วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2820

เย่ชิวเอ่ยขึ้นมาฉับพลัน

เสียงของเขาแทรกเข้ามากลางบรรยากาศตึงเครียดอย่าง突兀 ราวกับกดปุ่มหยุดโศกนาฏกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นไว้ชั่วขณะ

เต่าดำเซวียนอู่หยุดเท้าที่กำลังก้าวออกไป ศีรษะอันใหญ่โตเอียงเล็กน้อย คล้ายกำลังรอคำสั่งต่อไปของเย่ชิว

“เย่ฉางเซิง เจ้าคิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?” หรงไท่ลืมตาขึ้น เสียงของเขาแฝงทั้งความเยาะหยันและไม่ยอมศิโรราบ

เย่ชิวกล่าวว่า “เจ้าทำให้ข้าแปลกใจไม่น้อย ในฐานะคนรับใช้ แต่กลับภักดีต่อเจ้านายถึงเพียงนี้ หาได้ไม่ง่ายเลย”

เฟิงอู๋เหินพูดเสริมว่า “ไม่ใช่แค่หายากหรอกนะ แบบนี้ต้องเรียกว่าแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวก็อดถอนหายใจไม่ได้ “มิน่าล่ะ ฮวงจินเจียจู๋ถึงยืนหยัดไม่ล้มมาหลายปี มีคนรับใช้ที่จงรักภักดีขนาดนี้ ตระกูลอื่นคงหายากจะหาได้สักคน”

เย่ชิวพูดต่อ “ความจงรักภักดีก็ส่วนความจงรักภักดี แต่เรื่องที่ต้องทำ ก็ยังต้องทำอยู่ดี”

“ใช่แล้ว” จางเหมยเจินเหรินยิ้มตาหยีมองหรงไท่ “ไอ้หนุ่ม เจ้าคิดว่าไม่พูดแล้วเราจะทำอะไรเจ้าไม่ได้รึไง?”

“บอกไว้ก่อนนะ วิธีง้างปากคน ข้ามีถมไป”

พูดจบ จางเหมยเจินเหรินหยิบเม็ดยาเม็ดหนึ่งสีแดงสดออกมา ยิ้มพลางถามว่า “ไอ้หนุ่ม เจ้ารู้ไหมว่านี่คือโอสถอะไร?”

หรงไท่กวาดตามองเม็ดยาสีแดง แววตาฉายแสงฉงนวูบหนึ่ง แต่ไม่นานก็กลับมามั่นคงดังเดิม

“ข้าไม่รู้ว่าเป็นโอสถอะไร แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย” หรงไท่กล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้าคิดจะใช้วิธีไหนก็บอกไว้เลย ไม่มีทางบังคับให้ข้าหักหลังพี่อี้ได้หรอก”

จางเหมยเจินเหรินหัวเราะหึ ๆ แล้วเขย่าเม็ดยาในมือ อธิบายว่า “นี่คือโอสถหัวใจอสูรที่ข้าตั้งใจหลอมเองกับมือ หากกินเข้าไปแล้ว จะทำให้คนเกิดตัณหาดุจอสูร เกิดความรู้สึกแนบแน่นยากบรรยายกับสัตว์วิเศษขึ้นมา แม้กระทั่ง…”

เขาจงใจเว้นช่วงไปครู่หนึ่ง แววตาฉายแววเย้าเยือน “แม้กระทั่ง…อาจทำให้สัตว์วิเศษท้องลูกของเจ้าได้เลย”

เฟิงอู๋เหินกับเฟิงเสี่ยวเสี่ยวได้ยินดังนั้น ต่างก็ชะงักไปทันที จากนั้นทั้งสองก็ถอยหลังไปสองสามก้าว มองจางเหมยเจินเหรินด้วยสายตาตื่นตระหนก

ไอ้ เหล่าโต้วซี คนนี้ ไม่ใช่คนแล้วจริง ๆ

วิปริตเกินไป!

สีหน้าหรงไท่เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับมาสงบ เขาแค่นเสียงเย็น “คิดว่าข้าจะกลัวรึ? หรงไท่แม้ไม่อาจนับเป็นบุรุษผู้กล้า แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะถูกโอสถเม็ดกระจอกเม็ดเดียวทำให้หวาดกลัวได้หรอก”

ในดวงตาจางเหมยเจินเหรินฉายแสงฉงนวูบหนึ่ง หรือว่าไอ้หนุ่มนี่…ไม่กลัวตายจริง ๆ?

เดี๋ยวนี้คนไม่กลัวตาย ไม่ได้มีให้เห็นกันง่าย ๆ

ในฐานะคนรับใช้คนหนึ่ง กล้าทำได้ถึงขนาดนี้ ก็เรียกว่าจงรักภักดีอย่างถึงขีดสุดแล้ว

“ดี มีน้ำอดน้ำทนดี” จางเหมยเจินเหรินพูด “แต่อยากเตือนสักหน่อย ผลของโอสถเม็ดนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ ถ้ากลืนเข้าไปแล้ว เจ้าจะเสียสติ ทำเรื่องที่ตัวเองก็นึกไม่ถึงออกมา”

ฮึ!

หรงไท่ฮึดฮัดในลำคอทีหนึ่ง ไม่คิดจะสนใจจางเหมยเจินเหรินอีก เขาเงยหน้ามองไปทางเย่ชิว พูดว่า “เย่ฉางเซิง ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีไหน ข้าก็ไม่มีวันหักหลังพี่อี้”

“ที่วันนี้ตกอยู่ในมือเจ้า ก็ถือว่าข้าโชคร้ายเอง”

“ลงมือเถอะ ข้าจะไม่ขมวดคิ้วแม้แต่นิดเดียว”

เย่ชิวมองหรงไท่ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างฉับพลัน

“เจ้าคิดผิด ข้าไม่ได้คิดจะให้เจ้ากินโอสถเม็ดนี้จริง ๆ” เย่ชิวพูด “แค่อยากดูปฏิกิริยาของเจ้าเท่านั้น อยากรู้ว่าเจ้าซื่อสัตย์อย่างที่พูดจริงหรือเปล่า”

หรงไท่ชะงักไป เห็นได้ชัดว่าไม่คิดว่าเย่ชิวจะพูดแบบนี้

“เจ้า…พูดว่าอะไรนะ?” หรงไท่แทบไม่เชื่อหูตัวเอง

เย่ชิวกล่าวว่า “ข้าบอกว่า ข้าไม่คิดจะบังคับให้เจ้าพูดความลับเกี่ยวกับหรงอี้ แต่ข้าก็ไม่มีทางปล่อยเจ้ากลับไปง่าย ๆ เหมือนกัน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน