วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2751

อะไรนะ ให้ไปตามหาเย่ฉางเซิงกับฉัน?

ไม่ได้ๆ!

เดินกับเธอเหมือนเดินเข้าปากเสือ อันตรายชะมัด!

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวบ่นในใจไม่หยุด แต่ไม่กล้าเผยพิรุธแม้แต่น้อย ฝืนยิ้มทั้งที่อยากร้องไห้ ปฏิเสธอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณในน้ำใจนะคะคุณหนูเซวียนหยวน เย่ฉางเซิงเจ้าเล่ห์นัก ฉันกลัวจะพาเธอลำบากไปด้วยค่ะ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ยิ้มบางๆ ในนั้นแฝงท่าทีที่ยากจะปฏิเสธ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บังเอิญฉันก็อยากไปเจอเย่ฉางเซิงผู้เป็นตำนานเหมือนกัน จะได้ดูว่าที่ว่า ‘สามเศียรหกกร’ น่ะ จริงแค่ไหน?”

พูดจบ ดวงตาของเธอก็เหลือบไปทางเย่ชิวอีกครั้ง นัยน์ตาใสสว่างเหมือนจะส่องเข้าไปถึงความคิดคน ทำให้เย่ชิวเผลอระวังขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“หรือว่าเธอรู้ตัวตนฉันแล้ว?”

เย่ชิวลอบส่งสายตาให้เฟิงเสี่ยวเสี่ยว ฝ่ายหลังเข้าใจทันที จึงพูดว่า “ไหนๆ คุณหนูเซวียนหยวนยืนกรานขนาดนี้ งั้นก็ไปด้วยกันเถอะค่ะ!”

จากนั้น ทั้งกลุ่มก็ออกเดินต่อไป ทว่าบรรยากาศกลับเริ่มประหลาดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกับเย่ชิวและพวกส่งสายตากันเงียบๆ ถ่ายทอดข้อความโดยไม่ต้องเอ่ยคำ ทุกคนล้วนรู้ดีว่าการโผล่มาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ การกระทำของเธอชวนให้สงสัยว่ามีอะไรซ่อนอยู่

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เดินกลางขบวน สนทนากับเฟิงเสี่ยวเสี่ยวอย่างทำทีสบายๆ แต่สายตาของเธอกลับเหลือบมองเย่ชิวเป็นระยะ ดวงตาใสลึกจนอ่านใจยาก

“เฟิงเสี่ยวเสี่ยว เธอว่าตอนนี้เย่ฉางเซิงไปซ่อนที่ไหนกัน?” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ถามขึ้นมาอย่างมีนัยเชิงหยอก

หัวใจเฟิงเสี่ยวเสี่ยวสะท้านน้อยๆ แต่ยังฝืนทำใจนิ่ง ตอบว่า “เย่ฉางเซิงเจ้าเล่ห์หลายชั้น ฉันเองก็ไม่กล้าฟันธงว่าเขาจะซ่อนที่ไหน แต่ถ้าค่อยๆ หาไป เชื่อว่ายังไงก็ต้องเจอร่องรอยของเขาค่ะ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์หัวเราะเบาๆ ไม่ได้ซักต่อ เพียงแต่ในดวงตาคู่นั้นกลับมีแววลึกซึ้งวาบขึ้นมา

สักครู่ต่อมา

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์หยุดกะทันหัน เงยหน้ามองไปข้างหน้าแล้วว่า “เฟิงเสี่ยวเสี่ยว ทางนี้เหมือนไปใจกลางเขตต้องห้ามแห่งชีวิตนะ เธอคิดว่าเขาไปซ่อนอยู่ตรงใจกลางจริงๆ เหรอ?”

“ฉะ...ฉันไม่รู้ค่ะ” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวอึกอักตอบ

“ไหนบอกว่าไม่รู้ แล้วพามาทางนี้ทำไม?” สีหน้าของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เคร่งขึ้น “เธอโตมาในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต น่าจะรู้ดีว่าใจกลางมันน่ากลัวขนาดไหน กล้าไปอีกเหรอ?”

ก็ฉันอยากไปเสียที่ไหนกันเล่า เป็นไอ้เย่ฉางเซิงตัวแสบดื้อจะไปต่างหาก!

ขณะที่เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกำลังคั้นหัวคิดหาเหตุผลมารับมือ ก็ได้ยินเสียงอุทานของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ “แย่แล้ว!”

“เกิดอะไรขึ้นคะ คุณหนูเซวียนหยวน?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวถาม

“ปู่ของฉันนัดให้ไปเล่นหมากกระดานกับท่าน ฉันลืมไปสนิทเลย ไม่ได้ ฉันต้องกลับไปหาคุณปู่แล้วค่ะ” พอพูดจบ เธอก็หมุนตัวจะจากไป

ทว่าเพิ่งก้าวไปไม่กี่ก้าว เธอก็หันกลับมาอีกครั้ง

“เฟิงเสี่ยวเสี่ยว ตอนนี้ทั้งเขตต้องห้ามแห่งชีวิตกำลังกวาดล่าตัวเย่ฉางเซิง โดยเฉพาะถังเจียกับฮวงจินเจียจู๋ แล้วยังมีเป่ยหมิงเจียที่ระดมกำลังออกมากันทั้งตระกูล”

“ถ้าเจอพวกเขา พยายามอย่าให้เกิดการปะทะจะดีที่สุด”

“อีกอย่างนะ ถ้าเจอเรื่องยุ่งยาก ก็ไปหลบที่จวนเราได้”

“สุดท้าย ขอให้โชคดี!”

กล่าวจบ เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ปรายตามองเย่ชิว ทิ้งไว้เพียงเงาหลังระหง ก่อนจะลอยจากไปอย่างสง่างาม

“เอ่อ ไปซะแล้ว?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวทำหน้าตกใจ

หลินต้าหนิวพูดว่า “คนออกจะทั้งสวยทั้งใจดี ยังกล้าหาว่าเขาทำตัวลึกลับอีก ไม่ละอายบ้างเหรอ?”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวได้ยินก็ยิ้มแห้ง “แต่ก่อนเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไม่ใช่อย่างนี้นี่นา!”

“วันนี้ทำไมเหมือนกลายเป็นคนละคน?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน