วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2745

หลวงโป๋ซาคว่ำหน้ากับพื้น ปวดระบมไปทั้งตัว เสียงวาจาเย็นชาไร้ปรานีของท่านถังชางไห่ยังดังวนอยู่ข้างหู

ในใจเขารู้ดี ไม่ว่าจะบอกหรือไม่บอกที่อยู่ของเย่ชิว ท่านถังชางไห่ก็ไม่มีทางปล่อยเขาไป

จะทำยังไงดี?

ทำได้แค่ถ่วงเวลา

"หัวหน้าตระกูลถัง ร่องรอยของเย่ฉางเซิงนั้นล่องหนตามตัวยากยิ่งนัก ข้าไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ที่ไหน"

หลวงโป๋ซาเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก มุมปากมีรอยยิ้มขื่น เอ่ยต่อว่า "ต่อให้ฆ่าข้า ข้าก็ยังไม่รู้ร่องรอยของเขาอยู่ดี"

"ฮึ!" ท่านถังชางไห่กระแทกเสียง "ฮึ" ร่างทะยานพรวดอีกครั้ง ราวเทพลงมา กดดันเข้าใส่หลวงโป๋ซา "คิดหรือว่าไม่ยอมพูด แล้วข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้?"

"ข้าอยากดูนัก ว่ากระดูกของเจ้าจะแข็งแค่ไหน"

ท่านถังชางไห่หัวเราะเย็น ฝ่ามือสะบัด คลื่นพลังชี่มหาศาลพลันกระหน่ำถาโถมใส่หลวงโป๋ซา

"ครืน!"

พลังชี่ดุจคลื่นพายุซัดกระแทกใส่ร่างหลวงโป๋ซา ทันทีนั้นเขารู้สึกมีพลังที่ไม่อาจต้านทานกวาดยกทั้งตัวลอยขึ้น ก่อนจะฟาดลงอย่างแรงไกลออกไปร่วมร้อยวา

ร่างกายราวถูกก้อนหินยักษ์บดขยี้ เจ็บจนแทบหายใจไม่ออก

ยังดีที่หลวงโป๋ซาร่างแกร่งผิดมนุษย์ ร่างกายแข็งแกร่งพอ มิฉะนั้นคงตายไปนานแล้ว

ที่จริงแล้ว เขายังต้องขอบคุณท่านจอมเทพอู๋จี๋ หากไม่ใช่สมัยนั้นที่ท่านจอมเทพอู๋จี๋มักระบายโทสะด้วยการฉีกทึ้งร่างเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างนี้คงไม่มีวันแกร่งถึงเพียงนี้

"หลวงโป๋ซา ยังจะปากแข็งอีกหรือ?"

ท่านถังชางไห่ยืนลอยอยู่กลางเวหา ดุจเทพเจ้าผู้สูงส่ง เอ่ยว่า "คิดหรือว่าไม่ยอมพูดแล้วข้าจะหาเย่ฉางเซิงไม่เจอ? หลวงโป๋ซา เจ้าช่างไร้เดียงสาเกินไป"

"เจ้าลืมไปหรือว่าข้าเป็นใคร?"

"ตราบใดที่เย่ฉางเซิงยังอยู่ในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต ข้าย่อมหาตัวเขาเจอแน่"

"หัวหน้าตระกูลถัง ท่าน... ท่านเกินไปแล้ว!" หลวงโป๋ซาหายใจฮักๆ เสียงแผ่ว "ในฐานะหัวหน้าตระกูลถัง แต่กลับเอาใหญ่ข่มเล็ก รังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ท่านไม่กลัวการลงโทษจากสวรรค์หรือ?"

"การลงโทษจากสวรรค์งั้นหรือ?" ท่านถังชางไห่หัวเราะเย็น "ข้าถังชางไห่ทำสิ่งใด ไม่เคยกลัวฟ้าลงโทษ"

"หลวงโป๋ซา ความตายของเจ้าวันนี้ ก็แค่ผลกรรมที่ก่อเอง หากไม่ใช่เจ้าโผล่มาขู่กรรโชกถึงที่ ข้าจะทำกับเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไร"

"ถ้าอยากตายดีๆ ก็เชื่องๆ บอกข้ามาว่าเย่ฉางเซิงอยู่ที่ไหน"

"ท่าน... ฝันไปเถอะ!" หลวงโป๋ซากัดฟันแน่น แม้เสียงแผ่วแต่แน่วแน่

"ฮึ! ในเมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นข้าจะจัดให้!" ท่านถังชางไห่กระแทกเสียง "ฮึ" อีกที สะบัดฝ่ามือ ส่งคลื่นพลังชี่ที่ยิ่งมหาศาลถาโถมเข้าใส่หลวงโป๋ซา

แววตาหลวงโป๋ซาวูบผ่านด้วยความตัดใจ เขารู้ดีว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ต้องตายไม่รอดแน่

ยิ่งกว่านั้น เขาไม่ใช่คนที่จะนั่งรอความตาย

ว่าแล้วหลวงโป๋ซาสูดลมหายใจลึก ฝืนทนความเจ็บปวดทั้งร่าง ระดมพลังในกาย ระดมพลังแล้วปล่อยวิชาฝ่ามือหยินหยางพุ่งใส่

"บึ้ม!"

ฝ่ามือหยินหยางปะทะพลังชี่ของท่านถังชางไห่ เกิดเสียงกัมปนาทจนแก้วหูแทบแตก ทว่าในแรงปะทะนั้นเอง ร่างของหลวงโป๋ซากลับอันตรธานหายไปจากจุดเดิมอย่างลี้ลับราวภูต

"หืม?"

คิ้วท่านถังชางไห่กระตุก เขาไม่คิดเลยว่าหลวงโป๋ซาจะยังมีไม้เด็ดเช่นนี้

ทว่าฐานะหัวหน้าตระกูลถังของเขา พลังลึกล้ำยากหยั่งถึง ย่อมไม่ปล่อยให้หลวงโป๋ซาลอดหายไปต่อหน้าต่อตาได้ง่ายๆ

"ฮึ! คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหนีรอดหรือ?"

ท่านถังชางไห่กระแทกเสียง "ฮึ" ร่างวูบไหว พุ่งไล่ตามไปดั่งสายฟ้า

ความเร็วของเขาเร็วจนน่าใจหาย เพียงชั่วพริบตาก็ทะยานไปไกลนับพันวา ไล่ติดหลวงโป๋ซามาติดๆ

แม้หลวงโป๋ซาจะใช้วิชาหลบซ่อนหยินหยางแล้วก็ตาม แต่เพราะบาดเจ็บสาหัส จึงดึงพลังออกมาได้ไม่เต็มที่

ดังนั้นเขาทำได้เพียงหนีไปพร้อมๆ กับกลืนโอสถรักษาบาดแผลไม่หยุด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน