วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2825

เย่ชิวลัดเลาะอยู่กลางภูเขาไฟอย่างระมัดระวัง ทุกก้าวเหยียบลงไปเต็มไปด้วยความรอบคอบ แม้เขาจะมีร่างอมตะนิรันดร์กาล ไม่ตายไม่ดับ แต่ก็ไม่กล้าประมาทแม้แต่นิดเดียว

เพราะอย่างไรเสีย นี่มันคือเปลวไฟวิเศษระดับจักรพรรดิ!

พลังแห่งความโกลาหลห่อหุ้มร่างเขาดุจโล่เทพคุ้มกัน กั้นเปลวไฟวิเศษระดับจักรพรรดิที่รุนแรงพอเผาผลาญสรรพสิ่งออกไปภายนอก ทว่าถึงอย่างนั้น เย่ชิวก็ยังรู้สึกได้ถึงความร้อนแผดเผาที่แล่นมาจากก้นบึ้งของวิญญาณ

ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม อย่าหวังมาขวางทางผม เย่ชิวพึมพำอยู่ในใจ แววตายิ่งแน่วแน่มากขึ้น

เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้าง เขาต้องได้มันมาให้จงได้

ไม่นาน เย่ชิวก็ฝ่าภูเขาไฟมาได้ และได้เห็นเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างอยู่ตรงหน้า

เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างอยู่ห่างออกไปราวร้อยเมตร ถูกภูเขาไฟเจ็ดลูกโอบล้อม มันดูราวกับคริสตัลสีม่วงที่กำลังผลิบาน เปล่งประกายใสพร่างพราว

ภายใต้การขับเน้นของเปลวไฟวิเศษระดับจักรพรรดิสีดำ มันยิ่งราวกับดวงดาวที่สว่างที่สุดบนท้องฟ้ายามราตรี เจิดจรัสจับตาอย่างยิ่ง

ผิวของเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างถูกเคลือบไว้ด้วยน้ำแข็งบางราวกับฟิล์มบาง ๆ เสมือนหยาดน้ำค้างที่จับตัวในยามอรุณแรกแย้ม แผ่วพรายไอสวรรค์อันสูงส่งเหนือโลกมนุษย์

แม้จะยังห่างกันร้อยเมตร เย่ชิวก็สัมผัสได้ถึงพลังชีวิตอันมหาศาลที่พรั่งพรูออกมาจากเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้าง พร้อมกลิ่นหอมเย็นที่ชวนให้จิตใจสงบลึก

จากนั้น เย่ชิวจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างอย่างเชื่องช้า

เขายิ่งระมัดระวังมากกว่าเดิม

อย่างไรเสีย นี่คือยาศักดิ์สิทธิ์ระดับสมบัติล้ำค่าไร้เทียมทานที่บ่มเพาะมานับล้านปี

เย่ชิวมีลางสังหรณ์รุนแรง ว่าการจะได้เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างมาครอบครอง คงไม่ใช่เรื่องง่ายดายนัก

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง

ห่างจากภูเขาไฟออกไปกว่าพันจั้ง จางเหมยเจินเหรินกับพวกกำลังจ้องเขม็งอยู่ที่กระจกส่องฟ้า ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เปลวไฟวิเศษระดับจักรพรรดิเป็นสีดำ ตั้งแต่เย่ชิวก้าวเข้าไปในเปลวไฟ พวกเขาก็ไม่อาจมองตามร่างของเย่ชิวด้วยตาเปล่าได้อีก มีเพียงอาศัยกระจกส่องฟ้าจึงจะติดตามสถานการณ์ได้

พอเห็นเย่ชิวเข้าใกล้เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนก็ยิ่งตึงเครียดตามไปด้วย

“ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะได้เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างมารึเปล่า” เฟิงอู๋เหินเอ่ยด้วยน้ำเสียงตึง ๆ

เฟิงเสี่ยวเสี่ยวว่า “เกรงว่าจะไม่ง่ายนักนะ”

จางเหมยเจินเหรินพูดว่า “ยังไงข้าก็เชื่อใจไอ้เด็กเวรนั่น โชควาสนาบนตัวมันหนาแน่น ทำอะไรก็มักจะสำเร็จทั้งนั้น”

หลินต้าหนiaoพยักหน้าเห็นด้วยทันที “ผมก็เชื่อใจพี่ใหญ่เหมือนกัน”

ม่อเทียนจีเอ่ยว่า “สมบัติล้ำค่าไร้เทียมทาน มักมีฝูงนกเหยี่ยวหรือสัตว์ร้ายคอยเฝ้าอยู่ ไม่รู้ว่าตัวอะไรเป็นผู้เฝ้าเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างกันแน่”

ทันใดนั้นหลินต้าหนiaoก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา “พี่รอง ไม่ลองใช้กระจกส่องฟ้าดูรอบ ๆ เห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างหน่อยล่ะ ว่ามีอันตรายแอบซ่อนอยู่แถวนั้นไหม”

“ไอ้เด็กเวรนั่นอยู่ห่างเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างแค่นิดเดียวเอง ถ้ามีอันตรายมันคงรู้ตัวไปนานแล้ว” จางเหมยเจินเหรินพูดต่อ “อีกอย่าง ต่อให้พวกเรามองเห็นอันตราย แล้วเจ้าจะพุ่งฝ่าเข้าไปเตือนมันได้รึไง”

“เอ่อ...” หลินต้าหนiaoถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วครู่

จางเหมยเจินเหรินว่า “ไม่ต้องห่วงไอ้เด็กเวรนั่นหรอก ต่อให้กระดูกเจ้าแหลกละเอียดกลายเป็นผง มันก็ไม่มีวันตายอยู่ดี”

บริเวณใจกลางภูเขาไฟ

ยามนี้ เย่ชิวอยู่ห่างเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างไม่ถึงสามเมตร

เมื่อมองยาศักดิ์สิทธิ์ที่งดงามถึงขีดสุด แถมยังแผ่กลิ่นหอมอบอวล เย่ชิวก็อดตื่นเต้นไม่ได้

“อีกเดี๋ยวก็เป็นของผมแล้ว”

เย่ชิวก้าวเท้าไปข้างหน้า เดินเข้าไปหาเห็ดศักดิ์สิทธิ์ม่วงน้ำค้างอย่างแผ่วเบา จนมาหยุดยืนตรงหน้า แล้วกวาดสายตาสำรวจโดยรอบ

ไม่พบเงาอันตรายใด ๆ

ถัดมา เย่ชิวก็หลับตาลง แผ่ขยายสัมผัสเทพออกไปรอบกาย

ก็ยังไม่พบความผิดปกติหรืออันตรายใดเช่นกัน

ฟึ่บ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน