วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2707

หลังจากกินไก่แปดยอดเสร็จ เย่ชิวกับพวกก็มุ่งหน้าไปต่อ。

เดินไปได้ครู่หนึ่ง อู๋ฮวาแอบตามมา อีกสักพัก หลวงโป๋ซาก็ตามมา。

พอมาถึงจุดที่เย่ชิวพวกเขาพึ่งกินไก่กัน หลวงโป๋ซาก็สบถด่า。

"บ้าชิบ! ไม่เว้นกระดูกไว้ให้กูสักชิ้น เกินไปแล้ว!"

ก่อนหน้านี้หลวงโป๋ซาซ่อนตัวอยู่ มองเย่ชิวกับพวกกินกันเอร็ดอร่อย น้ำลายไหลเป็นทาง。

นึกว่าตรงนั้นจะพอมีเศษเหลือบ้าง ที่ไหนได้ ขนไก่สักเส้นยังไม่เหลือ。

น่าโมโหชะมัด!

หลวงโป๋ซาสบถอย่างแค้นใจว่า "เย่ฉางเซิง พวกมึงนี่มันไอ้พวกเวรตะไล น่าตายจริงๆ!"

……

ในป่า。

เย่ชิวกับคณะระมัดระวังมาก。

ระหว่างเดินหน้า พวกเขาคอยระแวดระวังรอบด้าน เพื่อป้องกันการซุ่มโจมตีซ้ำ。

"พี่รอง ผมไม่ได้โกหกใช่ไหม รสชาติไก่แปดยอดนี่แจ่มจริงใช่หรือเปล่า?" หลินต้าหนิวถาม。

จางเหมยเจินเหรินว่า "อร่อยจริง สมกับเป็นยอดอาหารแห่งทั่วหล้า รสวิเศษของโลกมนุษย์."

"เสียดายสิ เราตอนนี้ต่างบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แล้ว สรรพคุณของไก่แปดยอดพวกนั้นจึงไม่เกิดผลกับเรา."

"ว่าแต่ เจ้าต้าหนิว หนังไก่เนื้อสัมผัสเป็นไง?"

หลินต้าหนิวหัวเราะ "ดี๊ดีเลย."

จางเหมยเจินเหรินถามซ้ำ "เสริมกำลังเพศชายได้ไหม?"

หลินต้าหนิวส่ายหัว ตั้งแต่กินหนังไก่เข้าไป ก็รู้สึกมีไอร้อนมารวมอยู่ที่ท้องน้อย แต่ไม่มีปฏิกิริยาอื่น。

จางเหมยเจินเหรินว่า "ตกลงเป็นเพราะหนังไก่ไม่ออกฤทธิ์ หรือเพราะเจ้าต่างหากที่ไม่ไหว?"

ทันใดนั้น หน้าอ้วนของหลินต้าหนิวก็แดงก่ำ ตาถลึงใส่แล้วพูดว่า "พี่รอง อย่ากวนจนผมต้องชกนะ."

"เจ้าจะสู้ข้าได้หรือ?" จางเหมยเจินเหรินพูดเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ต้าหนิว ไหนๆ เรียกข้าว่าพี่รอง ข้าก็มีคำเตือนให้."

"มีโรคก็ต้องรักษา!"

"ยังหนุ่มอยู่ เรื่องนี้กระทบความสุขบนเตียงไปทั้งชีวิตนะ."

ได้ยินดังนั้น หน้าหลินต้าหนิวก็แดงยิ่งกว่าเดิม。

"ไอ้ลุงแก่ พอได้แล้ว ระวังหน่อย" เย่ชิวเตือน。

ทุกคนเดินหน้าต่อ ทางก็ถือว่าเรียบร้อย ไม่เจอการโจมตี。

เวลาผ่านไป。

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เบื้องหน้าของเย่ชิวกับพวกก็ปรากฏแม่น้ำสายหนึ่ง。

กว้างราวหลายสิบจั้ง ราวร้อยเมตร。

ลึกจนมองไม่เห็นก้นแม่น้ำ。

แต่แม่น้ำสายนี้ไม่ธรรมดา。

น้ำในแม่น้ำหาได้ใสไม่ กลับดำสนิทดั่งหมึก ราวเหวไร้ก้นที่กลืนกินแสงทุกเส้น。

ความดำเข้มราวกับถูกสูบเอาส่วนที่มืดยิ่งสุดของราตรีมาหลอมใส่ลงในสายธารนี้。

ความมืดประหลาดนี้ให้ความรู้สึกอึมครึมสยอง เหมือนมีความเสื่อมผุพังซ่อนอยู่ ราวกับก้นแม่น้ำซ่อนปริศนาที่ไม่เคยถูกเปิดเผย。

จางเหมยเจินเหรินยืนริมแม่น้ำ ขมวดคิ้วกล่าวว่า "แม่น้ำสายนี้ชวนประหลาดจริง."

หลินต้าหนิวว่า "พี่รอง ไม่ต้องพล่ามก็รู้ว่าแปลก."

"ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าใบ้หรอก" จางเหมยเจินเหรินถลึงตาใส่หลินต้าหนิว แล้วฟาดฝ่ามือลงสู่แม่น้ำ พลังชี่พลุ่งพล่านทะลักออกมา。

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน