วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2806

ถอยกรูด ๆ ๆ —

อู๋ฮวาถอยหลังไปทีเดียวเป็นสิบกว่าก้าวกว่าจะยืนทรงตัวได้ พอฝีเท้าหยุดนิ่ง เขาก็กระอักเลือดสดพุ่งออกมาจากปาก

เขาบาดเจ็บแล้ว

อู๋ฮวาใจหายวาบ วิชากายาเพชรอมตะของเขาแม้จะแข็งแกร่งเพียงใด แต่พอมาเจอคู่ต่อสู้อย่างเป่ยหมิงหวัง ระดับเช่นนี้ก็ไม่อาจเมินเฉยต่อการโจมตีของอีกฝ่ายได้เลย

“นี่…ถูกเขาตีถอยกลับมาครั้งที่สองแล้วสินะ น่าชังนัก!”

มองไปยังเป่ยหมิงหวังที่ยืนหยิ่งผยองราวเจ้าสวรรค์ ใจของอู๋ฮวาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ปรับลมหายใจภายใน มือทั้งสองประนมขึ้นกลางอก ปากสวดมนต์งึมงำไม่ขาดสาย

ชั่วพริบตา แสงทองคำรอบกายเขาก็เปล่งพลังกว่าก่อนอย่างเห็นได้ชัด เห็นได้ชัดว่าเขากำลังร่ายวิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะที่รุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ไม่นานหลังจากนั้น

“แสงพุทธส่องสว่างทั่วหล้า!”

อู๋ฮวาตะโกนลั่น พลางผลักฝ่ามือทั้งสองออกไปอย่างรุนแรง แสงพุทธะเจิดจ้าพุ่งออกมาจากฝ่ามือ กลายเป็นลำแสงพลังเส้นหนึ่งทะยานตรงใส่เป่ยหมิงหวัง

ภายในแสงพุทธะนั้น ราวกับบรรจุพลังที่ชำระล้างสรรพความชั่วร้ายไว้ สามารถทำลายล้างได้รุนแรงอย่างน่ากลัว

“ฮึม” เป่ยหมิงหวังแค่นเสียงเย็น ไม่ถอยกลับแต่กลับพุ่งสวนออกไป เขาหมุนวิชาเทพเหนือเป่ยมิ่งขึ้นเต็มกำลัง รอบตัวมีหมอกดำปรากฏขึ้นนับไม่ถ้วน รวดเร็วรวมตัวกันกลายเป็นโล่ดำผืนหนึ่งบังอยู่ตรงหน้า

“บูม!”

แสงพุทธะปะทะเข้ากับโล่ดำ กระแทกกันจนเกิดคลื่นพลังงานรุนแรงระเบิดตัว แสงสว่างกระจายวาบไปทั่วผืนฟ้า

“ฆ่า!”

ทั้งสองพุ่งเข้าหากันอีกครั้ง รุกรับสลับกันดุเด็ดเลือดพล่าน สู้กันจนไม่มีใครยอมใคร

ชั่วพริบตา การต่อสู้ก็ล่วงเลยไปกว่าพันกระบวนท่า

ทั้งสองยิ่งสู้ก็ยิ่งใจหาย

“ไม่คิดเลยว่าอู๋ฮวาจะมีพลังแข็งแกร่งขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เราดูแคลนเขาไปจริง ๆ ต่อให้ในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต เขาก็นับเป็นอัจฉริยะคนหนึ่ง” เป่ยหมิงหวังคิดในใจ

อู๋ฮวาก็คิดในใจเช่นกันว่า “พลังของเป่ยหมิงหวังเหนือกว่าเราอีก หากคิดจะสังหารเขา ต้องใช้ไม้ตายแล้ว”

คิดได้ดังนั้น อู๋ฮวาก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

“วึ้งงง!”

จู่ ๆ ร่างของอู๋ฮวาก็ฉายแสงขาวเจิดจ้า แสงเหล่านั้นค่อย ๆ รวมตัวกลายเป็นดอกบัววิเศษสีขาวขนาดมหึมาห่อหุ้มร่างเขาเอาไว้ทั้งคน

เป่ยหมิงหวังเห็นดังนั้น มือขวาเหยียดออก ดาบศักดิ์สิทธิ์ไร้เทียมทานสีดำสนิทหนึ่งเล่มปรากฏขึ้นกลางฝ่ามือ

เขาไม่เอ่ยคำฟุ้งเฟ้อใด ๆ ยกดาบขึ้นฟาดลงไปทันที

“เคร้ง ๆ ๆ!”

แสงดาบของเป่ยหมิงหวังฟาดฟันลงบนดอกบัวขาวอย่างต่อเนื่อง เปรี๊ยะประกายไฟกระจาย แต่กลับไม่สามารถทะลวงการป้องกันนั้นได้เลยแม้แต่น้อย ไม่อาจทำอู๋ฮวาได้รับบาดเจ็บแม้ปลายเล็บ

“อืม?” เป่ยหมิงหวังเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างแปลกใจ

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ยังอยู่ในป่าด้านใน เห็นกลวิธีของอู๋ฮวาแล้ว แววตาเธอฉายแสงประหลาดใจ รีบส่งเสียงลับถึงเป่ยหมิงหวัง

“อู๋ฮวารู้จักวิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะไม่น้อย ระวังตัวหน่อยนะ”

เป่ยหมิงหวังได้ยินคำของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ ใจพลันเอ่อท้นด้วยความปลื้มปิติ

หรงเอ๋อร์เป็นห่วงเรา

นางรักเรานัก!

ทันใดนั้น เป่ยหมิงหวังก็เหมือนถูกฉีดยากระตุ้น ดาบของเขายิ่งรุนแรงขึ้นทุกขณะ ราวกับเทพสงครามอวตารลงมา 威勢พุ่งทะยานปกคลุมฟ้าดิน

ต่อให้เจ้ามีวิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะมากแค่ไหน ผลลัพธ์ก็มีคำเดียว—ตาย!

“ฆ่า!”

เป่ยหมิงหวังตะโกนลั่น พลังมหาศาลก้อนหนึ่งพุ่งออกจากร่างเขา ทำให้เพลงดาบที่ฟาดออกไปยิ่งทรงอานุภาพ

“เคร้ง!”

ชั่วพริบตาเดียว กระบี่ของเป่ยหมิงหวังพลันพุ่งทะยานราวรุ้งพาดฟ้า

แสงดาบนับไม่ถ้วนรวมตัวกันกลายเป็นหนึ่ง กลั่นออกมาเป็นหนึ่งกระบวนท่าที่รุนแรงที่สุดถูกเขาฟาดออกไปข้างหน้า ราวกับหมื่นดาบคืนสู่จุดเดียว น่าเกรงขามยิ่งนัก

แม้ร่างของอู๋ฮวาจะถูกดอกบัวขาวห่อหุ้มอยู่ แต่ก็ยังถูกแรงสั่นสะเทือนกระแทกจนถอยกรูดไม่หยุด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“เจ้าเป่ยหมิงหวังนี่ ช่างรับมือยากจริง ๆ”

ทว่า ในวินาทีถัดมา อู๋ฮวาก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจของเป่ยหมิงหวังที่พลันพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง

“อะไรนะ?”

สีหน้าของอู๋ฮวาเปลี่ยนไปทันที

เขาตกตะลึงเมื่อพบว่า พลังของเป่ยหมิงหวังกลับทะยานขึ้นหลายเท่าภายในพริบตาเดียว ราวกับภูเขาไฟกำลังจะปะทุ

“ไอ้เวรเอ๊ย ที่แท้ก่อนหน้านี้มันซ่อนพลังไว้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน