วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2746

ท่านถังชางไห่เห็นดังนั้นก็เลิกคิ้วเล็กน้อย

เขาไม่เคยคิดเลยว่า หลวงโป๋ซา จะกล้าพุ่งเข้าไปในหมอกลึกลับนั้น

เขาหยุดไล่ตาม ยืนอยู่นอกหมอกแล้วตะโกนเสียงดังว่า “หลวงโป๋ซา รีบออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแกตายสถานเดียว!”

หลวงโป๋ซาเห็นว่าท่านถังชางไห่ไม่ได้ไล่ตามเข้ามา ก็แปลกใจเล็กน้อยชะงักฝีเท้า แล้วสังเกตท่าทางระวังตัวของท่านถังชางไห่ พลางคิดในใจว่า “หรือว่าเขาไม่กล้าเข้ามา?”

คิดได้ดังนั้น หลวงโป๋ซาตัดสินใจลองหยั่งเชิง

“หัวหน้าตระกูลถัง ท่านพูดอะไร ให้ข้าออกไป? ถ้าข้าออกไป เจ้าก็จะเชือดข้า ข้านั่นแหละที่ถึงทางตาย”

ท่านถังชางไห่พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “หลวงโป๋ซา รีบออกมา ข้าเตือนเจ้าเพราะหวังดี”

“เพื่อข้าดีงั้นเหรอ? ฮะฮะฮะ…” หลวงโป๋ซาหัวเราะเยาะแล้วว่า “ยังกล้าพูดอะไรแบบนี้อีก หัวหน้าตระกูลถัง หน้าไม่อายจริงๆ”

“ไม่ใช่แกอยากฆ่าข้าเหรอ?”

“มาเลย ไล่ฆ่าข้าสิ!”

“แก—” ท่านถังชางไห่โกรธจนตาแทบจะพ่นไฟ อยากจะฉีกหลวงโป๋ซาให้เป็นชิ้นๆ

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ยอมก้าวเข้าสู่หมอกลึกลับ แถมยังถอยหลังไปอีกสองสามก้าว

“แปลก เขากลัวอะไรอยู่?”

“เขาเป็นถึงราชานักบุญไร้เทียมทาน!”

“หรือว่าในหมอกนี้มีตัวตนสยองขวัญสะท้านโลกหล้าซ่อนอยู่?”

ใจของหลวงโป๋ซาเริ่มไม่สงบ คล้ายมีลางร้าย

ท่านถังชางไห่พูดว่า “หลวงโป๋ซา ฟังคำเตือนของข้า ถ้าไม่อยากตายอย่างน่าสมเพช ก็รีบออกมา อย่างน้อยตายในมือข้า ยังพอมีศพให้เก็บ”

“หัวหน้าตระกูลถัง ฟังที่ตัวเองพูดสิ แบบนั้นมันคำคนพูดกันไหม?” หลวงโป๋ซาว่า “อยากฆ่าข้าก็เข้ามา จะให้ข้าออกไป ไม่มีทาง”

“ไม่รู้จักดีชั่ว…” ยังพูดไม่ทันจบ จู่ๆ—

“อู…”

มีเสียงประหลาดดังแว่วออกมาจากส่วนลึกของหมอกลึกลับ จากไกลค่อยๆ ใกล้เข้ามา

ทันใดนั้น สีหน้าท่านถังชางไห่ก็เปลี่ยนไป ตัวสั่นจนห้ามไม่อยู่

ครู่หนึ่ง

“ตุบ!”

ท่านถังชางไห่ทรุดคุกเข่าลงกับพื้น หน้าเหือดซีด ทั้งตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า

“หัวหน้าตระกูลถัง มาคุกเข่าคารวะข้าซะขนาดนั้น ข้ารับไม่ไหวหรอก” หลวงโป๋ซาหัวเราะเยาะ

“หุบปาก!” ท่านถังชางไห่เงยหน้าขึ้นจ้องหลวงโป๋ซาเขม็ง ความตึงเครียดฉายชัดบนใบหน้า

“โอ้โห ไม่คิดเลยว่าหัวหน้าตระกูลถังจะมีจังหวะขี้ขลาดแบบนี้ ขำจนจะตาย…” คำพูดยังไม่ทันจบ รอยยิ้มบนหน้าหลวงโป๋ซาก็แข็งค้าง

เพราะเสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง

“อูๆๆ…”

เสียงนั้นราวกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญของผีและเสียงหอนของหมาป่า แฝงอยู่ในสายลม ทำเอาหลวงโป๋ซาขนลุกซู่

สีหน้าหลวงโป๋ซาเผือดซีดทันที เขากวาดตามองไปรอบๆ พยายามหาแหล่งเสียง แต่ในหมอกมีแค่ความพร่าเลือนกับความลึกลับ—มองไม่เห็นอะไรเลย

เสียงนั้นเหมือนกรงเล็บปีศาจที่มองไม่เห็น บีบคอเขาไว้แน่น จนแทบหายใจไม่ออก

เหงื่อเย็นชุ่มแผ่นหลัง

“นี่…นี่มันเสียงอะไร?” เสียงของหลวงโป๋ซาสั่นเล็กน้อย เขาพยายามแสร้งนิ่ง แต่ความกลัวภายในกลับซัดทะลักเข้ามาเหมือนคลื่น

ท่านถังชางไห่ยังคงคุกเข่าอยู่ ร่างกายสั่นเทาแล้วพูดว่า “หลวงโป๋ซา ข้าเตือนเจ้าแล้ว ถ้ายังไม่ออกมา แกจะตายไม่มีที่ฝัง!”

หลวงโป๋ซาได้ยินก็ว่า “หัวหน้าตระกูลถัง ถ้าท่านหวังดีกับข้าจริง ก็เข้ามาพาข้าออกไปสิ ไม่งั้น คำเตือนของท่านสำหรับข้าก็แค่ขู่เบ่งเท่านั้น”

ท่านถังชางไห่ได้ยินแล้วแววโทสะวาบขึ้น เขาสบถด่าหลวงโป๋ซาในใจว่า “ไอ้สารเลว ยังจะให้ข้าเข้าไปตายเป็นเพื่อน คิดฝันไปเถอะ”

เขารู้ดีว่าตัวเองห้ามก้าวเข้าไปแม้สักก้าวเดียว มิฉะนั้นผลลัพธ์จะเลวร้ายเกินคาดคิด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน