วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2801

เป่ยหมิงหวังกับเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เดินเคียงบ่าเคียงไหล่ ด้านหลังมีสมาชิกตระกูลเป่ยหมิงสี่คนติดตามมา ขบวนของพวกเขามุ่งหน้าไปข้างหน้าอย่างเอิกเกริก

ระหว่างทาง

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์คอยพูดคุยกับเป่ยหมิงหวังเป็นพัก ๆ ถ้อยคำของนางเต็มไปด้วยความชื่นชมและความห่วงใย ทำให้หัวใจของเป่ยหมิงหวังอบอุ่นขึ้นมาก

“แม้แต่ท่านพ่อ ก็สนใจแค่ว่าข้าจะบินได้สูงแค่ไหน ไม่เคยถามเลยสักครั้งว่าข้าเหนื่อยหรือไม่?”

“แต่เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ช่างเข้าอกเข้าใจ เอาใจใส่ทุกอย่าง นางดีกับข้ามากเกินไปจริง ๆ”

“ตั้งแต่พี่สาวฮวาสิ้นชีพไป นางก็เป็นคนแรกที่มาปลอบข้า”

เป่ยหมิงหวังซาบซึ้งอยู่ในใจไม่หยุด

“ผู้หญิงคนหนึ่งจะดีกับผู้ชายได้ถึงเพียงนี้ อธิบายได้อย่างเดียวเท่านั้น—นางรักผู้ชายคนนั้น”

“แท้จริงแล้ว คนที่เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์รักก็คือข้า”

“ตอนนั้นข้านี่ช่างโง่เง่าจนหัวใจกระดูกหมูท่วม ไม่อย่างนั้นจะไปวิ่งตามหรงฮวาทำไมกัน? มิฉะนั้น ป่านนี้ลูกของข้ากับเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์คงครบขวบแล้วก็ได้”

คิดมาถึงตรงนี้ แววตาที่เป่ยหมิงหวังใช้มองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็เต็มไปด้วยความลึกซึ้งอ่อนโยน

“นายน้อย ตามตำแหน่งที่ระบุบนยันต์ส่งข่าว พวกเราใกล้ถึงแล้ว”

จู่ ๆ สมาชิกตระกูลคนหนึ่งที่อยู่ในขอบเขตนักบุญก็เอ่ยขึ้น

เป่ยหมิงหวังกำชับว่า “อู๋ฮวาคนนี้เจ้าเล่ห์สารพัด แถมเก่งเรื่องเอาตัวรอด ทุกคนต้องระวัง อย่าทำอะไรให้เขารู้ตัวเป็นอันขาด ห้ามปล่อยให้เขาหนีไปได้เด็ดขาด”

“รับ!” สมาชิกตระกูลทั้งสี่คนขานรับพร้อมกัน

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เอ่ยว่า “หรงฮวาตายด้วยน้ำมืออู๋ฮวา ก็เห็นชัดแล้วว่าอู๋ฮวาต้องแข็งแกร่งมาก เป่ยหมิงหวัง เดี๋ยวพอเจออู๋ฮวา เจ้าหลบอยู่ข้างหลังข้า ข้าจะคุ้มกันเจ้าเอง”

ได้ยินดังนั้น ในหัวของเป่ยหมิงหวังก็ผุดขึ้นมาทันทีสี่คำ

นางรักข้าจัง!

เป่ยหมิงหวังพูดว่า “ท่านพ่อยังกำชับให้ข้าดูแลเจ้า จะปล่อยให้เจ้ามาคุ้มกันข้าได้อย่างไรกัน?”

“คุณหนูเซวียนหยวน เดี๋ยวอีกครู่เจ้ามาอยู่ด้านหลังข้า ข้าจะเป็นคนคุ้มกันเจ้าเอง”

“เป่ยหมิงหวัง เจ้านี่ช่างดีเหลือเกิน” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เอ่ยเบา ๆ เสียงของนางอ่อนโยนดุจสายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่าน ทำให้คนฟังรู้สึกปลอดโปร่งเบาสบาย

เป่ยหมิงหวังยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “การปกป้องสตรีคือหน้าที่ของบุรุษ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นก็ไม่ลืมกำชับว่า “แต่ตอนลงมือกับอู๋ฮวา เจ้าต้องระวังให้มาก ห้ามให้ตัวเองบาดเจ็บเด็ดขาด”

ทันใดนั้น ในหัวของเป่ยหมิงหวังก็ผุดขึ้นมาอีกสี่คำ

นางรักข้าจัง!

เป่ยหมิงหวังหัวเราะฮ่า ๆ “ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้ข้าเตรียมตัวมาพร้อมสรรพ อู๋ฮวาตายแน่ไม่มีพลาด”

“อืม ข้าเชื่อเจ้า” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ว่า “รอให้เจ้าฆ่าอู๋ฮวาได้แล้ว ข้าค่อยไปล่าของวิเศษกับเจ้า”

“ได้” เป่ยหมิงหวังดีใจอย่างยิ่ง

เขาพบว่า ขอเพียงได้อยู่เคียงข้างเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ ความปวดร้าวจากการสิ้นชีพของหรงฮวาก็เลือนรางหายไปจากใจ

หรือว่านี่คือพลังของความรัก?

ความรักช่างดีเหลือเกิน!

หรงเอ๋อร์ช่างดีเหลือเกิน!

ทั้งกลุ่มยังคงมุ่งหน้าไปต่อ

เวลาไหลผ่านไปอย่างเงียบงัน

ครึ่งชั่วยามให้หลัง

จู่ ๆ แววตาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็วาบขึ้นอย่างคมกริบ นางเงยหน้ามองไปข้างหน้า

ห้าวินาทีต่อมา

“หยุด!” เป่ยหมิงหวังสะบัดมือส่งสัญญาณ ทันใดนั้นทุกคนก็หยุดเท้า

“เกิดอะไรขึ้นหรือ นายน้อย?” สมาชิกตระกูลคนหนึ่งเอ่ยถาม

“ข้ารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายของพุทธศาสนา อู๋ฮวาอยู่ข้างหน้า อีกอย่างการสั่นไหวของพลังรุนแรงมาก ดูท่าเขาจะกำลังต่อสู้กับใครอยู่” เป่ยหมิงหวังพูดเสียงเบา “อย่าเพิ่งทำให้อู๋ฮวารู้ตัว เราค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ก่อน ดูสถานการณ์ให้ชัด แล้วค่อยหาโอกาสลงมือ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เอ่ยชมว่า “ความคิดนี้ไม่เลวเลย เป่ยหมิงหวัง ข้าพบว่าเดี๋ยวนี้เจ้าดูสุขุมขึ้นมาก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน