วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2803

“คิดหนีเหรอ?” อู๋ฮวาฉุกคิดได้ก็ฮึดฮัดขึ้นมาทันที “เย่ฉางเซิง แกหนีไม่รอดหรอก”

พูดจบ เขาก็กระโดดลงจากยอดเขา ไล่ตามเย่ชิวไปอย่างรวดเร็ว

เย่ชิวอยู่ข้างหน้าทั้งวิ่งทั้งตะโกนลั่น “อู๋ฮวา แกเปลี่ยนไปแล้ว แกเปลี่ยนไปจริง ๆ”

“ที่จริงข้าก็น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ตั้งแต่วันที่แกฆ่าหรงฮวา วันนั้นแกก็ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป”

“แกไม่ใช่อู๋ฮวาผู้เมตตาคนเดิมอีกแล้ว ตอนนี้แกเพราะแค่ต้นไม้กระจอก ๆ ต้นเดียว ถึงกับจะเอาชีวิตข้า แกทำให้ข้าผิดหวังจริง ๆ”

อู๋ฮวาไม่ได้คิดอะไรให้ยุ่งยาก หลุดปากสวนทันที “นั่นมันไม่ใช่ต้นไม้กระจอก แต่มันคือต้นไม้แห่งชีวิต”

“เย่ฉางเซิง ขอแค่แกยอมส่งต้นไม้แห่งชีวิตมา ข้าจะให้โอกาสตายอย่างหมดจดศพครบทั้งร่าง”

“ไม่งั้น…ข้าจะบดกระดูกแกให้แหลกเป็นผุยผง!”

ในจุดลับตาคน เป่ยหมิงหวังได้ยินคำพูดของอู๋ฮวา ไฟโทสะก็พุ่งขึ้นถึงขีดสุด ด่าลั่นในใจ “ไอ้อู๋ฮวานี่ไม่พอฆ่าพี่สาวฮวา ตอนนี้ยังคิดจะฆ่าน้องร่วมสำนักตัวเองอีก คนแบบนี้ถ้าไม่ตาย ก็เหมือนฟ้าดินไร้คุณธรรม!”

“ท่านรองประมุข ตอนนี้จะเอายังไง?” สมาชิกตระกูลคนหนึ่งถาม

“รอให้พวกมันถึงพื้นก่อน” เป่ยหมิงหวังพูดเสียงขรึม “พอมันแตะพื้น ข้าจะออกไปฆ่าอู๋ฮวา พวกเจ้าไปดักฆ่าเย่ฉางเซิง”

สมาชิกตระกูลอีกคนที่มีระดับพลังขอบเขตมหานักบุรุษเอ่ยแย้ง “ท่านรองประมุข เย่ฉางเซิงก็ไม่ใช่คนอ่อนแอ แถมฝั่งเขายังมีหลายคน ข้ากลัวว่าเราอาจไม่ใช่คู่มือเขา”

สีหน้าเป่ยหมิงหวังมืดครึ้มลงทันที พูดอย่างไม่พอใจ “อะไร พวกเจ้าหลายคนเป็นขยะกันไปหมดแล้วรึไง?”

ทั้งสี่คนก้มหน้าลงพร้อมกัน ไม่กล้าสบตา

ตอนนั้นเอง เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กล่าวขึ้น “ยังไงเย่ฉางเซิงก็มีพรสวรรค์จักรพรรดิ จะประมาทไม่ได้ ท่านอย่าดุพวกเขาเลย”

ได้ยินดังนั้น สมาชิกตระกูลเป่ยหมิงทั้งสี่ก็หันมามองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ด้วยแววตาซาบซึ้ง

ท่าทีของเป่ยหมิงหวังจึงอ่อนลงเล็กน้อย เขาพูดต่อ “เย่ฉางเซิงเพิ่งสู้กับอู๋ฮวมาหนึ่งยกใหญ่ กำลังก็ถูกใช้ไปมาก ตอนนี้อีกไม่นานเขาก็คงหมดแรงเต็มที”

“เดี๋ยวพวกเจ้าดักเย่ฉางเซิงไว้ให้ดี จำไว้ ฆ่าได้ก็ฆ่า ถ้าฆ่าไม่ได้ อย่างน้อยก็ต้องรั้งเขาไว้ให้ได้”

“รอให้ข้าฆ่าอู๋ฮวาเสร็จ ค่อยย้อนกลับมาจัดการเย่ฉางเซิงต่อ”

“อย่างไรก็ห้ามปล่อยให้พวกมันหนีไปได้”

“รับทราบ!” ทั้งสี่รับคำพร้อมกัน

ไม่ช้า เย่ชิวก็เกือบจะตกถึงพื้นอยู่แล้ว

“เตรียมตัว!”

แววตาเป่ยหมิงหวังฉายแสงยินดี เขาส่งสัญญาณให้สมาชิกตระกูลเตรียมพร้อมทันที แค่รอให้เย่ชิวแตะพื้น ก็จะลงมือในบัดดล

ทว่า ในจังหวะที่พวกเขากำลังจะลงมือ เย่ชิวกลับเปลี่ยนทิศทางกลางอากาศกะทันหัน ก้าวเดียวทะยานข้ามเวิ้งฟ้าไปโผล่ต่อหน้าจางเหมยเจินเหรินกับพวกทันที

เป่ยหมิงหวังมองออกทันทีว่าเย่ชิวคิดจะทำอะไร ร้องลั่น “แย่แล้ว เย่ฉางเซิงจะหนี เร็ว ออกมือ!”

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ—

สมาชิกตระกูลทั้งสี่พุ่งตัวออกมา ดุจสายฟ้าแลบฝ่าคำราม กันท่ากลุ่มของเย่ชิวล้อมไว้เป็นวงกลมแน่นหนา

จางเหมยเจินเหรินกับพวกถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก

“พวกนี้มันใครกัน?”

“โผล่มาจากไหนเนี่ย?”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวกับเฟิงอู๋เหินมองจากเครื่องแต่งกายของทั้งสี่ ก็จำที่มาของพวกเขาได้ สีหน้าจึงเปลี่ยนเล็กน้อย

“พวกเขาเป็นคนของเป่ยหมิงเจีย” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเอ่ย

“จะเป่ยอะไรไม่สนทั้งนั้น จับตอนให้หมดก็ดีแล้ว” หลินต้าหนiaoพูดจบก็ทำท่าจะลงมือทันที

เย่ชิวรีบแย่งออกหน้า คว้าตัวหลินต้าหนiaoไว้ก่อน แล้วหันไปประสานมือให้สี่คนจากเป่ยหมิงเจีย พูดขึ้นว่า “ท่านทั้งหลาย ข้าว่าพวกเราต้องมีอะไรเข้าใจกันผิดอยู่แน่ ๆ…”

ยังไม่ทันให้เย่ชิวพูดจบ สมาชิกตระกูลเป่ยหมิงคนหนึ่งก็ quát ขัดขึ้น “เย่ฉางเซิง วันตายของเจ้ามาถึงแล้ว!”

พอดีกับตอนนั้น อู๋ฮวาก็ตามมาทัน

เห็นภาพตรงหน้า อู๋ฮวาก็หัวเราะลั่น “เย่ฉางเซิง เห็นหรือยัง คนที่อยากฆ่าเจ้าน่ะ ไม่ได้มีแค่ข้าคนเดียว”

“ข้าบอกแล้ว เจ้าไม่มีทางหนีรอด”

“ยอมตายซะโดยดีเถอะ—”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน