วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2737

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวชะงักไปชั่วครู่。

แล้วก็ได้สติกลับมา。

“เจ้า……”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวตัวสั่นด้วยโทสะ ชี้หน้าเย่ชิว นานอยู่พักใหญ่กว่าจะขบฟันพูดออกมา: “ดีมาก ไอ้เย่ เอ็งนี่มันเอาเรื่องจริงๆ”

“ผมจะพาไปเอง แต่ตกลงกันก่อนนะ ถ้าเจออันตรายอย่าหวังว่าผมจะช่วย”

เย่ชิวพูดเฉยๆ ว่า “ขอแค่อย่าถ่วงผมก็พอ”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวฮึดฮัด หันไปนำทางข้างหน้า เพิ่งก้าวได้สองก้าว。

“เดี๋ยวก่อน!” เย่ชิวเอ่ยขึ้นทันที。

“คราวนี้อยากทำอะไรอีก?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวหันกลับมาหน้าตาเบื่อหน่าย。

เย่ชิวไม่สนใจเฟิงเสี่ยวเสี่ยว แต่หันไปถามจางเหมยเจินเหรินว่า “ไอ้เฒ่า อยากฆ่าคนไหม?”

จางเหมยเจินเหรินถามว่า “เจ้าคิดจะฆ่าใคร?”

เย่ชิวเหลือบมองเฟิงเสี่ยวเสี่ยวทีหนึ่ง อีกฝ่ายหน้าถอดสี หดคอด้วยความกลัว พลางว่า “เย่ฉางเซิง ผมจะเชื่อฟังทุกอย่าง อย่าฆ่าผมเลย”

“ขี้ขลาด!” เย่ชิวรีบส่งเสียงลับถึงจางเหมยเจินเหรินทันที。

พอฟังจบ จางเหมยเจินเหรินยิ้มกว้าง ตบมือพลางว่า “วิธีนี้เข้าท่า! ไอ้ลูกเวร ตัวเจ้านี่ไม่ธรรมดาจริงๆ”

“พี่ใหญ่ พี่รอง พวกท่านคุยอะไรกัน?” หลินต้าหนิวถามว่า “จะไปฆ่าใคร?”

ม่อเทียนจีก็ทำหน้าสงสัยไม่แพ้กัน。

เย่ชิวว่า “ต้าหนิว เทียนจี พวกเจ้าคอยเฝ้าเฟิงเสี่ยวเสี่ยวที่นี่ ผมกับไอ้เฒ่าไปเดี๋ยวก็กลับ”

จากนั้น เย่ชิวหันไปบอกเฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า “ถ้าไม่อยากลงเอยเหมือนถังหลี่กับหรงฮวา ก็เชื่อฟัง อยู่รอผมที่นี่ดีๆ มิฉะนั้น ปีหน้าวันนี้ หญ้าบนหลุมศพเจ้าคงขึ้นครึ้มแล้ว”

รังแกกันเกินไปแล้ว!

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวโกรธแต่ไม่กล้าพูด ได้แต่สาปส่งบรรพบุรุษเย่ชิวไปถึงสิบแปดชั่วโคตรในใจ。

“ต้าหนิว เทียนจี ระวังตัวให้ดี หากมีเหตุฉุกเฉิน ให้รีบส่งข่าวมาหาผมกับไอ้เฒ่า” เย่ชิวกำชับ。

“พี่ใหญ่ ไม่ต้องห่วง ท่านกับศิษย์พี่จะทำอะไรก็รีบไปเถอะ! ไปเร็วกลับเร็ว!” ม่อเทียนจีว่า。

เย่ชิวพยักหน้า แล้วพาจางเหมยเจินเหรินหายวับจากที่เดิมไปอย่างรวดเร็ว。

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวมองแผ่นหลังที่จากไป กำหมัดแน่น ไฟโทสะลุกโชนในดวงตา แต่ในใจกลับรู้สึกไร้ทางสู้ลึกๆ。

เขารู้ดีถึงสภาพของตน ตอนนี้คำขู่ของเย่ชิวไม่ใช่ลมปาก เพราะในหัวเขายังถูกฝังด้วยพลังกระบี่อยู่อีกเส้น。

“ทน ผมทนได้!”

หลินต้าหนิวกับม่อเทียนจีมองเฟิงเสี่ยวเสี่ยว แล้วสบตากัน ต่างก็ไม่ได้เอ่ยอะไร。

ครู่หนึ่งผ่านไป。

หลินต้าหนิวทำลายความเงียบ ถามว่า “เทียนจี ว่าพี่ใหญ่พวกเขาไปทำอะไรกันแน่?”

ม่อเทียนจีว่า “เมื่อกี้พี่ใหญ่ก็พูดแล้วไง ไปฆ่าคน!”

หลินต้าหนิวซักต่อ “เจ้ารู้ไหมว่าเขาจะฆ่าใคร?”

ม่อเทียนจีส่ายหน้า ตอบว่า “ผมไม่รู้”

หลินต้าหนิวถอนใจ “พี่ใหญ่กับพี่รองไปฆ่าคนกัน เรากลับมีส่วนร่วมไม่ได้ น่าเสียดายจริงๆ!”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวพูดแทรกขึ้น “ไม่ร่วมก็ดีแล้วล่ะ ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของพวกเจ้าสองคน ถ้าไปยุ่งด้วย มีแต่ตายสถานเดียว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน