วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2815

“ใคร?”

เย่ชิวกับเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์สะดุ้งพร้อมกัน ดวงตาคมกล้ากวาดไปหยุดยังมุมลับไม่ไกลนัก

ตรงนั้นเอง คลื่นพลังวิญญาณเล็ดลอดออกมาจาง ๆ เผยร่องรอยของผู้ที่กำลังซ่อนตัวอยู่สองคน

“ออกมาเถอะ แอบ ๆ ซ่อน ๆ ไม่ใช่นิสัยดีสักเท่าไหร่” เย่ชิวเอ่ยเรียบ ๆ เสียงไม่ดังนัก ทว่ากลับกดดันจนปฏิเสธไม่ได้

ครู่หนึ่งต่อมา ชายหนุ่มสองคนในชุดของเป่ยหมิงเจียเดินออกมาจากที่ซ่อน ตัวสั่นน้อย ๆ

สีหน้าทั้งคู่ซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่าไม่คิดเลยว่าตัวเองจะถูกจับได้ง่ายดายถึงเพียงนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ทั้งสองยังอยู่ในขอบเขตนักบุญ

ด้วยอายุเท่านี้แต่มีพลังระดับนี้ สถานะในเป่ยหมิงเจียย่อมไม่ธรรมดาแน่

“คุณหนูเซวียนหยวน คุณชายเย่… พวกเรา… พวกเราไม่มีเจตนาร้ายจริง ๆ!” คนหนึ่งเสียงสั่นเครือ พยายามแก้ตัว

อีกคนรีบเสริมทันที “ใช่ พวกเราแค่เผอิญเห็นพวกท่านเข้า ไม่มีความคิดอื่นจริง ๆ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มีความรู้สึกดีต่อคนของเป่ยหมิงเจียเลย “พวกเจ้าโผล่มาที่นี่ทำไม? แถมยังแอบซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดอีก?”

สองคนนั้นมองหน้ากัน เหมือนกำลังสื่อสารกันเงียบ ๆ ในที่สุดก็มีคนกัดฟันฮึดกล้าพูดออกมา “พวกเรา… แค่ผ่านมาเท่านั้น เดิมทีตั้งใจจะมาเสาะหาสมบัติ”

เย่ชิวได้ยินก็ยกมุมปาก ยิ้มเย็น “ผ่านมา? หา ‘สมบัติ’? หึ ปากพวกเจ้าไม่มีคำจริงสักคำ ถ้าให้เดา พวกเจ้ามาตามหาตัวข้าสินะ”

เห็นสีหน้าเย่ชิวไม่สู้ดี ชายทั้งสองยิ่งใจเสีย รีบร้องขอชีวิต “คุณชายเย่ พวกเราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น จะไม่ปริปากพูดเรื่องนี้แน่นอน ขอท่านเมตตาปล่อยพวกเราด้วย!”

“ปล่อยพวกเจ้า?” แววตาเย่ชิวเย็นเฉียบ “ถ้าวันนี้พลังของพวกเจ้าสูงกว่าข้า พวกเจ้าจะยอมปล่อยข้าง่าย ๆ ไหม?”

ทั้งสองเงียบสนิท พูดไม่ออก ในใจรู้ดีว่าวันนี้คงรอดยาก ทั้งคู่มองหน้ากัน แววตาฉายแววตัดใจวูบหนึ่ง

ฟึ่บ!

ไม่พูดอะไรให้เสียเวลา ทั้งสองหันตัวพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ตั้งใจจะหนีเอาตัวรอด

ทว่า เพียงพริบตาเดียว ราวกับศีรษะชนเข้ากับเหล็กเทพเข้าเต็มแรง ร่างทั้งคู่ถูกดีดกลับลงมาในทันที

โครม!

หน้าผากทั้งสองแตกแหวะ เลือดสดไหลอาบ

แต่พวกเขาไม่สนใจบาดแผล รีบเปลี่ยนทิศหนีเอาตัวรอดอีกครั้ง

ทว่าผลกลับเหมือนเดิมทุกประการ ราวกับมีผนังเหล็กเทพที่มองไม่เห็นขวางอยู่

“เป็นไปได้ยังไงกัน?”

สองนักบุญแห่งเป่ยหมิงเจียถึงกับหน้าถอดสี

ทั้งสองลองอีกสองครั้ง ก่อนจะตกใจแทบช็อก เมื่อพบว่าทุกทิศทางหนีไม่พ้นเลยสักด้าน ราวกับกลายเป็นสัตว์ป่าที่ติดอยู่ในกรง

“วิชากาลเวลาและอวกาศ!” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์มองออกถึงวิชาที่เย่ชิวใช้ แววตาพราวขึ้นเล็กน้อย

ไม่ไกลกัน เฟิงอู๋เหินก็อุทานออกมา “วิชากาลเวลาและอวกาศของหัวหน้าช่างถึงขั้นออก神入化จริง ๆ ข้าเทียบไม่ติดเลย”

สองนักบุญมองสบตากันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบหยิบยันต์ส่งข่าวออกมา เตรียมส่งข่าวถึงเป่ยหมิงหวัง

แต่ยังไม่ทันได้ใช้งาน ยันต์ส่งข่าวกลับแตกสลายกลายเป็นผงไปต่อหน้าต่อตาอย่างไร้สาเหตุ

“นี่มัน…”

แค่จะส่งข่าวยังทำไม่ได้ จบเห่แล้ว!

สองนักบุญแห่งเป่ยหมิงเจียถึงกับลนลานสุดขีด

เย่ชิวยิ้มพลางพูดว่า “ยังมีวิธีเอาชีวิตรอดอะไรก็เอาออกมาใช้ให้หมดเถอะ”

ได้ยินดังนั้น ทั้งสองที่ถูกความกลัวบีบคั้นจนเสียสติถึงกับแผดเสียงด่ากลับมา “เย่ฉางเซิง เราเป็นคนของเป่ยหมิงเจีย แกกล้าแตะต้องเราก็เตรียมตายได้เลย!”

“เย่ฉางเซิง ถ้าแกยังพอรู้การรู้เรื่อง ก็รีบปล่อยเราไปซะเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นโทสะของเป่ยหมิงเจีย แกไม่มีทางรับไหวหรอก!”

สองนักบุญแห่งเป่ยหมิงเจียเองก็รู้ดีว่าพูดให้แรงเกินไปไม่ได้ หากกระตุ้นให้เย่ชิวโมโหแล้วไล่สังหารขึ้นมา จะยิ่งแย่กว่าเดิม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน