วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2747

หลวงโป๋ซามองรอบๆ อย่างเหม่อลอย แล้วพบว่าที่นี่ไม่ใช่เขตต้องห้ามแห่งชีวิตที่เต็มไปด้วยหมอกลึกลับชวนพิศวงอีกต่อไป แต่กลับมายังโลกที่คุ้นเคยแล้ว

เขาถูตา ยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาด เขาออกมาจากที่น่าหวาดกลัวนั้นจริงๆ

“พ่อทูนหัว นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เรา...เราออกมาได้ยังไงครับ?”

หลวงโป๋ซาหน้าเต็มไปด้วยความงุนงง ถึงเรื่องที่เกิดก่อนหน้านั้น เขาจำได้แค่อยู่ๆ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าจัด แล้วหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย

พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็โผล่มาที่นี่แล้ว

จักรพรรดิหยินหยางจ้องหลวงโป๋ซาด้วยความหงุดหงิด แล้วกล่าวว่า: “ก็เพราะเจ้านั่นแหละ!”

“ถ้าเจ้าไม่ไปขู่รีดไถถังเจีย เรื่องจะพังขนาดนี้หรือ?”

“เจ้านี่สำเร็จก็ไม่เป็น ล้มเหลวล่ะถนัด!”

ผัวะ!

จักรพรรดิหยินหยางยิ่งพูดก็ยิ่งเดือด กระโดดถีบหลวงโป๋ซาจนหงายลงพื้น ด่า: “ผมวางแผนมานานหลายปี ไม่นึกว่าท้ายที่สุดจะถูกเจ้าทำพัง เจ้าสมควรตายจริงๆ!”

“ถ้าเจ้าไม่ใช่ลูกชายของผม ป่านนี้ผมฆ่าเจ้าทิ้งไปแล้ว”

“โกรธจนแทบระเบิด!”

หลวงโป๋ซายังมึนงงอยู่เอาการ เอ่ยว่า: “พ่อทูนหัว ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?”

จักรพรรดิหยินหยางสูดลมหายใจลึก กดอารมณ์ไว้แล้วกล่าวว่า: “ถ้าไม่ใช่ท่านผู้สูงศักดิ์เมตตาไว้ เราสองคนตอนนี้คงวิญญาณแตกสลายไปแล้ว โป๋ซา จำบทเรียนคราวนี้ไว้ ต่อไปอย่าก่อเรื่องให้ผมอีก!”

“ท่านผู้สูงศักดิ์?” หลวงโป๋ซาได้ยินก็ใจหวิวขึ้นมาทันที

เขารู้ว่า “ท่านผู้สูงศักดิ์” ที่จักรพรรดิหยินหยางเอ่ยถึง ต้องเป็นตัวตนอันน่าสะพรึงกลัวในหมอกนั้น นึกถึงว่าตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอดในหมอกนั้น ก็อดขนลุกไม่ได้

“พ่อทูนหัว ท่านผู้สูงศักดิ์ผู้นั้นมีที่มาอย่างไรกันแน่ครับ?” หลวงโป๋ซาอดถามไม่ได้

จักรพรรดิหยินหยางนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดช้าๆ ว่า: “ที่มาของท่านผู้สูงศักดิ์ ผมไม่ล่วงรู้”

“อะไรนะ พ่อทูนหัวยังไม่รู้ด้วยหรือครับ?” หลวงโป๋ซาตะลึงสุดๆ

ต้องรู้ไว้ว่า จักรพรรดิหยินหยางครั้งหนึ่งเคยเป็นจักรพรรดิที่แท้จริง ยืนเหนือสรรพชีวิต ครองความยิ่งใหญ่เพียงผู้เดียวเป็นเวลาหลายหมื่นปี

เรียกได้ว่าเขาครองยุคสมัยนั้นอยู่คนเดียว

แต่แม้จะยิ่งใหญ่ถึงเพียงนั้น ยังไม่รู้ที่มาของท่านผู้สูงศักดิ์ น่าเหลือเชื่อยิ่งนัก

จักรพรรดิหยินหยางกล่าวเสียงหนัก: “ท่านผู้สูงศักดิ์เป็นตัวตนอันเก่าแก่และทรงพลังยิ่งนัก ว่าที่มาของนางเป็นเช่นไร ผมไม่อาจรู้ แต่ครั้งก่อนที่ผมเข้าไปยังเขตต้องห้ามแห่งชีวิต นางก็อยู่ในนั้นแล้ว”

ซี๊ด——

หลวงโป๋ซาสูดลมหายใจเฮือก คิดในใจว่า ท่านผู้สูงศักดิ์นั่น อายุยืนเกินไปแล้ว!

“พลังของท่านผู้สูงศักดิ์ทรงแกร่งแค่ไหนกันครับ?” หลวงโป๋ซาถามอย่างสงสัย

จักรพรรดิหยินหยางย้อนถาม: “โป๋ซา ในความเข้าใจของเจ้า เจ้าคิดว่าพลังบำเพ็ญเพียรระดับไหนคือผู้แข็งแกร่งที่สุด?”

“แน่นอนก็ต้องเป็นจักรพรรดิ!” หลวงโป๋ซากล่าว “จักรพรรดิเป็นตัวตนที่ไร้เทียมทานทั่วหล้า”

“ไร้เทียมทานทั่วหล้า?” จักรพรรดิหยินหยางเอ่ยอย่างขมขื่น “ใช่ สำหรับสายตาคนธรรมดา ยอดฝีมือจักรพรรดิก็ไร้เทียมทานทั่วหล้าแล้ว แต่ผมบอกเจ้าไว้ ต่อหน้าท่านผู้สูงศักดิ์ ยอดฝีมือจักรพรรดิยังเป็นแค่ขยะ”

“อะ?” แววตาหลวงโป๋ซาเต็มไปด้วยความตะลึงพรึงเพริด

จักรพรรดิหยินหยางว่า: “ครั้งหนึ่งผมก็เคยคิดว่า ยอดฝีมือจักรพรรดิเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ จนได้พบกับท่านผู้สูงศักดิ์ ผมถึงได้รู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า”

“นางแข็งแกร่งเกินไป”

“แข็งแกร่งเหลือเชื่อ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน