วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2767

เฟิงอู๋เหินล้มฟุบอยู่กับพื้น สีหน้าราวกับเห็นผี ดวงตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เขาไม่คิดเลยว่า ร่างกายแห่งกาลเวลาและอวกาศที่ตัวเองภูมิใจนัก จะพังไม่เป็นท่าในพริบตาแบบนี้

“เย่ฉางเซิง แก…แกเป็นตัวอะไรกันแน่?”

เฟิงอู๋เหินยันกายลุกขึ้นจากพื้น เช็ดเลือดที่มุมปาก แล้วถามด้วยเสียงสั่นไหว

เย่ชิวเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่ตอบคำถามของเฟิงอู๋เหิน แต่ค่อย ๆ เดินประชิดเข้าหาเขา

ทุกย่างก้าวหนักแน่นมั่นคง ราวกับทั้งโลกสั่นสะเทือนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา

“เย่ฉางเซิง แก…แกจะทำอะไรต่ออีก?”

พอเห็นท่า เฟิงอู๋เหินก็ถูกความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาอย่างรุนแรง ถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวหลายก้าว

“ผมยังไม่ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้เลย” เย่ชิวพูดพลางชูมือขึ้นอีกครั้ง แสงสีทองรวมตัว ณ ฝ่ามือของเขา ราวกับดวงอาทิตย์ดวงเล็ก สาดประกายแสบตา

“เย่ฉางเซิง อย่ารังแกกันให้มันเกินไป!” เฟิงอู๋เหินคำรามลั่น

“รังแกงั้นหรือ? ฮึ! ก่อนหน้านี้แกยังคิดจะให้ผมเป็นคนรับใช้ไม่ใช่หรือ? เทียบกับที่แกทำไว้ ของผมนี่มันยังเบาไปมาก”

เย่ชิวหัวเราะเย็น มือฟาดฉับ แสงสีทองพุ่งปะทะเฟิงอู๋เหินดั่งสายฟ้าแลบ รวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน

ในชั่วพริบตาที่อันตรายจ่อหน้า เฟิงอู๋เหินไม่ทันได้คิดอะไร อาศัยแต่สัญชาตญาณตอบโต้

“หยุดเวลาและอวกาศ!”

เฟิงอู๋เหินตะโกนลั่น เร่งพลังแห่งกาลเวลาและอวกาศ หวังจะตรึงเวลาให้หยุดนิ่ง ตรึงฝ่ามือของเย่ชิวให้ค้างแข็ง

ถัดมาเพียงวินาที ทุกสิ่งรอบตัวช้าลง แล้วหยุดนิ่ง แม้กระทั่งมือของเย่ชิวก็หยุดค้างอยู่กลางอากาศ

สำเร็จแล้ว!

เฟิงอู๋เหินถอนหายใจโล่ง ยิ้มแล้วว่า “เย่ฉางเซิง ตอนนี้แกรู้ความร้ายกาจของผมแล้วใช่ไหม?”

“ผมบอกไว้เลย ถ้าผมใช้วิชาทำให้หลุดการควบคุม แกไม่มีทางสู้ผมได้เด็ดขาด”

“เหมือนตอนนี้ สั่งหยุดเวลาไปแล้ว ร่างกายแกเลยขยับไม่ได้”

“ถ้าผมอยากฆ่าแก แกจะไม่มีโอกาสต่อต้านแม้แต่นิดเดียว…”

ยังพูดไม่ทันจบ เฟิงอู๋เหินก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากอากาศ

“แกร๊ก!”

เหมือนมีอะไรบางอย่างแตกหัก ตามมาทันที ดวงตาเฟิงอู๋เหินหดวูบ

เขาเห็นอะไรเข้า—?

มือที่ค้างอยู่กลางอากาศของเย่ชิวกลับขยับขึ้นมาทันควัน แล้วตบฟาดเข้าที่หน้าของเขา

เพียะ!

“อ๊าก—”

เฟิงอู๋เหินร้องลั่นอย่างเจ็บปวด ร่างทั้งร่างปลิวกระเด็นราวว่าวสายขาด ล้มกระแทกพื้นอย่างแรง พ่นเลือดสดออกมา

คราวนี้เขายังไม่ทันได้เช็ดเลือดที่มุมปาก ก็รีบผงกตัวลุกขึ้น ทั้งตกใจทั้งโกรธ ถามด้วยเสียงสั่นว่า “เย่ฉางเซิง แก…แกทำได้ยังไงกันแน่? หยุดเวลาและอวกาศของผม ทำไมถึงใช้กับแกไม่ได้?”

เย่ชิวค่อย ๆ เดินเข้าหาเฟิงอู๋เหิน ทุกก้าวสงบนิ่งไม่เร่งรีบ เอ่ยว่า “ร่างกายแห่งกาลเวลาและอวกาศนับว่าหายากจริง แต่แกคิดหรือว่าแค่นั้นจะหยุดผมไว้ได้?”

“แก…แกเป็นคนแบบไหนกันแน่?” เฟิงอู๋เหินถามเสียงขรึม

เขาเริ่มตระหนักว่าความแข็งแกร่งของเย่ชิว เกินกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก

“ผมน่ะหรือ?” เย่ชิวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาราวกับทะลวงผ่านความเวิ้งว้างไร้ขอบเขต แล้วกล่าวว่า “ผมก็เป็นแค่คนที่ทำตามสัญญาเท่านั้น ส่วนแก เฟิงอู๋เหิน ความหยิ่งผยองกับความหลงตัวเองทำให้แกมองข้ามสิ่งสำคัญที่สุด—บนโลกนี้มีอยู่บางคนที่เหนือกว่าความเข้าใจตามสามัญ ผมขอเรียกคนพวกนั้นว่า อัจฉริยะเหนือโลก”

โธ่เอ๊ย ไอ้เด็กเวรนี่ทำเท่อวดเก่งอีกแล้ว

จางเหมยเจินเหริน ตาแดงก่ำด้วยความอิจฉา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน