วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2765

เย่ชิวมองถังซาน แววตาฉายความขบขันเล็กๆ

เขาไม่คาดคิดว่า เพื่อเอาชีวิตรอด ถังซานถึงกับยอมเสนอจะเปลี่ยนแซ่—เปลี่ยนนามสกุล—ขนาดนั้น

นี่มันอัจฉริยะไร้เทียมทานของถังเจียนะ!

ตามเหตุผลแล้ว อัจฉริยะระดับนี้ ไม่น่าจะสู้ตายไม่ยอมงอหรือไง?

ทำไมถึงอ่อนไปได้ขนาดนี้?

ไม่นาน เย่ชิวก็หายข้องใจ

ไม่ว่าถังซานจะเป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน หรือจะเป็นหนึ่งในห้าสุดยอดอัจฉริยะแห่งเขตต้องห้ามชีวิต สุดท้ายแล้ว ถังซานก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่ง

ในท้ายที่สุด มนุษย์ก็หนีไม่พ้นธรรมชาติของตนเอง ธรรมชาติของมนุษย์นั้นยากจะทนต่อบททดสอบได้ โดยเฉพาะเมื่ออยู่บนเส้นแบ่งความเป็นความตาย การตัดสินใจของถังซานเช่นนี้จึงนับว่าพอเข้าใจได้

“เปลี่ยนแซ่? ฮ่าๆ ถังซาน แกคิดว่าฉันเป็นพวกแคร์นักเหรอว่าแกแซ่อะไร?”

เสียงหัวเราะของเย่ชิวแฝงแววเย้ยหยัน “สิ่งที่ฉันต้องการคือผู้ติดตามที่จริงใจ ไม่ใช่คนขี้ขลาดที่ยอมเปลี่ยนแซ่เพราะกลัวตาย”

สีหน้าของถังซานพลันเปลี่ยนไป เขาไม่คิดว่าเย่ชิวจะปฏิเสธเด็ดขาดถึงเพียงนี้

“เย่ฉางเซิง เจ้าอย่าล้ำเส้นเกินไป!” เฟิงอู๋เหินที่ยืนอยู่ข้างๆ ทนดูไม่ได้ เอ่ยด้วยความไม่พอใจ “ถังซานก็พูดแล้วว่า ยอมเป็นผู้ติดตามของเจ้า แถมพร้อมจะตามแซ่เจ้าอีก เจ้าจะเอายังไงกันแน่?”

เย่ชิวเหลือบมองเฟิงอู๋เหิน พลางเอ่ยเย็นชา “ไม่ใช่เรื่องของแก!”

“เจ้า—” เฟิงอู๋เหินเดือดจัด

เย่ชิวว่า “ที่นี่ยังไม่ใช่เวลาที่แกจะพูด รอฉันจัดการถังซานเสร็จ ค่อยถึงตาแก”

“ฮึ!” เฟิงอู๋เหินสะบัดเสียงใส่ แต่ในใจคิดเงียบๆ ว่า “เย่ฉางเซิง กร่างเข้าไว้เถอะ เดี๋ยวข้าจะซัดแกจนฟันหายเกลี้ยง คุกเข่าขอชีวิต”

แม้จะโกรธก็เถอะ เฟิงอู๋เหินชำเลืองมองถังซาน แล้วเอ่ยอีกครั้ง “เย่ฉางเซิง เห็นแก่หน้าข้าสักครั้ง ปล่อยถังซานไปได้ไหม?”

ถึงเขาจะคาใจถังซานอยู่บ้าง แต่ยังไงในฐานะเพื่อนร่วมรุ่นห้าสุดยอดอัจฉริยะแห่งเขตต้องห้ามชีวิต เขาก็ไม่อยากเห็นถังซานสิ้นชีพคาตา

เย่ชิวเอ่ยเสียงเย็น “ฉันเพิ่งพูดไปชัดๆ ว่า ที่นี่ยังไม่ใช่เวลาที่แกจะพูด จะสอดปากทำไมนัก?”

“ข้า… ข้า…” เฟิงอู๋เหินว่า “ข้าเป็นนายของเจ้า”

“ในฐานะนาย ข้าสั่งให้เจ้าทำสิ่งใด เจ้าก็ต้องทำ”

“เย่ฉางเซิง รีบปล่อยถังซานเดี๋ยวนี้”

คิดว่าตัวเองสำคัญนักรึไง?

“บ้าเอ๊ย!” เย่ชิวขี้เกียจสนใจเฟิงอู๋เหิน ก้มมองถังซานถาม “แกยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”

ถังซานกัดฟันแน่น แววตาวูบไหวด้วยอารมณ์สลับซับซ้อน เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะตกอับได้ถึงเพียงนี้ และไม่คิดเลยว่าเย่ชิวจะเด็ดขาดถึงขั้นไม่เหลือเยื่อใยให้เขาแม้แต่นิด

“เย่ฉางเซิง…”

เสียงของถังซานแหบพร่า “ข้ายอมรับ ท่านเก่งกาจกว่าข้า ที่ผ่านมาเป็นข้าเองที่อวดดี”

“อีกอย่าง การที่ข้าเสนอจะเปลี่ยนแซ่ มันเป็นการกระทำของคนขี้ขลาดจริง แต่เป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอด ท่านน่าจะเข้าใจ”

“สุดท้าย ข้าหวังว่าท่านจะให้โอกาสข้าสักครั้ง”

“ถ้าท่านยอมรับข้า ให้ข้าเป็นผู้ติดตามของท่าน ข้าขอสาบานต่อฟ้าตรงนี้ว่าจะจงรักภักดีต่อท่านชั่วชีวิต”

เย่ชิวถาม “จริงหรือ?”

“จริงยิ่งกว่าจริง” สายตาถังซานแน่วแน่ขึ้น “เย่ฉางเซิง ข้าถังซานไม่เคยพูดโกหก ทุกคำวันนี้มาจากใจจริง หากท่านเชื่อข้า ข้าไม่มีวันทำให้ท่านผิดหวัง”

เย่ชิวพยักหน้า คล้ายท่าทีจะอ่อนลง “ก็ดี งั้นฉันจะให้โอกาส บอกมา แกอยากตายยังไง?”

“ขอบคุณที่ให้โอกาส… เดี๋ยว ไม่ใช่! ท่านหมายความว่าอย่างไร?” ถังซานสะดุ้งเฮือก

เย่ชิวทำหน้าตาเรียบเฉย “ไม่ว่าแกจะพูดจริงหรือไม่ ฉันก็ไม่เชื่อ”

พอได้ยิน ถังซานก็มีแววสิ้นหวังวาบขึ้นในตา เขาเข้าใจแล้วว่าเย่ชิวไม่คิดจะปล่อยเขาไป

เฟิงอู๋เหินที่ยืนข้างๆ เห็นท่าไม่ดี อยากจะช่วยพูดขอชีวิตให้ถังซาน อ้าปากจะพูดแล้วก็ต้องหุบ

เขาทั้งโกรธในความยโสของเย่ชิว ทั้งห่วงชะตาของถังซาน ทว่าเขาก็รู้ดีว่าเวลานี้ ถ้าสอดคำจะมีแต่โดนหักหน้า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน