วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2824

ดวงตาเย่ชิวทอประกายคมกริบ จ้องมองภูเขาไฟทั้งเจ็ดลูกอยู่ไม่กะพริบ ความตื่นเต้นที่ยากจะอธิบายเอ่อท่วมขึ้นมาในอก

เขารู้ดี เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างที่เขาตามหามาตลอดการเดินทางครั้งนี้ มีโอกาสสูงมากว่าจะซ่อนอยู่ตรงกลางพื้นที่ที่ถูกภูเขาไฟล้อมรอบนั้นเอง

ดวงตาคู่ยาวของจางเหมยเจินเหรินกลอกไปมาราวเหยี่ยว มองพลางถามไปด้วยว่า “ไอ้กระต่ายน้อย เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างอยู่ไหน?”

เย่ชิวตอบว่า “ถ้าไม่มีอะไรคลาดเคลื่อน เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างน่าจะอยู่ตรงกลางภูเขาไฟทั้งเจ็ด……”

วูบ!

ไม่ทันให้เย่ชิวพูดจบ จางเหมยเจินเหรินก็พุ่งตัวออกไปตรงดิ่งสู่ภูเขาไฟทันที

“ท่านเต๋านี่มัน…?” เฟิงอู๋เหินถึงกับอึ้งงัน

เย่ชิวว่า “โรคเก่ากำเริบอีกแล้ว”

ม่อเทียนจีส่ายหน้าเบา ๆ ถอนหายใจ “ศิษย์พี่ข้าดีไปหมด เสียอยู่อย่างเดียว ชอบสมบัติเกินไปหน่อย”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวบ่นไม่พอใจ “ไม่ใช่แค่ชอบหรอก โลภไม่รู้จักพอต่างหาก แถมยังไม่ยอมคืนกระจกส่องฟ้าให้ข้าด้วย”

“พอออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตแล้ว เดี๋ยวข้าจะให้เหล่าโต้วซีคืนกระจกส่องฟ้าให้เจ้า” เย่ชิวเอ่ยขึ้น ตอนนี้เฟิงเสี่ยวเสี่ยวเป็นคนของเขาแล้ว เขาย่อมต้องช่วยลูกน้องทวงสมบัติคืน

อีกอย่าง จางเหมยเจินเหรินเองก็มีสมบัติเยอะแยะ ขาดไปชิ้นหนึ่งคงไม่ถึงตาย

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวถึงกับยิ้มแก้มปริ ดวงตาโค้งเป็นเดือนเสี้ยว “ขอบคุณนะ หัวหน้า”

“ไหนเจ้าก็เรียกข้าว่าหัวหน้าแล้ว ยังจะมาขอบคุณอะไรอีก พวกเราเป็นคนกันเอง ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนั้น ส่วนเจ้าเหล่าโต้วซี…” เย่ชิวเงยหน้ามองไปทางภูเขาไฟแล้วยิ้ม “คิดจะได้เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างน่ะ ไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก”

“อ้อ?” เฟิงเสี่ยวเสี่ยวถาม “มีอันตรายเหรอ?”

เย่ชิวว่า “จะมีอันตรายหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่ที่รู้คือ ถ้าได้มาง่าย ๆ มันก็คงไม่ใช่ยาศักดิ์สิทธิ์ที่บ่มเพาะมาล้านปี”

“จริงนั่นแหละ” เฟิงอู๋เหินเสริมขึ้น “ของอย่างเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้าง ยาศักดิ์สิทธิ์ระดับล้านปีแบบนี้ แทบจะหาไม่ได้ในหมื่นกัปกัลป์ อยากได้มาครอบครองจะง่ายได้ยังไงกัน”

หลินต้าหนiaoเห็นจางเหมยเจินเหรินใกล้จะถึงภูเขาไฟแล้วก็เอ่ยว่า “พี่ใหญ่ พวกเราไปดูใกล้ ๆ กันเถอะ”

“อืม” เย่ชิวกำลังจะก้าวเท้าออกไป ใบหน้าก็พลันซีดเผือด เปล่งเสียงตะโกนลั่น “เหล่าโต้วซี ถอยเร็ว!”

ทันทีที่เสียงตะโกนดังขึ้น เย่ชิวสะบัดฝ่ามือ พลังอันมหาศาลพลันถาโถมออกไปในพริบตา ผลักหลินต้าหนiao ม่อเทียนจี เฟิงเสี่ยวเสี่ยว และเฟิงอู๋เหินให้ถอยไปไกลถึงพันจั้ง

พร้อมกันนั้นตัวเขาเองก็ใช้ออกด้วยวิชา一步通天 ถอยร่นไปไกลพันจั้งเช่นกัน

ตูม!

ฉับพลันนั้น ลมร้อนระอุก็ซัดพวยพุ่งมาจากด้านหน้า ราวกับจะเผาผลาญสรรพสิ่งในฟ้าดินให้กลายเป็นเถ้า

ทุกคนเงยหน้ามองไป เห็นภูเขาไฟทั้งเจ็ดลูกที่เคยสงบเงียบ บัดนี้ถูกเปลวไฟสีดำก้อนมหึมาครอบคลุมอยู่ แสงไฟพุ่งทะยานขึ้นสู่ฟ้า ทำให้ทั่วทั้งนภากลับมืดมิดสนิท

ถึงแม้จะอยู่ห่างออกมาตั้งไกล ต่อให้พลังบำเพ็ญเพียรของพวกเขาจะสูงล้ำเพียงใด ก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนแรงที่แผดเผา

“นี่มัน…เปลวไฟวิเศษระดับจักรพรรดิ!”

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวร้องอุทานเสียงหลง

นางเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับเปลวไฟวิเศษระดับจักรพรรดิมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นภาพที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ต่อหน้าต่อตาเลยสักครั้ง

เย่ชิวเองก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าที่นี่จะมีเปลวไฟวิเศษระดับจักรพรรดิซ่อนอยู่ดอกหนึ่ง

ม่อเทียนจีนึกถึงจางเหมยเจินเหริน ใบหน้าพลันแปรเปลี่ยน “แย่แล้ว ศิษย์พี่ข้าอยู่ในกองเพลิงนั่น!”

พอดีกับจังหวะนั้น เสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังก้องมา

“อ๊าก……”

เสียงหอนโหยเหมือนหมูถูกเชือดของจางเหมยเจินเหรินดังลั่น ตามมาด้วยภาพที่เขาทะยานพุ่งออกมาจากเปลวไฟสีดำ ร้องโวยวายว่า “ไอ้กระต่ายน้อย ช่วยข้าที!”

พอจางเหมยเจินเหรินโผล่มาอยู่ตรงหน้าทุกคน ทุกคนก็อดให้มุมปากกระตุกไม่ได้ ทั้งอยากหัวเราะทั้งต้องกลั้นไว้เต็มที่

ตอนนี้จางเหมยเจินเหรินทั้งตัวดำปิ๊ดปี๋ ผมโดนไหม้เกรียนหมด หน้าเต็มไปด้วยเขม่าดำจนเหมือนคนผิวคล้ำจัด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน