วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2709

“ค่อยๆ เล่นตามน้ำกับมันไปก่อนสักหน่อย”

เย่ชิวส่งเสียงลับไปว่า

คำพูดนี้ ไม่เพียงจางเหมยเจินเหรินได้ยิน หลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีก็ได้ยินด้วย

“หมายความว่าไง?” หลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีสบตากัน เตรียมจะถามเย่ชิว

พวกเขาสู้กับปลามีดบางมาสักพัก ก็เริ่มหงุดหงิด คิดจะใช้ท่าไม้ตายจัดการปัญหาให้สิ้นเรื่อง

จางเหมยเจินเหรินรีบพูดว่า “ทำตามที่ไอ้หมอนั่นบอกก็แล้วกัน”

เขาติดตามอยู่ข้างเย่ชิวนานที่สุด จึงรู้จักเย่ชิวดี อีกทั้งผ่านวิกฤตเป็นตายมาหลายครั้ง ทั้งคู่เข้าขากันโดยไม่ต้องพูดมาก

บางครั้งแค่พูดคำเดียวหรือแค่มองตาก็เข้าใจกันทันที

จางเหมยเจินเหรินรู้ว่า เย่ชิวอยากใช้พวกปลามีดบางพวกนี้สาวไปหาคนอยู่เบื้องหลัง เพื่อปิดบัญชีปัญหาให้เด็ดขาด

ทันที ทั้งสามจึงเก็บท่าไม้ตายไว้ แล้วสู้กับปลามีดบางต่อ

“ไม่ว่าแกเป็นใคร คราวนี้กูจะลากแกออกมาให้ได้”

เย่ชิวนั่งขัดสมาธิบนพื้น หลับตา แล้วแผ่สัมผัสเทพออกไป

ชั่วพริบตา สัมผัสเทพของเขาครอบคลุมปลามีดบางทั้งหมด

เพ่งพินิจ

จำแนกทีละตัว

ราวสามนาทีผ่านไป

ในที่สุด เย่ชิวก็พบเบาะแส

เขารู้สึกได้ว่า ภายในปลามีดบางทุกตัว ซ่อนพลังจิตแฝงอยู่เส้นหนึ่ง ทว่าพลังจิตนั้นแผ่วมาก หากไม่ตรวจอย่างละเอียดแทบไม่มีทางพบ

เย่ชิวอดตะลึงไม่ได้

“โหดจริงวะ! ปลาตั้งเยอะ แต่ละตัวมีพลังจิตฝังอยู่ ถ้ารวมกันแล้วจิตสัมผัสเทพจะมหาศาลแค่ไหนกัน?”

ต่อมา เย่ชิวทำตามวิธีที่หญิงสาวลึกลับบอก สาวไปจนถึงต้นตอ

เขาเพ่งรับรู้อยู่ครู่หนึ่ง พบว่าบางตัวเมื่อถูกฆ่าแล้ว พลังจิตแผ่วๆ ภายในกลับไม่สลาย แต่พุ่งไปในทิศทางเดียวกัน

เพราะพลังจิตเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น จับต้องไม่ได้ นอกจากใช้สัมผัสเทพรับรู้ วิธีทั่วไปแทบไม่มีทางตรวจพบ

“แกหนีไม่พ้นหรอก”

เย่ชิวลืมตา ลุกขึ้น กำลังจะกระชากตัวคนอยู่เบื้องหลังออกมา ทันใดนั้น ในแม่น้ำมืดก็มีเสียงคำรามทุ้ม ดังราวบางสิ่งกำลังตื่นขึ้นอย่างเงียบงัน

“อ๊าว——”

ชั่วขณะ ปลามีดบางที่รุมจางเหมยเจินเหรินกับพวก เหมือนถูกทำให้ตกใจ ต่างพากันกลับหัว กระโจนลงแม่น้ำมืด แล้วว่ายหนีไปอีกทิศทางอย่างรวดเร็ว

ถัดมา ผิวน้ำเริ่มปั่นป่วนรุนแรง กลิ่นอายอันทรงพลังค่อยๆ แผ่ซ่าน ทำให้ใจหวิวๆ หวาดผวา

ทั้งสี่คนจ้องแม่น้ำมืด ใบหน้าเคร่งขรึม

ครู่หนึ่ง

“ตู้ม!”

จากก้นแม่น้ำมืดดังคำรามสะเทือน ผิวน้ำยกคลื่นสูงทะลักท่วม

จากนั้น ในสายตาตื่นตะลึงของทุกคน ปลาใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่งค่อยๆ โผล่ขึ้นเหนือผิวน้ำ

ลำตัวยาวร่วมร้อยเมตร ราวภูเขาเคลื่อนที่ เกล็ดทั่วร่างส่องประกายเย็นยะเยือก โหดเหี้ยมเหลือคณา

“โว้ย ปลาใหญ่ชะมัด!”

จางเหมยเจินเหรินตะลึง

ม่อเทียนจีก็ตะลึง

หลินต้าหนiaoก็ตะลึง

ส่วนเย่ชิว…

ก็ยังอดตะลึงไม่ได้!

ปลาขนาดนี้ ชีวิตนี้ไม่เคยเห็น

ศีรษะมันใหญ่มโหฬารหนักแน่น ดั่งศิลาเก่าแก่ที่กาลเวลาสลักไว้ อวลกลิ่นอายโบราณลึกลับ ส่วนบนของหัวนูนขึ้นเล็กน้อย แสดงถึงความเป็นเจ้าอำนาจของมัน

ดวงตาดำสนิทดุจอัญมณีเม็ดใหญ่ แววเย็นและคมกริบ แผ่ราศีเกรียงไกรบอกไม่ถูก

ทั่วกายปกคลุมด้วยเกล็ดถี่ยิบ แต่ละแผ่นสุกปลั่งดั่งโลหะขัดเงา แข็งและเรียบลื่น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน