วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2813

หลังจากเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์สังหารนักบุญของเป่ยหมิงเจียแล้ว นางก็เดินมาข้างหน้าอีกสองก้าว ทันใดนั้นเฟิงอู๋เหินก็ตัวเกร็งไปทั้งร่าง

“คิดจะทำอะไรน่ะ?”

เฟิงอู๋เหินถามออกมาด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

แม้เมื่อก่อนเขาจะยโสโอหัง ขนาดเฟิงเสี่ยวเสี่ยวเขายังไม่ใส่ใจ แต่พอมาอยู่ต่อหน้าเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ เขากลับไม่กล้าอวดดีแม้แต่นิดเดียว

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไม่พูดอะไร เดินต่อไปอีกสองก้าว

เฟิงอู๋เหินยิ่งตื่นเต้น ประสานเสียง qu喝 ออกมา “ตกลงคิดจะทำอะไรแน่?”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์หยุดเท้า มือกำค้อนสายฟ้าสีม่วงแน่น สายตาคมกริบย้อนถามกลับ “ว่าไงล่ะ เธอว่าไง?”

ทันใดนั้นเฟิงอู๋เหินก็ยิ่งตึงเครียดกว่าเดิม เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก ท่าทางเหมือนกำลังเผชิญหน้าศัตรูตัวฉกาจ

ห้าวินาทีต่อมา

พรึ่ด!

จู่ ๆ เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็หลุดหัวเราะออกมา นางมองเฟิงอู๋เหินแล้วว่า “ฉันก็ไม่ใช่อสูรร้ายสักหน่อย ทำไมต้องกลัวฉันขนาดนั้นด้วย?”

“พอแล้ว ไม่แกล้งละ ดูสิ ทำเอาเธอเกร็งไปหมด”

พูดจบ เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็เก็บค้อนสายฟ้าสีม่วงกลับไป สายตากวาดมองทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ก่อนจะหยุดลงที่เย่ชิว มุมปากยกยิ้มอย่างมีนัย

“คุณชายเย่ เจอกันอีกแล้วนะ” เสียงของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์อ่อนหวาน ยังแฝงแววขี้เล่นอยู่หน่อย ๆ

เย่ชิวพยักหน้าเบา ๆ แววตาฉายความประหลาดใจอย่างฉับพลัน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดว่าเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์จะโผล่มาในเวลานี้ แถมยังลงมือจัดการนักบุญของเป่ยหมิงเจียอย่างเด็ดขาดถึงเพียงนั้น

“ใช่ เจอกันอีกแล้ว คุณหนูเซวียนหยวน นี่คุณคือ……” เย่ชิวเอ่ย น้ำเสียงเต็มไปด้วยแววสงสัย

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ยิ้มบาง ๆ อธิบายว่า “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ชอบขี้หน้าเขา แค่นั้นเอง เธอเชื่อไหมล่ะ?”

เชื่อผีอะไรล่ะ

เย่ชิวเอ่ยว่า “ผมเห็นว่าคุณหนูรูปโฉมไร้เทียมทาน นิสัยก็อ่อนโยน แน่นอนว่ารู้หนังสือรู้เหตุผล ไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแน่ ๆ”

“อีกอย่าง ถ้าผมจำไม่ผิด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณหนูเซวียนหยวนช่วยผมนะครับ?”

“พอจะบอกเหตุผลที่ช่วยผมหน่อยได้ไหม?”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ว่า “ไม่มีเหตุผล”

“ผมไม่เชื่อ” เย่ชิวพูดตรง ๆ มาก “บนโลกนี้ ไม่มีความหวังดีที่ไม่มีเหตุผลหรอก”

ที่เขาพูดตรงถึงขนาดนี้ ก็เพราะอยากรู้ให้ชัดว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์คืออะไรกันแน่

ผู้หญิงคนนี้พลังบำเพ็ญเพียรสูงส่ง แล้วยังเป็นทายาทของเซวียนหยวนเจีย ถ้าไม่ถามให้เคลียร์ เย่ชิวก็คงวางใจไม่ได้

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์จ้องตาเย่ชิวตรง ๆ แล้วพูดว่า “ถ้าฉันบอกว่าฉันถูกใจเธอ อยากให้เธอมาเป็นลูกเขยเซวียนหยวนของพวกเรา เธอจะเชื่อไหม?”

ได้ยินดังนั้น เฟิงอู๋เหินกับเฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็เบิกตาโพลง

เชี่ย นี่มันเรื่องที่พวกเราควรจะได้ยินด้วยเหรอ?

ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่พวกเขาคิดไม่ถึงก็คือ เย่ชิวกลับหน้าหนาหน้าทนพยักหน้ารับ “ผมเชื่อ”

เฟิงอู๋เหินหันไปมองเย่ชิว คิดในใจว่า หัวหน้า พอจะเหลือยางอายไว้บ้างได้ไหมเนี่ย?

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์น่ะคือสาวงามอันดับหนึ่งของเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเชียวนะ จะมาชอบหัวหน้าได้ยังไงกัน?

แถมหน้าตาหัวหน้าน่ะ...ก็ไม่ได้หล่ออะไรเลยสักนิด!

“คิกคิกคิก…” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ยกมือปิดปากหัวเราะ “คุณชายเย่ คุณนี่ช่างเป็นคนตลกดีจริง ๆ”

เฟิงอู๋เหินทำปากยื่น มองแล้วคิดในใจว่า หัวหน้าตลกตรงไหนกัน?

ยังสู้ฉันไม่ได้เลยดีไหม?

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เก็บรอยยิ้ม เปลี่ยนน้ำเสียงเป็นจริงจังขึ้น “คุณชายเย่ เซวียนหยวนของเราแม้จะมีความหลังกับเป่ยหมิงเจีย แต่ไม่มีวันปล่อยให้พวกเขาก่อกรรมทำชั่วลอยนวลแน่”

“ยิ่งกว่านั้น เวลาฉันทำอะไร ฉันเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ดูที่ถูกผิดเท่านั้น”

ได้ยินดังนี้ เฟิงอู๋เหินก็โล่งอกเสียที

ก่อนหน้านี้เขายังกลัวว่า การมาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์จะทำให้局势เปลี่ยนไป ตอนนี้ดูแล้ว ที่กลัวมาก่อนหน้านั้นมันเกินเหตุจริง ๆ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน