วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2814

เฟิงอู๋เหินเลิกคิ้วขึ้น ถามว่า “พนัน? พนันอะไร?”

จางเหมยเจินเหรินลูบคาง แววตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ พูดว่า “ก็พนันกันว่าคุณหนูเซวียนหยวนจะได้อยู่กับเจ้ากระต่ายน้อยนั่นไหมล่ะ?”

“ผมพนันว่าพวกเขาต้องได้ลงเอยกัน ส่วนคุณก็พนันว่าพวกเขาจะไม่อยู่ด้วยกัน แบบนี้เป็นไง?”

เฟิงอู๋เหินพูดว่า “เดิมพันแบบนี้มันไม่สนุก เรื่องชัด ๆ อย่างนี้ยังต้องมาพนันกันอีก? คุณหนูเซวียนหยวนเป็นคนระดับไหน จะไปอยู่กับหัวหน้าผมได้ยังไง?”

“หรือว่าไม่กล้าพนัน?” จางเหมยเจินเหรินใช้ยุทธวิธียั่วโทสะทันที พลางส่งสายตาให้ม่อเทียนจีและหลินต้าหนiao

พวกเขาคบหากันมานานจนเข้าขากันเป็นอย่างดี พอเห็นแววตาของจางเหมยเจินเหริน ทั้งสองก็รีบเอ่ยขึ้นทันที

“เฟิงอู๋เหิน เล่นไม่เป็นก็ไม่ต้องเล่น เดี๋ยวได้อายคนเขา”

“ใช่แล้วพี่อู๋เหิน ไม่กล้าพนันก็อย่าพนันเลย”

“ใครบอกว่าฉันไม่กล้าพนัน?” เฟิงอู๋เหินมองจางเหมยเจินเหรินแล้วว่า “ไหน ๆ ท่านจางเหมยเจินเหรินก็มีอารมณ์ งั้นฉันก็ขอเล่นด้วย พนันสักหน่อยเอาไว้แก้เบื่อ”

จางเหมยเจินเหรินว่า “ไหน ๆ ก็พนันแล้ว มีของรางวัลสักหน่อยถึงจะสนุก”

“งี้ละกัน ถ้าฉันเป็นฝ่ายแพ้ จะคืนกระจกส่องฟ้าของเฟิงเสี่ยวเสี่ยวให้เขา”

“แล้วถ้าเธอแพ้ล่ะ จะให้อะไรฉัน?”

เฟิงอู๋เหินพูดว่า “ฉันไม่มีทางแพ้”

“แล้วถ้าเผื่อไว้ล่ะ?” จางเหมยเจินเหรินว่า “เผื่อว่าคุณแพ้ขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ?”

เฟิงอู๋เหินตอบว่า “ถ้าบังเอิญฉันแพ้จริง ๆ ก็จะถ่ายทอดวิชาล่องลมให้คุณ”

จางเหมยเจินเหรินส่ายหัว “ผมไม่สนใจวิชาล่องลมหรอก”

“เจ้าเหล่าโต้วซี อย่าทำไม่รู้คุณค่าไปหน่อยเลยนะ” เฟิงอู๋เหินว่า “วิชาล่องลมน่ะเป็นวิชาระดับเทพเชียวนะ”

จางเหมยเจินเหรินพูดว่า “ผมไม่ใช่ร่างกายแห่งกาลเวลาและอวกาศ ดึงพลังของวิชาล่องลมออกมาไม่ได้อยู่ดี เอาอย่างอื่นดีกว่าเถอะ!”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวพูดแทรกขึ้นว่า “ถ้าอู๋เหินแพ้ ฉันจะให้ท่านเหล้าจิตวิญญาณชั้นยอดหนึ่งร้อยไห”

“เหล้าแห่งพลังวิญญาณมีอะไรน่าแปลกที่ไหนกัน…” จางเหมยเจินเหรินยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเฟิงอู๋เหินอุทานลั่น

“เฟิงเสี่ยวเสี่ยว เธอบ้าไปแล้วรึไง! เหล้าจิตวิญญาณชั้นยอดหนึ่งร้อยไห่นั่นเป็นของล้ำค่าที่หัวหน้าตระกูลเก็บสะสมไว้ ตั้งสามพันปีแล้วนะ ถ้าเอาไปให้คนอื่น หัวหน้าตระกูลไม่ฆ่าเธอหรือไง?”

อะไรนะ เหล้าแห่งพลังวิญญาณอายุสามพันปี?

จางเหมยเจินเหรินรีบพูดว่า “โอเค งั้นก็ถือว่าตกลงกันแบบนี้ ถ้าผมแพ้ จะคืนกระจกส่องฟ้าให้คุณ ถ้าเฟิงอู๋เหินแพ้ คุณต้องให้ผมเหล้าจิตวิญญาณชั้นยอดอายุสามพันปีหนึ่งร้อยไห”

“ได้” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวตอบรับทันที

จางเหมยเจินเหรินเหลือบมองหลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีแวบหนึ่ง ทั้งสามหัวเราะหึ ๆ เต็มไปด้วยความคาดหวังต่อการเดิมพันครั้งนี้

ทางอีกฝั่งหนึ่ง

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์กับเย่ชิวเดินไปยังสถานที่เปลี่ยวแห่งหนึ่ง จากนั้นเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็สะบัดมือวางค่ายกลเก็บเสียงขึ้นชุดหนึ่ง ตัดขาดเสียงภายนอก

“คุณหนูเซวียนหยวน คุณ…”

เย่ชิวกำลังจะเอ่ยถาม แต่พอเขาเพิ่งอ้าปาก เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็จ้องเขาด้วยสายตาแฝงความน้อยใจ พูดว่า “ทำไมคุณต้องปิดบังฉันด้วย?”

“หา?” เย่ชิวถึงกับงง ถามว่า “คุณหนูเซวียนหยวน หมายความว่ายังไงเหรอ?”

“ยังจะมาทำเป็นไม่รู้เรื่องอีก” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ยิ่งดูน้อยใจมากขึ้น พูดว่า “คราวก่อนเราชัด ๆ ว่าเดินทางมาด้วยกันทั้งทาง ทำไมคุณไม่บอกฉันว่าคุณก็คือเย่ฉางเซิง?”

“คุณกลัวฉันเอาเรื่องตัวตนของคุณไปพูดหรือยังไง?”

“หรือว่าภายในสายตาคุณ ฉันเป็นคนไม่น่าไว้ใจขนาดนั้น?”

เย่ชิวหัวเราะเบา ๆ “อ๋อ เรื่องนี้เอง คุณหนูเซวียนหยวนคุณเข้าใจผิดแล้ว จริง ๆ แล้วผม…”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์หัวเราะคิก คว้าจังหวะตัดบทเย่ชิว “ไม่ต้องอธิบายหรอก ฉันไม่โทษคุณหรอก”

นี่มัน…

ไหนว่ามิจำเป็นต้องให้ฉันอธิบาย แล้วเมื่อกี้ทำไมยังมาน้อยใจฉันอยู่ได้?

ผู้หญิงคนนี้ เปลี่ยนใจไวชะมัด!

เย่ชิวถามว่า “คุณหนูเซวียนหยวน ไม่ทราบว่าที่คุณมาหาผม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก้มหน้าน้อย ๆ พูดแผ่วเบาอย่างเขินอายว่า “คุณชายเย่ ฉันมีเรื่องในใจบางอย่าง อยากพูดกับคุณ”

เย่ชิวถึงกับอึ้งไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน