วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2802

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไม่รู้เลยว่าในใจของเป่ยหมิงหวังกำลังคิดอะไรอยู่ นางจ้องไปทางยอดเขาอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“ตรงนี้ห่างจากยอดเขาเกินไป ถ้าเกิดมีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมา กลัวว่าจะรับมือไม่ทัน ฉันว่า...พวกเราเดินเข้าไปข้างหน้าอีกหน่อยเถอะ”

“ได้” เป่ยหมิงหวังสั่งสี่สมาชิกตระกูลขึ้นมา “ทุกคนระวังตัวให้ดี ปิดซ่อนลมหายใจ ห้ามส่งเสียงอะไรทั้งนั้น”

“ครับ!” สี่สมาชิกตระกูลรับคำพร้อมกัน

ทันใดนั้น พวกเขาก็พากันเคลื่อนที่ต่อไปข้างหน้า แล้วค่อย ๆ ซ่อนตัวอยู่ในป่าอย่างเงียบกริบ รอคอยจังหวะลงมือ

เป่ยหมิงหวังระมัดระวังมาก หลังจากหยุดลง เขาก็วางค่ายกลเก็บเสียงขึ้นมาอย่างไร้สุ้มเสียง

จากนั้นเขาจึงหันไปให้ความสนใจกับความเคลื่อนไหวบนยอดเขา

เห็นเพียงว่าบนยอดเขา การต่อสู้ระหว่างอู๋ฮวากับเย่ชิวยิ่งดุเดือดขึ้นทุกที แสงพุทธะกับจิตสังหารประสานพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า จนทั้งยอดเขาดูราวกับกำลังสั่นสะเทือน

“หรงเอ๋อร์พูดถูก ศึกยืดเยื้อแบบนี้เป็นผลดีกับผมที่สุด แค่รอจนให้อู๋ฮวากับเย่ฉางเซิงหมดแรง ก็จะเป็นจังหวะที่เหมาะที่สุดให้ผมลงมือ”

คิดถึงตรงนี้ เป่ยหมิงหวังก็อดหันไปมองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์แวบหนึ่งไม่ได้

ฝ่ายหลังสัมผัสได้ถึงสายตาของเป่ยหมิงหวัง นางก้มหน้าลง ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา

หรงเอ๋อร์เขินแล้ว

ผมแค่มองเธอทีเดียว เธอก็หน้าแดงแล้ว

เธอต้องรักผมมากแน่ ๆ!

บนใบหน้าของเป่ยหมิงหวัง เผยรอยยิ้มแห่งความสุขออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“คุณชาย ท่านว่าระหว่างอู๋ฮวากับเย่ฉางเซิง ใครแข็งแกร่งกว่ากัน?” สมาชิกตระกูลคนหนึ่งที่อยู่ในขอบเขตมหานักบุญถามขึ้นมาทันที

เป่ยหมิงหวังว่า “ยังต้องถามอีกเหรอ? พลังของอู๋ฮวาเพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง เย่ฉางเซิงจะไปเป็นคู่มือเขาได้ยังไง?”

สมาชิกตระกูลคนนั้นว่า “แต่ว่าเย่ฉางเซิงมีพรสวรรค์จักรพรรดิไม่ใช่หรือ”

เป่ยหมิงหวังเอ่ยอย่างดูแคลนว่า “ตั้งแต่โบราณกาลจนถึงตอนนี้ คนที่มีพรสวรรค์จักรพรรดิมีตั้งไม่รู้เท่าไหร่ สุดท้ายมีสักกี่คนกันเชียวที่ได้เป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่จริง ๆ?”

“พรสวรรค์จักรพรรดิ แค่บอกได้ว่าเย่ฉางเซิงมีพรสวรรค์แข็งแกร่งมากเท่านั้น ไม่ได้แปลว่าเขาต้องกลายเป็นจักรพรรดิแน่นอน”

“ไม่ใช่ว่าผมดูถูกเย่ฉางเซิงหรอกนะ ลองดูหน้าตาของเขาสิ แบบนั้นมีสิทธิ์อะไรไปบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ?”

คำพูดนี้ของเป่ยหมิงหวังทำเอาทุกคนพยักหน้าคล้อยตามกันทั้งกลุ่ม

“จริงด้วย เย่ฉางเซิงหน้าตาโคตรจะอัปลักษณ์”

“ยังหล่อสู้ผมไม่ได้เลย”

“คุณชายของเราหล่อกว่าเขาตั้งหมื่นเท่า”

“……”

แต่เดิมเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เองก็คิดว่าเย่ชิวหน้าตากลาง ๆ เท่านั้น ทว่าพอได้ยินคนของเป่ยหมิงเจียพูดให้ร้ายเย่ชิว นางกลับรู้สึกขัดใจขึ้นมานิดหน่อย

“จริง ๆ หน้าตาของเย่ฉางเซิงก็ไม่ได้ถึงกับขี้เหร่อะไรนะ แค่…ธรรมดาเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง”

ในใจนางก็ได้แต่ถอนหายใจ เย่ชิวถ้าเกิดหน้าตาดีกว่านี้อีกสักหน่อยก็คงดี

เป่ยหมิงหวังว่า “คุณหนูเซวียนหยวนพูดถูก หน้าตาของเย่ฉางเซิงนี่แหละ ธรรมดาสุด ๆ”

ทั้งที่พวกเขาไม่รู้เลยว่า เย่ชิวที่ปรากฏอยู่ในสายตาพวกเขาในตอนนี้ คือเย่ชิวที่แปลงโฉมแล้ว

หากเย่ชิวถอดหน้ากากออก รับรองต้องสว่างจ้าจนแสบตาพวกเขาแน่นอน

ดวงตาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กลอกไปมาเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า

“เทียบกับเย่ฉางเซิงแล้ว หน้าตาของอู๋ฮวานั่นกลับดูไม่เลวเลยนะ”

เป่ยหมิงหวังได้ยินเช่นนั้น ใจรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังต้องยอมรับว่า ถ้าเทียบกันที่รูปหน้าอย่างเดียว เขาสู้รูปลักษณ์ของอู๋ฮวาไม่ได้จริง ๆ

“เขาว่ากันมานานแล้ว คนหน้าขาวหน้าตาดี มักมีใจไม่ดี”

“อู๋ฮวาคนนั้นก็แค่ได้เปลือกนอกดี ๆ มาหนึ่งร่าง น่าเสียดายที่เกิดเป็นคนในพุทธศาสนา แต่การกระทำกลับโหดเหี้ยมอำมหิต เลวทรามถึงขีดสุด”

“คุณหนูเซวียนหยวน ต่อไปถ้าเจอคนประเภทนี้ ต้องหลบให้ไกล ๆ เลยนะ”

“อืม” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ฮัมรับเบา ๆ

“คุณหนูเซวียนหยวน...” เป่ยหมิงหวังเพิ่งอ้าปากพูดได้คำเดียว ก็ถูกขัดขึ้นกลางคัน

“ท่านเรียกฉันว่าหรงเอ๋อร์ก็ได้” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กล่าว

ในใจของเป่ยหมิงหวังพลันพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที เขาอดคิดถึงหรงฮวาไม่ได้

“เมื่อก่อน ผมอยากเรียกหรงฮวาว่า ‘ฮวาเอ๋อร์’ ทีเดียว เธอกลับทดสอบผมอยู่นานถึงห้าปี จนตายไปก็ยังไม่ยอมให้เรียก”

“แต่วันนี้ เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กลับเป็นฝ่ายเอ่ยปากให้ผมเรียกนางว่าหรงเอ๋อร์เอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน