วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2711

ถังหลี่นอนคว่ำกับพื้น ใบหน้าฉายแววไม่อยากจะเชื่อ มุมปากเปื้อนเลือด แววตาเต็มไปด้วยความตะลึงและความเจ็บใจ

“เป็นไปได้ยังไงกัน…” เขาพึมพำกับตัวเอง ราวกับยอมรับความจริงนี้ไม่ได้

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็อึ้งไม่แพ้กัน

เขาไม่คิดเลยว่าเย่ชิวจะล้มถังหลี่ได้ง่ายดายขนาดนี้

ถังหลี่นั้นไม่เพียงเป็นอัจฉริยะในขอบเขตมหานักบุญ แต่ยังเป็นอัจฉริยะที่ครอบครองร่างกายแห่งสรรพชีวิต ระดับเดียวกันแทบหาใครต้านทานได้

“เจ้า…ตกลงเป็นใครกันแน่?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกลั้นไม่ไหวเอ่ยถาม น้ำเสียงสั่นนิดๆ

เย่ชิวยิ้มบางๆ กัดฟันเอ่ยชื่อออกมาว่า “เย่ฉางเซิง!”

อะไรนะ!

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกับถังหลี่ช็อกจนหน้าถอดสี

“เจ้าคือเย่ฉางเซิง อันดับหนึ่งในบัญชีมังกรซ่อนเร้น ผู้ครอบครองพรสวรรค์จักรพรรดิคนนั้นจริงๆ รึ?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวถาม

เย่ชิวว่า “ใช่!”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวสบตากับถังหลี่วูบหนึ่ง ทั้งคู่เห็นความเคร่งเครียดในดวงตาของกันและกัน ทว่าใต้ความเคร่งเครียดนั้น ยังมีความตื่นเต้นซ่อนอยู่

ถ้าฆ่าเย่ฉางเซิงได้ล่ะก็ นั่นคือความดีความชอบมหาศาล

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวหรี่ตา ไล่มองเย่ชิวตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับจะมองให้ทะลุปรุโปร่ง

ส่วนถังหลี่รีบยันตัวลุกจากพื้น ถอดหมวกงอบบนศีรษะ เผยใบหน้าขาวผ่องดุจหยก

พร้อมกันนั้น บนกายเขาปะทุไอแห่งมหาเต๋า พลังวิญญาณนับพันนับหมื่นสายโคจรรอบตัว ประหนึ่งเมื่อคราเปิดปฐมแห่งความโกลาหล

“ไม่นึกเลย ครั้งแรกที่สวมบทผู้ล่า จะได้เจอคู่มือไม่เลว ใจชื่นนัก”

“เย่ฉางเซิง เจ้าอยากตายแบบไหน?”

ทันทีที่เสียงถังหลี่ขาดหาย ตัวเขาก็ไปโผล่กลางสุญญากาศ ไพล่มือไว้ด้านหลัง ราวกับยมทูตอ่านคำพิพากษา ไอสังหารฟุ้งกระจาย

เย่ชิวหัวเราะ “จะตายยังไงน่ะเหรอ? ฮะๆ เรื่องแบบนั้นไม่เคยคิดเลย”

“งั้นตอนนี้คงต้องคิดให้ดี” ถังหลี่กล่าวเสียงเย็น “เวลาเหลือน้อยแล้ว”

“ลืมไปแล้วรึว่าเมื่อกี้ใครฟาดจนเจ้ากระเด็นนอนแผ่กับพื้น? ยังจะเอะอะอ้างว่าจะฆ่าไอ้เด็กเวรอยู่ได้ ไอ้หนุ่ม เอ็งกร่างนักนะ!” จางเหมยเจินเหรินชั่งน้ำหนักอิฐในมือ หัวเราะหึๆ “เชื่อไหม แค่อิฐก้อนเดียวก็ฟาดให้ดับได้?”

ถังหลี่เหลือบตามองจางเหมยเจินเหริน แค่นยิ้มหยันที่มุมปาก “คอยให้ฆ่าเย่ฉางเซิงเสร็จก่อน แล้วค่อยบิดคอแก”

“เมื่อกี้ก็แค่เผลอ ไม่ทันระวัง ถึงให้เย่ฉางเซิงจู่โจมสำเร็จ”

“ตั้งแต่นาทีนี้ไป เขาทำอะไรข้าไม่ได้อีกแล้ว ในระดับเดียวกัน ไม่มีใครสู้ได้!”

พูดจบ ถังหลี่ชี้ไปที่เย่ชิว ตวาดลงมาจากเบื้องบนว่า “เย่ฉางเซิง คิดวิธีตายไว้หรือยัง!”

เย่ชิวไม่ตอบ เพียงค่อยๆ เดินเหยียบย่างขึ้นสู่ท้องนภา

แต่ละก้าวหนักแน่น ราวกับฟ้าดินสั่นไหวตาม พลังเลือดและพลังชีวิตสีทองทั่วร่างทะยานขึ้นท้าทายสวรรค์ ประหนึ่งมังกรแท้หมื่นสายอุบัติ

ดวงตาของเย่ชิวสว่างวาบราวตะเกียงเทวะสองดวง จนผู้คนไม่กล้าสบตรงๆ

เขาราวกับเทพเจ้าจากกาลโบราณ ก้าวแล้วก้าวเล่าไล่บีบถังหลี่ อานุภาพท่วมฟ้า

“ตายซะ!” ถังหลี่เป็นฝ่ายลงมือก่อน ฝ่ามือใหญ่ประหนึ่งแผ่นหินโม่ครอบทับลงมา

ชั่วพริบตา สะท้านฟ้าดิน

เห็นถังหลี่ลงมือ เฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็กำหมัดแน่นเงียบๆ เตรียมหาโอกาสที่เหมาะ จู่โจมเย่ชิวได้ทุกเมื่อ

นี่มันเย่ฉางเซิงเชียวนะ!

แม้เย่ชิวจะเพิ่งเข้าสู่เขตต้องห้ามแห่งชีวิตเป็นครั้งแรก แต่ชื่อของเขาในที่แห่งนี้ดังสนั่นดุจเสียงฟ้าผ่า โดยเฉพาะเหล่าอัจฉริยะรุ่นเยาว์ ต่างก็อยากสังหารเย่ชิวกันทั้งนั้น

ตราบใดที่เย่ชิวตาย เส้นทางบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิก็จะมีคู่แข่งลดลงไปคนหนึ่ง

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

สำหรับเขา การฆ่าเย่ชิว ไม่เพียงทำให้เส้นทางสู่การบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิมีคู่แข่งน้อยลง แต่ยังทำให้ผู้ล่าทั้งหลายได้หน้าอีกด้วย

“ให้สองคนนั้นสู้กันไปก่อน ถ้าไอ้ถังเริ่มได้เปรียบ จะฉวยจังหวะเก็บเย่ฉางเซิง”

“ถ้าไอ้ถังสู้เย่ฉางเซิงไม่ได้ ก็ปล่อยให้มันเจ็บตัวหน่อย สมน้ำหน้าที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน