วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2776

อู๋ฮวายืนอยู่ที่ทางออกถ้ำ มองจ้องเทือกเขาใหญ่เบื้องหน้าที่ถูกหมอกหลากสีปกคลุม ความตื่นตะลึงจนบอกไม่ถูกพลุ่งขึ้นมาในอก

เทือกเขานั้นราวกับเป็นอีกพิภพหนึ่ง แยกขาดจากโลกภายนอก แผ่กลิ่นอายลี้ลับจับต้องไม่ได้

“ที่นี่มันที่ไหนกันแน่?”

“ทำไมถึงมีปรากฏการณ์ประหลาดแบบนี้?”

ความสงสัยรุมเร้าอยู่เต็มหัวใจเขาไม่หยุด

ทันใดนั้น ด้านหลังมีความเคลื่อนไหว อู๋ฮวาหันกลับไปเห็นว่าท่านถังชางไห่ไล่ตามมาทัน

แม้ยังห่างกันอยู่บ้าง แต่อู๋ฮวาเห็นแววสังหารฉายชัดในดวงตาของท่านถังชางไห่

“ไอ้สามเณรน้อย แกถูกลิขิตให้ต้องตายด้วยมือของข้า ยอมรับชะตาซะ!”

ยังไม่ทันจบคำ ท่านถังชางไห่ฟาดฝ่ามือออกไป ส่งพลังมหาศาลพุ่งตรงเข้าใส่อู๋ฮวา

ถ้ำภูเขาแห่งนี้คับแคบอยู่แล้ว พลังฝ่ามือที่ฟาดออกมานั้นอัดแน่นราวกับพายุหมุนอำมหิตลูกหนึ่ง

ในพริบตา ความอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกก็ถาโถมเข้ามา

อู๋ฮวารู้ทันที หากรอให้พลังฝ่ามือของท่านถังชางไห่ตกใส่เต็มๆ ต่อให้ไม่ตายก็ต้องบาดเจ็บสาหัส

จวนตัวจนคิดอะไรไม่ทัน อู๋ฮวาสะบัดกายวูบ หายลับเข้าไปในหมอกหลากสีนั้นอย่างรวดเร็ว

ตูม!

ฝ่ามือของท่านถังชางไห่ฟาดวืด เกิดเสียงระเบิดอัดอากาศน่าสะพรึง ติดๆ กันนั้น เขาก้าวเดียวก็โผล่มาถึงทางออกถ้ำ

เงยหน้าขึ้น พอหมอกหลากสีเข้าตา สีหน้าท่านถังชางไห่ก็เปลี่ยนทันที

“ไม่ดี ที่นี่คือ…”

แล้วเขาก็เห็นเงาของอู๋ฮวา กำลังมุ่งหน้าลึกเข้าไปในเทือกเขา

“ไอ้สามเณรน้อย หยุด!” ท่านถังชางไห่ตะโกนลั่น “ถ้าแกยังดันทุรังไปต่อ มีแต่ตายสถานเดียว กลับมาซะ!”

อู๋ฮวาชะงัก กวาดตากลับมาเห็นท่านถังชางไห่ยืนอยู่ที่ทางออกถ้ำ อ้าปากบ้วนเลือดออกมา “ถุย—”

ทันใดนั้น ดวงตาท่านถังชางไห่เบิกโพลงทันที ไอ้คนนอกตัวเท่านี้ยังกล้ามาท้าทายข้า—หน็อย!

ถ้าไม่ใช่เพราะหมอกหลากสีนั่น เขาคงพุ่งเข้าหาและฉีกอู๋ฮวาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปแล้ว

“ไอ้เหล่าโต้วซี รู้จักคำว่า ‘ฉลาดเป็นกรด’ ไหม?”

“ข้าโกนหัวเอง ไม่ได้ล้านแต่กำเนิดนะ แต่ก็ไม่ได้โง่”

“จะให้ข้ากลับไปรึ? กลับไปให้แกฆ่าน่ะรึ?” อู๋ฮวาหัวเราะเย็นๆ ไม่หยุด

ท่านถังชางไห่เห็นว่าอู๋ฮวาจับไต๋ได้ เอ่ยเสียงเย็นเยียบว่า “ไอ้สามเณรน้อย แกหนีข้าไม่รอดหรอก!”

“ยังไม่มีใครหนีหลุดจากมือข้าได้”

“ยอมตายดีๆ บางทีข้าอาจเหลือศพให้ครบชิ้น ไม่งั้น…”

อู๋ฮวาว่า “ไม่งั้นจะทำอะไร? เฉือนข้าเป็นพันแผล หรือบดกระดูกเป็นผงโปรยลม?”

“บอกไว้เลย ถ้าระดับเดียวกัน ป่านนี้ข้าขยี้แกตายไปแล้ว”

“อยากฆ่าข้างั้นรึ? งั้นตามข้าให้ทันก่อน”

พูดจบ อู๋ฮวาก็เตรียมจะเข้าไปลึกกว่าเดิมในเทือกเขา

“หยุด!” ท่านถังชางไห่ตะโกนห้ามอีกครั้ง กลั้นโทสะเอ่ยว่า “ไอ้สามเณรน้อย ข้าเตือนด้วยความหวังดี ถ้าไม่อยากให้วิญญาณแตกสลาย ก็รีบกลับมาเดี๋ยวนี้”

“ข้าจะกลับมาแน่ วันที่ข้ากลับมา จะเป็นวันล้างตระกูลแกให้สิ้นซาก” อู๋ฮวาพูดจบก็ทะยานจากไปโดยไม่เหลียวหลัง

ท่านถังชางไห่ยืนอยู่ที่ทางออกถ้ำ สีหน้านิ่งเย็นราวน้ำแข็ง กำหมัดแน่น ขบฟันกรอด

เขาไม่คาดคิดเลยว่าอู๋ฮวาจะหนีรอดไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้

น่าอับอายยิ่งกว่านั้น คือเขายังไม่กล้าตามไปซ้ำอีกด้วย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน