วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2811

ห่างออกไปพันลี้ มีหุบเขาแห่งหนึ่ง

ที่นั่นหมอกเมฆลอยคลอคลุ้ง ดอกไม้และสมุนไพรพิสดารขึ้นเขียวชอุ่ม กลิ่นหอมโชยไม่ขาด ราวกับเป็นแดนสุขาวดีนอกโลกมนุษย์

ทว่าความสงบเงียบนี้ กำลังจะถูกทำลายด้วยศึกใหญ่ที่กำลังจะปะทุ

เย่ชิวกับพวก ถูกสมาชิกเป่ยหมิงเจียสี่คนล้อมไว้แน่น

เอาเข้าจริง แค่ความเร็วของเย่ชิวกับพวก หากคิดจะหนีเอาชีวิตรอดละก็ คนของเป่ยหมิงเจียพวกนี้ไม่มีทางไล่ทันเลยด้วยซ้ำ

เหตุผลที่ปล่อยให้ถูกล้อม ก็เพราะเย่ชิวตั้งใจ เขาเตรียมจะเก็บพวกนี้ให้หมด

ยังไงก็เป็นศัตรู ฆ่าได้สักคนก็ลดไปสักคน

ทั้งสี่ล้วนเป็นยอดฝีมือของเป่ยหมิงเจีย พลังบำเพ็ญเพียรไม่ธรรมดา ในจำนวนนั้นมีผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษสองคน อีกสองคนอยู่ในขอบเขตนักบุญ

พวกเขายืนประจำสี่ทิศออกันล้อมเย่ชิวกับพวกไว้ แต่ละคนแผ่จิตสังหารเย็นเยียบออกมาทั่วร่าง

“เย่ฉางเซิง กล้าดียังไงถึงบุกเข้ามาในเขตต้องห้ามแห่งชีวิต ชีวิตแกมันไม่คุ้มตายหรอก!”

หนึ่งในผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษหัวเราะเย็นเอ่ยขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความเป็นศัตรูและความดูแคลน

ทว่าเย่ชิวกลับไม่แม้แต่ปรายตามองสักนิด เขาหันไปถามจางเหมยเจินเหรินแทนว่า “เหล่าโต้วซี คิดว่าอู๋ฮวากับเป่ยหมิงหวัง ใครจะรอด?”

จางเหมยเจินเหรินว่า “ข้าว่าอู๋ฮวา”

เย่ชิวถามอย่างสงสัย “ทำไมถึงมั่นใจในตัวอู๋ฮวาล่ะ?”

จางเหมยเจินเหรินตอบ “คนที่连แกยังจัดการไม่ได้ เป่ยหมิงหวังจะไปฆ่าได้ยังไงกัน?”

เย่ชิวอธิบาย “ไม่ใช่ว่าข้าฆ่าอู๋ฮวาไม่ได้ แต่ข้าอยาก榨ใช้ประโยชน์ที่เหลือของมันให้หมดต่างหาก”

“เข้าใจล่ะ” จางเหมยเจินเหรินว่า “แกก็อยากปล่อยให้พวกมันห้ำหั่นกันเอง”

เย่ชิวหัวเราะ “ห้ำหั่นกันเองมันดูสุภาพไปหน่อย พูดให้เพราะกว่าก็หมากัดกันนั่นแหละ”

จางเหมยเจินเหรินหัวเราะเสียงดัง “ก็จริง อย่างนั้นก็เป็นหมาบ้าสองตัว”

ตอนนั้นเอง เฟิงอู๋เหินพูดขึ้นข้าง ๆ ว่า “แต่ข้าว่า โอกาสที่อู๋ฮวาจะตายมีมากกว่า”

“ทำไม?” จางเหมยเจินเหรินหันไปมองเฟิงอู๋เหิน

เฟิงอู๋เหินว่า “เป่ยหมิงหวังเป็นหนึ่งในห้าสุดยอดอัจฉริยะแห่งเขตต้องห้ามชีวิต ทั้งด้านพลังการต่อสู้และพลังบำเพ็ญเพียร ล้วนอยู่เหนือข้า ไหนจะ身เป็น少主ของเป่ยหมิงเจียอีก อู๋ฮวาจะชนะเขา ไม่ง่ายหรอก”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าตาม พลางเสริมว่า “เห็นด้วย ข้าก็คิดว่าเป่ยหมิงหวังจะชนะ”

หลินต้าหนiaoพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “ใครชนะใครแพ้ช่างหัวเถอะ ยังไงระหว่างสองคนนั้นก็ต้องล้มไปคนหนึ่งอยู่ดี”

“ก็มีแต่ต้าหนิวที่มองทะลุทะลวง” จางเหมยเจินเหรินหัวเราะ

ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษของเป่ยหมิงเจียที่พูดอยู่นั้น พอเห็นเย่ชิวไม่สนใจเขา แถมยังคุยหัวกับจางเหมยเจินเหรินและคนอื่น ๆ อีก ยิ่งเดือดดาลจนแทบระเบิด

“เย่ฉางเซิง แกหูหนวกหรือไง?”

“กล้ามองข้ามข้าแบบนี้ แกอยากตายมากนักใช่ไหม?”

“บอกไว้ก่อนว่า——”

“หนวกหู” เย่ชิวดีดนิ้วเบา ๆ ฉับพลัน พลังกระบี่สายหนึ่งก็พุ่งทะลักออกจากปลายนิ้วเขา

ฉึก!

เสียงของผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษคนนั้นขาดหายทันที กลางหว่างคิ้วปรากฏรูเลือดหนึ่งรู ดวงตาทั้งสองเบิกโพลงเท่าถ้วยทองแดงจ้องมองเย่ชิว “แก—”

ตู้ม!

ยังพูดไม่ทันจบ ศีรษะทั้งลูกก็ระเบิดแตกกระจุย เหลือเพียงร่างไร้หัวตั้งทื่ออยู่ตรงนั้น ราวกับตอไม้แห้งที่ตายสนิท

ชั่วพริบตา ทั้งบริเวณเงียบกริบ

สมาชิกเป่ยหมิงเจียที่เหลืออีกสามคนต่างตกใจผงะ พวกเขาไม่คิดเลยว่าพวกเดียวกันจะตายง่ายดายขนาดนี้

ยิ่งคาดไม่ถึงไปใหญ่ คือเย่ชิวลงมือเด็ดขาดปานนั้น แถมฝีมือสูงส่งถึงเพียงนี้

จะทำยังไงดี?

ทันใดนั้น สองนักบุญที่เหลือก็พากันตัวสั่นไม่หยุด เผลอหันไปมองผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษที่ยังเหลืออยู่คนสุดท้ายโดยไม่รู้ตัว

หาได้รู้ไม่ ว่าผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษที่เหลืออยู่คนนั้น ในใจก็หวาดหวั่นไม่ต่างกัน

ในฐานะผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษ เขายิ่งสัมผัสได้ชัดว่าพลังของเย่ชิวน่ากลัวเพียงใด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน