วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2812

เย่ชิว站ยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อคลุมขาวสะอาดราวหิมะ ดูราวกับเทพเจ้าผู้สูงส่งแตะต้องมิได้

แต่แววตาของเขากลับเย็นเยียบคมกริบดั่งคมมีด จ้องตรงไปยังสมาชิกเป่ยหมิงเจียที่เหลืออยู่เพียงสองคน

ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษคนนั้นกับนักบุญอีกคนต่างเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ทว่าพวกเขาก็รู้ดีว่าตอนนี้มีแค่สู้ถวายชีวิตเท่านั้น บางทีอาจยังเหลือโอกาสรอดริบหรี่

“เย่ฉางเซิง อย่าลำพองเกินไปนัก!”

ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษฝืนข่มใจให้สงบ ตะโกนคำรามลั่น พลังชี่พลุ่งพล่านทั่วร่าง เตรียมทุ่มสุดตัว เขากระชากเสียงต่อว่า “เป่ยหมิงเจียของข้า จะให้เจ้ารังแกตามอำเภอใจได้อย่างนั้นหรือ!”

มุมปากเย่ชิวโค้งยิ้มเย็น แววตาเผยความดูแคลนวาบหนึ่ง “รังแกงั้นเหรอ? พวกเจ้าคู่ควรด้วยหรือ? วันนี้ ก็แค่กวาดขยะไปกองหนึ่งเท่านั้น”

พูดจบ เย่ชิวกำลังจะลงมือ ใครจะคิดว่าทันใดนั้นเอง เฟิงอู๋เหินกลับเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

“เดี๋ยวก่อน!”

เฟิงอู๋เหินร้องห้ามเย่ชิว พลางพูดว่า “ฆ่าไก่ไม่ต้องใช้มีดเชือดวัวหรอก หัวหน้า พักก่อนเถอะ ไอ้หมอนี่ปล่อยให้ข้าจัดการเอง”

ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษชะงักงันทันที

เมื่อกี้เขาได้ยินอะไร?

เฟิงอู๋เหินเรียกเย่ฉางเซิงว่าหัวหน้า?

เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?

ต่อมาผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษก็ตวาดถามทันที “เฟิงอู๋เหิน เจ้ามีความเกี่ยวข้องอะไรกับเย่ฉางเซิงกันแน่?”

“เขาคือหัวหน้าของข้า” เฟิงอู๋เหินตอบตรง ๆ ไม่คิดปิดบัง

อะไรนะ!

สีหน้าของผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษพลันเปลี่ยนไปทันที เขาไม่เคยนึกเลยว่าเฟิงอู๋เหินจะยอมเป็นผู้ติดตามของเย่ชิว

“เฟิงอู๋เหิน เจ้ารู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไร? ข้าเตือนเจ้า ยังมีเวลาหันหลังกลับจากหน้าผา หากยังดึงดันต่อไป เฟิงเจียต้องขายหน้าก็เพราะเจ้านี่แหละ”

จากนั้นผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษก็หันไปพูดกับเฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า “คุณชายน้อยเฟิง เจ้าช่วยเกลี้ยกล่อมเฟิงอู๋เหินหน่อยเถอะ”

“พวกเราคนจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิต จะไปเป็นผู้ติดตามของผู้บุกรุกจากภายนอกได้อย่างไรกัน?”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเอ่ยว่า “ขอโทษด้วยนะ ข้าก็เป็นผู้ติดตามของหัวหน้าเหมือนกัน”

“นี่…” ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษถึงกับพูดไม่ออก

เขาไม่เคยนึกฝันเลยว่าอัจฉริยะของเฟิงเจียทั้งสองคน จะไปเป็นผู้ติดตามของเย่ชิวกันหมด

ยิ่งไปกว่านั้น หนึ่งในนั้นยังเป็นถึงคุณชายน้อยของเฟิงเจียอีกด้วย

เหลวไหล! เหลวไหลสิ้นดี!

“ฟ้าดินเอ๋ย บอกข้าที ทำไมเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้ได้?”

“หรือว่าทั้งสองคนนั่นเพี้ยนกันไปแล้ว?”

“พวกเขาต่างก็เป็นอัจฉริยะไร้เทียมทาน จะไปยอมติดตามผู้บุกรุกจากภายนอกได้ยังไง?”

“นับพันนับร้อยปีมา เขตต้องห้ามแห่งชีวิตไม่เคยเกิดเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลย”

คิดมาถึงตรงนี้ ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษก็หันไปด่าเฟิงอู๋เหินกับเฟิงเสี่ยวเสี่ยวเสียงกร้าว “น่าขายหน้า!”

“พวกเจ้ากล้าตามติดผู้บุกรุกจากภายนอกแบบนี้ ไม่เพียงทำให้ตระกูลต้องอับอาย ยังเท่ากับหักหลังเขตต้องห้ามแห่งชีวิตด้วย”

“หากพวกเจ้ายังไม่รู้ตัวกลับใจ สิ่งที่รออยู่ข้างหน้า จะเป็นเพียงหุบเหวไม่รู้จบเท่านั้น”

ฟึ่บ!

ในจังหวะนั้นเอง เฟิงอู๋เหินก็ขยับตัว

ร่างของเขาวูบไปดุจสายฟ้า แล่นพุ่งเข้าใกล้ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษในพริบตา

ผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษรีบถอยกรูด ขณะถอยก็ชักดาบเล่มหนึ่งออกมา ฟันใส่เต็มแรง เล็งตรงจุดตายของเฟิงอู๋เหิน

ทว่า วิชาตัวเบาของเฟิงอู๋เหินพิกลพิการเกินคาด เขาหลบการโจมตีของผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษไปได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะสวนหมัดกลับไปหนึ่งหมัด ทะลวงอกของอีกฝ่ายจนพรุน

พรวด!

หมัดทะลุผ่านหัวใจราวกับเจาะกระดาษ ร่างของผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษชะงักค้างไปชั่วขณะ ก่อนจะปลิวกระเด็นออกไปเหมือนว่าวที่สายขาด

ใครจะคิดว่า ยังไม่ทันร่างนั้นตกถึงพื้น เฟิงอู๋เหินกลับตามไปซ้ำด้วยฝ่ามืออีกหนึ่งฉั้ง

“ปัง!”

ร่างของผู้แข็งแกร่งขั้นมหาบุรุษถูกฝ่ามือกระแทกจนแหลกเป็นชิ้น เลือดสาดกระจาย เศษกระดูกปลิวว่อน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน