วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2748

จะไปแย่งจากมือใคร?

ไม่ต้องบอกก็รู้

ก็เย่ฉางเซิงนั่นไง!

จักรพรรดิหยินหยางเอ่ยว่า “รอให้เย่ฉางเซิงออกมาก่อน แล้วข้าจะชิงรากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกจากมือมันให้ได้”

หลวงโป๋ซาถามว่า “พ่อบุญธรรม ท่านมั่นใจขนาดนั้นเลยหรือว่าเย่ฉางเซิงจะได้รากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกครับ?”

“ข้าก็ไม่แน่ใจ แต่…” จักรพรรดิหยินหยางยิ้มเหยียดอย่างเจ้าเล่ห์ “ต่อให้เย่ฉางเซิงไม่ได้รากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลก แต่มันก็มีร่างอมตะนิรันดร์กาล”

“เพียงได้สิงร่างมัน ข้าก็จะกลับสู่จุดสูงสุด ยืนอยู่เหนือกาลนิรันดร์อีกครั้ง”

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าได้ยินมาว่าข้างกายเย่ฉางเซิงมีสหายหญิงมากหน้าหลายตา งามราวดอกไม้ หากข้าสิงร่างมันได้ละก็… ฮะฮะ…”

หลวงโป๋ซาได้ยินเข้าก็เดือดจนไฟลุกในใจ

แม่งเอ๊ย คิดแต่จะเอามันให้ตัวเอง เคยนึกถึงกูบ้างไหม?

ทั้งหมดโทษไอ้แก่ไม่ยอมตายนี่ สร้างเคล็ดวิชาอะไรก็ไม่สร้าง ดันไปคิดวิชามหาอินหยาง นี่มันไม่ใช่พากูซวยหรือไง?

สงสารน้องชายของข้า เมื่อไหร่จะงอกขึ้นมาซะทีนะ?

แม้ไฟโทสะจะปะทุอยู่ข้างใน แต่หลวงโป๋ซาไม่กล้าให้หลุดออกมาทางสีหน้า เขารู้ธาตุแท้ของจักรพรรดิหยินหยางดี หากทำให้ท่านขัดใจ เขาต้องซวยอีกแน่

จึงกดความโกรธไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มเชื่องพูดว่า “พ่อบุญธรรม ลูกขออวยพรให้ท่านกลับสู่จุดสูงสุด ยืนอยู่เหนือกาลนิรันดร์อีกครั้งครับ”

“แต่พ่อบุญธรรม ท่านคิดจะลงมือยังไงกันแน่ครับ?”

จักรพรรดิหยินหยางหัวเราะ “เรื่องแค่นี้เอง เราซุ่มดักรออยู่ตรงนี้ พอเย่ฉางเซิงออกมาจากข้างใน เราจะลงมือทันที จับมันให้ราบคาบในครั้งเดียว”

คิดสวยหรูเชียวนะ

ถ้าเย่ฉางเซิงตายง่ายขนาดนั้น คงไม่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก?

หลวงโป๋ซาหัวเราะเย็นในใจ เขาไม่เชื่อว่าแผนของจักรพรรดิหยินหยางจะเวิร์ก แต่บนใบหน้ากลับทำทีเป็นเคารพ พูดว่า “พ่อบุญธรรม แผนของท่านสมบูรณ์แบบจริงๆ ครับ!”

“อย่างนี้นะครับ ท่านพักก่อน ผมจะเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเย่ฉางเซิงอย่างใกล้ชิด พอมีข่าว ผมจะรีบไปเรียกท่าน ดีไหมครับ?”

“หลงเอ๋อร์ เจ้าช่างเป็นเด็กกตัญญู ไปหาที่ซ่อนไว้ก่อน เผื่อเกิดเรื่องไม่คาดคิด” จักรพรรดิหยินหยางพูดจบ เศษวิญญาณก็ลอยเข้าไปในแหวนมิติ

ทว่า จักรพรรดิหยินหยางหาได้รู้ไม่ ว่าในใจหลวงโป๋ซากำลังวางอีกแผนหนึ่งไว้

ในเวลาเดียวกัน

ภายในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตกลับเป็นอีกบรรยากาศหนึ่งไปเลย

สองวันที่ผ่านมา เย่ชิวกับจางเหมยเจินเหรินไล่ฆ่าคนไม่หยุด ส่วนอู๋ฮวากลับถูกไล่ล่าฆ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในป่าลึกแห่งหนึ่งที่ลับตา

อู๋ฮวาเสื้อผ้าขาดวิ่น สภาพยับเยิน ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววกราดเกรี้ยว

“บ้าไปหมด! บ้ากันทั้งบาง!”

“พวกในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตมันบ้ากันทั้งนั้น!”

“กูไม่รู้จักพวกมัน แล้วทำไมต้องไล่ฆ่ากู?”

อู๋ฮวาโกรธจนแทบคลั่ง

ตลอดสองวันนี้ ใครในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเห็นเขา ก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น รัวหมัดใส่ทันที ราวกับเขาไปฆ่าแม่พวกมันยังไงยังงั้น

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”

“พวกมันไล่ฆ่ากูทำไมวะ?”

ในใจอู๋ฮวาเต็มไปด้วยคำถาม

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมคนในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตถึงเอาแต่ไล่ฆ่าเขาโดยไม่มีเหตุผล

“หรือเพราะกูเข้ามาในเขตต้องห้ามแห่งชีวิตแล้วไปฝ่าฝืนกฎของพวกมัน?”

อู๋ฮวาเดาในใจ แต่ก็ส่ายหัวตามมา “ไม่น่าใช่ กูไม่เคยได้ยินว่ามีกฎแบบนั้น”

“ถึงจะฆ่ากู ก็ต้องเป็นหน้าที่ของพวกนักล่าไม่ใช่หรือวะ”

เขาย้อนทบทวนสิ่งที่เจอมาสองวัน คนที่ไล่ฆ่าทุกคน สายตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าและความบ้าคลั่ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน