วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2725

หลังจากเขียนถ้อยคำบรรทัดนั้น หลวงโป๋ซาก็เผยรอยยิ้มพอใจบนใบหน้า

“เย่ฉางเซิงเอ๋ยเย่ฉางเซิง ใครใช้ให้เจ้ามาทำชีวิตของผมพังยับเยินขนาดนี้กัน”

“คราวนี้แหละ เอาคืนด้วยวิธีของมันเอง”

“ไอ้เหล่าโต้วซีคนนี้เป็นผู้อาวุโสของถังเจีย งานเข้าเจ้าแน่”

พูดถึงตรงนี้ หลวงโป๋ซาขมวดคิ้วเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง ดวงตากลอกวาบเหมือนผุดไอ้ความคิดชั่วร้ายขึ้นมา เขาคว้าเอาเข็มหยินหยางแทงใส่ร่างของรองผู้อาวุโสที่สามจนพรุนเป็นร้อยรู

ยังไม่พอ เขายังสับแขนขาทั้งสี่ของรองผู้อาวุโสที่สามขาดกระเด็น

“ยังไม่พอ” แววตาของหลวงโป๋ซาฉายความกระหายเลือดออกมา

จากนั้น เข็มหยินหยางในมือของเขาก็กลายเป็นเหมือนมีดสับกระดูก สับแหลกไม่ยั้งมือ

ผ่านไปหนึ่งนาที

หลวงโป๋ซาก็หยุดลง

พอหยุดมือ ศพของรองผู้อาวุโสที่สามก็ถูกสับแหลกเละเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

หลวงโป๋ซายกมือเท้าคาง มองร่างที่ถูกสับละเอียดของรองผู้อาวุโสที่สามแล้วขมวดคิ้ว พึมพำกับตัวเองว่า “เหมือนยังขาดอะไรไปนิดหน่อย”

ครู่ต่อมา

หลวงโป๋ซาตัดใบหูของรองผู้อาวุโสที่สาม ควักลูกตาทั้งสองออก แล้วก็ตัดลิ้นทิ้ง

“เสร็จเสียที!”

หลวงโป๋ซาตื่นเต้นสุดขีด

เวลานั้น เขาจ้องศพของรองผู้อาวุโสที่สามราวกับกำลังชื่นชมผลงานศิลป์ชั้นครู

“เพอร์เฟ็กต์! สมบูรณ์แบบ!”

“ไอ้เหล่าโต้วซี โชคดีที่แกมาเจอผม ไม่งั้นจะมีใครปั้นแกให้เป็นแบบนี้ได้?”

“น่าเสียดาย ถ้าผมไม่ก้าวขึ้นสู่เส้นทางบำเพ็ญเซียน ป่านนี้ผมคงเป็นศิลปินที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกไปแล้ว!”

“เพราะเย่ฉางเซิงทั้งนั้น!”

ดวงตาของหลวงโป๋ซาวาวโรจน์ กรรโชกเสียงต่ำว่า “ถ้าไม่ใช่เย่ฉางเซิงฆ่าคนในครอบครัวของผม ป่านนี้ผมอาจหาทางกลับไปยังโลกมนุษย์ได้แล้วด้วยซ้ำ แถมบางทีคงได้กลับไปอยู่พร้อมหน้ากับครอบครัวตั้งนานแล้ว”

“เย่ฉางเซิง เจ้าทำลายนครต้องห้าม ฆ่าล้างครอบครัวของผม แค้นนี้ไม่อาจอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน”

“คอยดูเถอะ ผมจะฆ่าแกให้ตาย”

สภาพของหลวงโป๋ซาทั้งคลุ้มคลั่งทั้งเพ้อเสียสติ อยู่ๆ ก็ผุดไอเดียขึ้นมา ใช้เลือดสดของรองผู้อาวุโสที่สามเขียนคำสี่คำลงบนพื้น

“พวกถังเจียมันไร้ค่า!”

พอเขียนเสร็จ หลวงโป๋ซายิ้มเหี้ยม “ไม่เชื่อหรอกว่าถังเจียจะทนได้”

“เย่ฉางเซิง รอวันตายได้เลย!”

พูดจบ หลวงโป๋ซากำลังจะจากไป จู่ๆ สายตาก็สะดุดเข้ากับมือของรองผู้อาวุโสที่สาม

นิ้วชี้ข้างขวาสวมแหวนมิติอยู่

“ในเมื่อไอ้เหล่าโต้วซีคนนี้เป็นผู้อาวุโสของถังเจีย แหวนมิติคงมีของดีซ่อนอยู่ ของฟรีไม่เอาก็โง่สิ”

หลวงโป๋ซารีบถอดแหวนมิติของรองผู้อาวุโสที่สามออกมา แล้วส่งสัมผัสเทพเข้าไปสำรวจ

ทันใดนั้น เขาพบว่าในแหวนมิติมีของวิเศษกองท่วมท้น

อย่างแรกที่สะดุดตาคือกองหินวิญญาณที่ส่องแสงพราวตา ไม่เพียงกองสูงเป็นภูเขา คุณภาพยังสูงลิ่ว อัดแน่นด้วยพลังวิญญาณที่บริสุทธิ์สุดล้ำ

ถัดมา หลวงโป๋ซายังเห็นของวิเศษทางเวทมนตร์หลายชิ้นที่แผ่อานุภาพน่าเกรงขาม

ในนั้นมีดาบยาวเล่มหนึ่ง ตัวดาบระยับวับวาว เปล่งพลังกระบี่เย็นเฉียบ เห็นชัดว่าเป็นศาสตราศักดิ์สิทธิ์

ยังมีชุดเกราะอีกหนึ่งชุด ฝังอัญมณีหลากชนิด พลังป้องกันสูงลิ่ว ก็เป็นศาสตราศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน

นอกจากนั้น ในแหวนมิติยังมีหยกสื่อสาร และขวดโอสถวิเศษอีกหลายขวด

โอสถวิเศษแต่ละขวดล้ำค่าเกินประเมิน บางขวดฟื้นกำลังได้ฉับพลัน บางขวดเพิ่มพลังบำเพ็ญเพียร และบางขวดช่วยยืดอายุขัย

“เป็นถึงผู้อาวุโสของถังเจีย แต่ไม่มีศาสตราจักรพรรดิ ศาสตราศักดิ์สิทธิ์ชั้นเลิศก็ไม่มี จนซะไม่มีชิ้นดี”

บ่นด่าเสร็จ เขาก็อุทาน “หืม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน