วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2808

ตูม!

จู่ ๆ ค้อนสีม่วงเล่มหนึ่งก็ทะยานฝ่ากลางอากาศเข้ามา ฟาดใส่ฝ่ามือข้างนั้นของอู๋ฮวาจนแตกแหลกคาที่ ถึงตัวอู๋ฮวาเองก็ยังถูกแรงสะท้อนอัดจนถอยกรูดไปนับสิบก้าว

“ใคร?”

อู๋ฮวาหันขวับ ดวงตาเต็มไปด้วยความอำมหิตมืดมน

ในสายตาเขา ถ้าไม่ใช่เพราะค้อนสีม่วงนั่นโผล่มาก่อกวน เป่ยหมิงหวังก็คงถูกเขาตบตายไปด้วยฝ่ามือเดียวแล้ว

อู๋ฮวาไม่รู้ว่าเป็นใครที่ลงมือ แต่เป่ยหมิงหวังรู้ดีว่าใครเข้ามาช่วยเขา

“เป็นหรงเอ๋อร์!”

“ค้อนสายฟ้าสีม่วงเป็นอาวุธของหรงเอ๋อร์!”

“เมื่อกี้เธอเป็นคนช่วยฉันไว้!”

“ฉันก็ว่าแล้ว ตอนฉันมีอันตรายเธอไม่มีทางยืนดูเฉย ๆ หรอก เธอรักฉันจะตาย!”

ในจังหวะนั้นเอง ค้อนสีม่วงเล่มนั้นลากเป็นเส้นสายฟ้าแสนงดงามกลางฟ้า ก่อนจะตกลงไปแน่นิ่งในมือของสตรีนางหนึ่ง

อู๋ฮวาเงยหน้ามอง แววตาฉายประกายทึ่งพร่างพราย เพียงเห็นว่าสตรีนางนั้นรูปร่างอรชรอ้อนแอ้น งามหมดจดไร้ที่ติ ระหว่างคิ้วแฝงความองอาจทรงอำนาจ

นางผู้นั้นก็คือเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์

“ไอ้พระเหม็น มีฉันอยู่ทั้งคน แกฝันไปเถอะว่าจะทำร้ายเป่ยหมิงหวังได้” เสียงของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เย็นเฉียบ ค้อนสายฟ้าสีม่วงในมือราวกับมีจิตวิญญาณ สั่นฮึมฮัมเบา ๆ แผ่แรงกดดันแห่งเซียนออกมาระลอกแล้วระลอกเล่า

เป่ยหมิงหวังได้ยินดังนั้น ใจก็อบอุ่นขึ้นมาทันที

หรงเอ๋อร์กำลังปกป้องฉัน!

เธอรักฉันเหลือเกิน!

อู๋ฮวาได้ยินคำของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ สีหน้าก็ดำมืด เขาไม่คิดเลยว่าช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้จะมีใครโผล่มาขวาง แถมยังเป็นผู้หญิงที่ฝีมือไม่ธรรมดาเสียด้วย

ครั้นแล้วเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็ประคองเป่ยหมิงหวังลุกขึ้น ถามด้วยสีหน้าร้อนรนว่า “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร แค่เผลอประมาทไปเมื่อกี้” เป่ยหมิงหวังใจเต้นระริกด้วยความยินดี

พอเห็นฉันเจ็บ หรงเอ๋อร์ก็ร้อนใจขนาดนี้

เธอรักฉันจะตาย!

“แล้วเธอเป็นใคร?” อู๋ฮวาหันมาถามเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์

สายตาเขากวาดไปมาระหว่างเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กับเป่ยหมิงหวังอย่างรวดเร็ว ในใจคิดพลางว่า ทั้งสองคนนี้เป็นความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่?

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เหมือนจะมองทะลุความคิดของอู๋ฮวา เอ่ยว่า “แกไม่มีสิทธิ์รู้ว่าฉันเป็นใคร”

“ถ้าอยากรู้ให้ได้จริง ๆ ฉันบอกได้แค่ว่า ฉันเป็น...ของเป่ยหมิงหวัง”

“เพื่อน!”

แค่เพื่อนเหรอ?

แววตาเป่ยหมิงหวังหม่นลงนิดหนึ่ง ใครจะรู้ว่าเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ยังพูดต่อว่า “เป็นเพื่อนแบบสนิทมาก ๆ นั่นแหละ”

พอได้ยินเท่านั้น เป่ยหมิงหวังก็เหมือนได้ชุบชีวิต

“เพื่อนสนิทมาก ๆ นั่นก็แฟนชัด ๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันก็รู้ว่าหรงเอ๋อร์ต้องชอบฉัน”

“ตอนนี้ต่อหน้าคนอื่น เธอยอมรับความสัมพันธ์ของเราแล้ว เธอรักฉันที่สุดเลย!”

อู๋ฮวาหัวเราะ “เพื่อนสนิทมาก ๆ เหรอ? ฉันหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย?”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด เพื่อนสนิทมาก ๆ ของเป่ยหมิงหวังน่าจะเป็นหรงฮวานะ!”

“เธอรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงอยากฆ่าฉัน? ก็เพราะอยากล้างแค้นแทนหรงฮวา เรื่องพวกนี้เธอรู้หรือเปล่า?”

อู๋ฮวาพยายามใช้คำพูดจี้ใจ ดึงรอยร้าวระหว่างเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กับเป่ยหมิงหวังออกมา

ทว่าเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กลับยิ้มหวาน เอ่ยว่า “ฉันรู้อย่างเดียว ว่าหรงฮวาตายเพราะแก เป่ยหมิงหวังจะฆ่าแกก็หนึ่งเพื่อล้างแค้นแทนหรงฮวา สองเพื่อกำจัดแกแทนฟ้า”

อู๋ฮวาโพล่งอย่างเดือดดาล “ฉันไม่ได้ฆ่าหรงฮวา!”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ว่า “อย่ามาแก้ตัวเลย ถ้าแกไม่ได้ฆ่าหรงฮวา เป่ยหมิงหวังจะลงมือฆ่าแกทำไม”

“ฉัน...แม่งเอ๊ย!” อู๋ฮวาโกรธจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

เขาพบว่าเรื่องของหรงฮวานี่ ดูท่าจะอธิบายให้กระจ่างไม่ได้จริง ๆ

ยังไงก็เถอะ ต่อให้เขาปฏิเสธแค่ไหน ก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดี

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เครดิตของพระถึงได้ต่ำเตี้ยขนาดนี้?

ไหน ๆ ก็ไม่มีใครเชื่อ เขาก็เลิกอธิบายเสียเลย อู๋ฮวาหัวเราะเยาะในลำคอ “กำจัดแทนฟ้าเหรอ? ฮึ เขาเป็นแค่มนุษย์เนื้อหนัง จะไปแทนฟ้าได้ยังไง?”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ว่า “ในใจฉัน เขาก็คือฟ้า”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน