วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2809

“จะไปแล้วเหรอ?”

อู๋ฮวาถึงกับมึนงงไปชั่วขณะ

เขาไม่คิดเลยว่าเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์จะเลือกเดินจากไปตอนนี้ พอเธอหันหลังไปเท่านั้น ความมั่นใจของเขาก็กลับคืนมาในทันที

ตราบใดเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไม่อยู่ที่นี่ เขาก็มั่นใจว่าตัวเองจัดการเป่ยหมิงหวังได้แน่

ในดวงตาของเป่ยหมิงหวังเต็มไปด้วยความอ่อนโยน สายตาจ้องมองเงาร่างของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ที่ค่อย ๆ ห่างออกไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งแผ่นหลังของนางหายลับไปจากลานสายตา เขาถึงยอมละสายตากลับมา

ทันทีที่ละสายตา แววตาของเขาก็เย็นเยียบขึ้นมาทันใด แหลมคมราวกับน้ำแข็งแหลมแทง

เขาหันกลับมาประจันหน้าอู๋ฮวา พลังชี่ทั่วร่างพลุ่งพล่าน เสื้อผ้าโบกสะบัดทั้งที่ไม่มีลม พลังอำนาจที่น่าหวาดกลัวพลันพุ่งทะลักออกมาโดยอัตโนมัติ

“อู๋ฮวา วันนี้คือวันตายของแก” น้ำเสียงของเป่ยหมิงหวังทุ้มต่ำ แต่ละคำหนักหน่วงราวกับกดทับลงมาด้วยภูเขาหนักพันชั่ง

“จะฆ่าผมให้ได้ ไม่ง่ายหรอกนะ” อู๋ฮวาแค่นหัวเราะเย็น ก่อนพูดต่อว่า “เป่ยหมิงหวัง นอกจากให้ผู้หญิงคอยหนุนหลัง แกมีฝีมืออะไรอีก?”

“ผมไม่เคยพึ่งพาใครทั้งนั้น” เป่ยหมิงหวังเอ่ยเสียงเรียบ “วันนี้ผมจะใช้ฝีมือตัวเองฆ่าแกให้ดับดิ้น”

สิ้นคำ ร่างของเป่ยหมิงหวังแวบวูบ ราวกับภูตผี พุ่งพรวดเข้าใส่อู๋ฮวา

ในขณะเดียวกัน ในมือของเขาก็มีดาบยาวสีเขียวเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นมาฉับพลัน แสงกระบี่สว่างจ้า ปลายดาบพุ่งตรงเข้าหาหัวใจของอู๋ฮวา

อู๋ฮวาเห็นดังนั้นไม่กล้าประมาท เขารีบเบี่ยงกายหลบ พร้อมฟาดฝ่ามือสวนออกไป

“เคร้ง!”

ลมฝ่ามือกับพลังกระบี่ปะทะกันกลางอากาศ เสียงดังสนั่นเสียดแก้วหูราวโลหะกระแทกกัน

ทั้งสองกลับเข้าประจันหน้ากันอีกครั้ง

กระบี่วิชาของเป่ยหมิงหวังดุดันรุนแรง ทุกกระบวนท่าล้วนพุ่งเข้าจุดตาย ขณะที่วิชาศักดิ์สิทธิ์แห่งพุทธะของอู๋ฮวาก็โผล่มาไม่ขาดสาย อานุภาพร้ายกาจไม่แพ้กัน

ทั้งสองรุกรับใส่กัน ดวลกันอย่างดุเดือดถึงขีดสุด

“ดูท่าจะอยากเอามันให้ตาย คงต้องใช้กระบวนท่านั้นแล้ว” อู๋ฮวาคิดในใจ มือข้างหนึ่งร่ายอาคมอย่างรวดเร็วอยู่ตรงหน้า

ผ่านไปเพียงชั่วอึดใจ

“แสงพุทธส่องสว่างทั่วหล้า หมื่นธรรมะรวมเป็นหนึ่ง!”

อู๋ฮวาตะโกนลั่น

ทันใดนั้น แสงพุทธะเจิดจ้าสายหนึ่งก็พุ่งระเบิดออกมาจากภายในกายของเขา เพียงพริบตาก็ส่องสว่างไปทั่วทั้งสนามรบ

“อีกแล้วงั้นเหรอ!” สีหน้าของเป่ยหมิงหวังมืดครึ้มลง

ก่อนหน้านี้อู๋ฮวาก็ใช้กระบวนท่านี้เองทำให้เขาบาดเจ็บสาหัส

“เสียทีไปแล้วครั้งหนึ่ง ผมจะโง่ให้หลอกซ้ำได้ยังไงกัน” เป่ยหมิงหวังคำรามต่ำ “เกราะศึกเป่ยหมิง!”

พร้อมกับเสียงคำรามต่ำของเป่ยหมิงหวัง รอบกายเขาก็พลันมีหมอกสีดำก่อตัวโหมกระหน่ำ หมอกดำหมุนวนปกคลุม ก่อนจะควบแน่นกลายเป็นชุดเกราะศึกที่เปล่งแสงเยียบเย็น ค่อย ๆ ก่อรูปห่อหุ้มร่างเขาไว้แน่นหนา

บนเกราะศึกนั้นสลักอักขระเวทมนตร์อันซับซ้อนนับไม่ถ้วน แต่ละอักขระราวกับอัดแน่นด้วยพลังลี้ลับ ทำให้ลมหายใจของเป่ยหมิงหวังทะยานสูงขึ้นไปอีกขั้นในพริบตา

เสียงของเป่ยหมิงหวังลอดออกมาจากในเกราะศึก เต็มไปด้วยความดูแคลน “อู๋ฮวา กระบวนท่านี้ของแกใช้กับผมไม่ได้อีกแล้ว แกยังเหลืออะไรให้เล่นอีก?”

แม่งเอ๊ย!

อู๋ฮวาสบถในใจ เขาไม่คิดเลยว่าเป่ยหมิงหวังจะยังซ่อนวิธีป้องกันตัวที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ไว้

แม้แสงพุทธส่องสว่างทั่วหล้าของเขาจะรุนแรงเพียงใด แต่เมื่อบนตัวเป่ยหมิงหวังสวมเกราะศึกทรงอานุภาพอยู่แล้ว อิทธิฤทธิ์ของกระบวนท่านั้นย่อมถูกตัดทอนลงอย่างหนัก

“หึ แค่เกราะศึกกระจอก ๆ จะทำอะไรผมได้”

อู๋ฮวาแค่นเสียงฮึอีกครั้ง ประสานฝ่ามือทั้งสองเข้าหากัน เร่งกระตุ้นพลังพุทธะภายในกายขึ้นอีกระลอก

ชั่วพริบตา แสงพุทธะบนร่างเขายิ่งสว่างเจิดจ้า ราวกับจะกลืนเอาฟ้าดินทั้งผืนเข้าไปในแสงนั้น

“ดอกบัวทองคำพิโรธแห่งพุทธ บาน!”

พร้อมกับเสียงตะโกนอันกึกก้องแสบแก้วหู เบื้องหน้าอู๋ฮวาก็พลันแย้มบานออกด้วยดอกบัววิเศษสีทองขนาดมหึมา

ดอกบัววิเศษหมุนคว้างด้วยความเร็ว ปล่อยแสงสีทองนับไม่ถ้วนพุ่งกระจายออกไป แต่ละสายล้วนแฝงพลังทำลายล้างกวาดใส่เป่ยหมิงหวังอย่างบ้าคลั่ง

เป่ยหมิงหวังฮึดฮัดเย็นชา ไม่ถอยกลับแต่กลับพุ่งสวนเข้าไป เขาสวมเกราะศึกอยู่เต็มยศ เหวี่ยงดาบยาวสีเขียวในมือฟันออกไป

ชั่วพริบตา แสงกระบี่พุ่งโลดดั่งมังกร!

ภายในเสี้ยวตา พลังกระบี่ปะทะเข้ากับสายแสงสีทองเหล่านั้น เสียงดังสนั่นราวสายฟ้าฟาดสะเทือน ห้วงฟ้าดินทั้งมวลพลันสั่นไหว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน