วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2775

สายตาท่านถังชางไห่ไปหยุดที่ชายหัวโล้นตรงเชิงเขาทันที เห็นว่าเป็นสามเณรน้อยรูปหนึ่ง นุ่งห่มจีวรสีเทา เปื้อนฝุ่นดินเต็มตัว

“ตั้งแต่เมื่อไหร่เขตต้องห้ามแห่งชีวิตมีพระโผล่มาด้วย?”

แววสงสัยวาบผ่านดวงตาของท่านถังชางไห่ อยู่ๆ เขาก็นึกถึงคนๆ หนึ่งขึ้นมา

อู๋ฮวา!

“ดีล่ะ ยังจัดการเย่ฉางเซิงไม่ได้ กลับมาเจอแกก่อน งั้นก็เริ่มจากแกนี่แหละ! พวกคนนอกอย่างพวกแก สมควรตายให้หมด”

แววอำมหิตแล่บชัดในดวงตาท่านถังชางไห่ เขาทะยานพุ่งลงจากเขา เร็วปรู๊ด เงาดำแลบวูบเหมือนสายฟ้า

ที่เชิงเขา อู๋ฮวาเดินช้าๆ

แม้ก้าวจะช้า แต่หนักแน่น ราวเดินตามจังหวะลี้ลับบางอย่างทุกก้าว

ตอนนี้สภาพเขาดูอิดโรย จีวรมีรอยฉีกขาดหลายแห่ง

สองวันนี้ เขาถูกไล่ล่ามาตลอด

ใครเห็นหน้าเป็นคว้าดาบฟันทันที ไม่ถามสักคำ

แม้พลังบำเพ็ญเพียรของอู๋ฮวาจะสูงส่ง แต่เมื่อถูกไล่ฆ่าเป็นระลอกๆ เขาก็เหนื่อยอ่อนแทบขาดใจ

“รู้อย่างนี้แต่แรกก็ไม่ควรเข้ามาเลย”

“เขตต้องห้ามแห่งชีวิตนี่มันสถานที่อัปมงคล อยู่ไม่ได้หรอก”

“คนที่นี่เหมือนบ้าไปหมด เหมือนมีหน้าที่ไล่ล่าผมอย่างเดียว”

“ซวยชะมัด!”

อู๋ฮวาโมโหจนควันออกหู

จู่ๆ เขาก็หยุดก้าว คิ้วขมวดแน่นราวกับรับรู้อะไรบางอย่าง เงยหน้ามองฟ้า

ทันใดนั้นก็มีเงาดำดิ่งผ่าฟ้าลงมา ดุจเหยี่ยวโฉบเหยื่อ พุ่งตรงเข้าหาเขา

“ฮึ คิดว่ากูรังแกง่ายนักรึไง จะเล่นกันไม่เลิกใช่ไหม?”

อู๋ฮวากระแทกเสียงเย็น ไม่รู้จักหวาดหวั่น ทะยานขึ้นสู่ฟ้า ยกฝ่ามือสวนใส่เงาดำนั้น

ปัง!

ทันทีที่ฝ่ามือปะทะกัน อู๋ฮวาก็รู้สึกถึงพลังมหึมาถาโถมเข้ามาราวคลื่นยักษ์โหมกระหน่ำ

“แย่แล้ว ยอดฝีมือขั้นไร้เทียมทาน...”

ถัดมาเพียงพริบตา ร่างอู๋ฮวาก็ปลิวกระเด็นไปไกลนับร้อยเมตร ก่อนจะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรง กระอักเลือดออกมา

ประมาทเกินไป!

ไม่ทันคิดมาก เขาดีดตัวลุกพรวด หันหลังเผ่นทันที

“สามเณรน้อย วันนี้ต่อให้มีปีกก็บินหนีไม่พ้น!” เสียงคำรามดังก้องราวฟ้าผ่าดังขึ้น ท่านถังชางไห่พุ่งติดตามมา

พูดว่าแม้มีปีกก็หนีไม่รอด แล้วคิดว่าผมจะไม่หนีงั้นเหรอ?

ร่างอู๋ฮวาวูบวาบดังสายฟ้า ทะยานพรวดไป ขณะนี้ในใจของเขามีเพียงคำเดียว—

หนี!

เขารู้ดีว่าคนที่เจอคือยอดฝีมือระดับสุดยอด ปะทะซึ่งๆ หน้า มีแต่พาตัวเองเข้าตาจน ทางรอดมีทางเดียวคือหนีเอาชีวิตรอด

พร้อมกันนั้น ในใจก็สบถด่าเย่ชิว

“ทั้งหมดโทษเย่ฉางเซิง ถ้าไม่เพราะแก ผมจะมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ถ้าผมไม่มา ก็จะโดนคนมากมายไล่ฆ่าได้ยังไง?”

“เย่ฉางเซิง แกมันสมควรตาย!”

เพียะ!

ชั่วจังหวะที่อู๋ฮวาเผลอใจ มือใหญ่ตบเข้ากลางแผ่นหลังเขา

กร๊อบ!

เสียงกระดูกหักดังลั่น ร่างอู๋ฮวาพลิ้วกระเด็นไปด้านข้าง เลือดสาดกระเซ็นกลางอากาศเป็นทาง

ตู้ม!

ท้ายที่สุด เขาตกลงมาเหมือนก้อนหิน กระแทกพื้นดังสนั่น

“ต่อหน้าผมยังคิดจะหนี ช่างไม่เจียมตัว” คำพูดของท่านถังชางไห่เพิ่งสิ้น เขาก็เห็นอู๋ฮวาเด้งลุกขึ้นดั่งเสือชีตาห์ แล้วพุ่งฉิวไปไกลราวสายฟ้า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน