายนอกนั่น ผมจะจัดการพวกมันเอง"

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า "ถังหลี่ อย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ ถ้าแพ้อีกครั้ง ดูสิว่าจะอธิบายกับหัวหน้าอย่างไร?"

ถังหลี่ว่า "เรื่องของผม ไม่ต้องให้นายมาวุ่นวาย"

"นาย—ช่างเถอะ ไม่อยากลดตัวไปเถียงกับนาย" เฟิงเสี่ยวเสี่ยวโมโหมาก หันไปด่าพวกเย่ชิวในกระจกเวทมนตร์ว่า "ไอ้พวกคนนอก มาขุดยาศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา กินสัตว์วิเศษของพวกเรา—รอตายได้เลย!"

ในป่า

เย่ชิวที่กำลังแทะน่องไก่อยู่ เงยหน้าขึ้นมองฟ้าทันที

"พี่ใหญ่ มองอะไรอยู่?" ม่อเทียนจีเห็นท่าทีของเย่ชิวก็ถาม

เย่ชิวว่า "ผมรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจับตาเราอยู่ พวกคุณรู้สึกแบบนั้นไหม?"

ม่อเทียนจีและหลินต้าหนiaoส่ายหัวทันที

จางเหมยเจินเหรินกำปีกไก่สองมือ กินจนปากมันเยิ้ม แล้วว่า "ไอ้เด็กเวร วางใจเถอะ ที่ซกมกแบบนี้จะมีใครมาติดกล้องได้ไง"

"บางทีผมอาจคิดมากไป" เย่ชิวแหงนมองฟ้าอีกครั้ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทันใดนั้นเขานึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง จึงใช้สัมผัสเทพสื่อสารกับเหล่าเจิ่วทันที

"เหล่าเจิ่ว เหล่าเจิ่ว..." เย่ชิวเรียกด้วยสัมผัสเทพ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน