วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2831

ภายในศาลบรรพบุรุษ。

ป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษแห่งหรงเจียเรียงรายอย่างเงียบสงบ。

บรรยากาศอบอวลไปด้วยความเคร่งขรึมศักดิ์สิทธิ์。

หรงอี้ยืนอยู่กลางศาลบรรพบุรุษ ยกสองมือขึ้นช้า ๆ หลับตานิ่ง ราวกับกำลังสื่อสารกับดวงวิญญาณบรรพชน ดึงดูดพลังที่ผุดขึ้นมาจากส่วนลึกของสายเลือด。

พร้อมกับจังหวะลมหายใจของหรงอี้ อากาศรอบตัวเหมือนพลันสั่นสะท้าน เปลวเทียนในศาลบรรพบุรุษไหวโคลงทั้งที่ไร้ลม พาให้รู้สึกเหมือนแม้แต่ฟ้าดินยังตอบรับเจตจำนงของเขา。

บนร่างของเขาค่อย ๆ แผ่ออกมาซึ่งกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ยากจะพรรณนา กลิ่นอายนั้นเป็นเอกลักษณ์ของร่างเทพไร้เทียมทาน ชวนให้ผู้ที่สัมผัสต้องเกิดความยำเกรงในใจ。

ครู่เดียวต่อมา หรงอี้ก็ลืมตาขึ้น。

“โฮ่！”

ชั่วขณะดวงตาเปิดขึ้น แววตาของเขาราวกับกระบี่เทพชักออกจากฝัก เปล่งประกายคมกริบ แม้อายุยังน้อย กลับมีกิริยาท่าทางเยี่ยงผู้กวาดล้างทั่วหล้า。

“บรรพชนทั้งหลาย ผมหรงอี้จะไม่มีวันทำให้ทุกท่านผิดหวัง ผมจะต้องบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ พาฮวงจินเจียจู๋ออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตให้ได้。”

หรงอี้ให้สัตย์อยู่ในใจ แล้วก้าวขึ้นไปอีกก้าว หยิบป้ายวิญญาณของหรงห่าวคุณชายขึ้นมา。

“อายุน้อยแค่นี้ อาศัยแต่ชาติตระกูลก็ทำเป็นมองคนอื่นไม่อยู่ในสายตา กร่างไปทั่ว ถ้าแกไม่ตายแล้วใครจะตาย？”

“ตายไปก็ดีแล้ว จะได้ไม่ทำให้ตระกูลของเรามีตัวก่อหายนะ。”

“เห็นแก่ที่แกเป็นน้องชาย ผมจะล้างแค้นแทนให้เอง。”

“แต่ป้ายวิญญาณของแก ไม่คู่ควรจะอยู่ที่นี่。”

คำพูดของหรงอี้เพิ่งจบ เขาก็กระชับฝ่ามือเล็กน้อย เพียงชั่วพริบตา ป้ายวิญญาณของหรงห่าวคุณชายก็แตกสลายกลายเป็นเศษไม้。

จากนั้น เขาหยิบป้ายวิญญาณของหรงฮวาขึ้นมาถือไว้ในมือ ลูบมันเบา ๆ พลางเอ่ยว่า：

“หรงฮวาเอ๋ย หรงฮวา ผมเตือนเธอมาตั้งนานแล้วว่า ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องไปแข่งดีแข่งเด่นกับใคร แต่เธอก็ไม่ฟัง เห็นไหมล่ะ ตอนนี้ถึงกับเอาชีวิตตัวเองไปทิ้ง。”

“ผมรู้ว่าเธออยากแข็งแกร่ง อยากพาตระกูลไปสู่ความรุ่งเรือง แต่เคยคิดบ้างไหมว่านั่นมันเป็นเรื่องที่ผมต้องทำ ตั้งแต่เมื่อไหร่มันถึงกลายเป็นคิวของเธอ？”

“ร่างเทพจันทรา ฮึฮึ...พออยู่ต่อหน้าร่างเทพไร้เทียมทาน ก็ไม่ต่างอะไรกับของไร้ค่า。”

“ไม่ต้องห่วงนะ เห็นแก่ที่เราเป็นสายเลือดเดียวกัน ผมจะล้างแค้นให้คุณเอง。”

“เพียงแต่...คนโง่เง่าอย่างเธอ ไม่คู่ควรให้ใครกราบไหว้บูชา。”

หรงอี้บีบป้ายวิญญาณของหรงฮวาจนแตก แล้วจึงหมุนตัว มองออกไปยังท้องฟ้านอกศาลบรรพบุรุษที่อาบอยู่ในแสงทอง พลันคลื่นความมุ่งทะยานอันไร้ขอบเขตพลุ่งพล่านในอก。

“ศัตรูของฮวงจินเจียจู๋ ไม่ว่าจะเป็นใคร ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ผมหรงอี้จะไม่ปล่อยให้รอดสักตัว。”

“ผมจะใช้ร่างเทพไร้เทียมทาน พิสูจน์ให้เห็นถึงอำนาจของฮวงจินเจียจู๋ และปลอบประโลมดวงวิญญาณของน้องชายกับน้องสาวบนฟ้า。”

“ผม พูดแล้วทำ！”

ยามนั้น เงาร่างของหรงอี้ดูสูงใหญ่เป็นพิเศษ ราวกับเขาได้กลายเป็นผู้กุมชะตาฮวงจินเจียจู๋ กระทั่งทั้งเขตต้องห้ามแห่งชีวิตไปเสียแล้ว。

ผ่านไปพักหนึ่ง。

หรงอี้ค่อย ๆ เดินออกจากศาลบรรพบุรุษ。

ทั่วร่างของเขาอบอวลไปด้วยกลิ่นอายทรงพลังที่ยากจะบรรยาย ก้าวเดินแต่ละก้าวช่างหนักแน่นรุนแรง ราวกับเหยียบลงกลางหัวใจของทุกคน。

หน้าศาลบรรพบุรุษ เหล่าผู้อาวุโสของฮวงจินเจียจู๋ต่างยืนรออยู่เนิ่นนานแล้ว。

บางคนยืน บางคนนั่ง สีหน้าแตกต่างกันไป ทว่าทุกคนล้วนปิดไม่มิดซึ่งความยำเกรงและความคาดหวังต่อหรงอี้。

ทว่าในชั่ววินาทีที่หรงอี้ปรากฏตัว ความยำเกรงนั้นกลับเหมือนถูกบดทับด้วยความอึดอัดที่ยากจะอธิบายเพิ่มเข้ามาอีกชั้น。

แต่ไม่นาน ความอึดอัดนั้นก็ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นและยินดี。

ร่างเทพไร้เทียมทานออกจากการปิดด่านแล้ว！

ทะลวงถึงขอบเขตราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์ไร้เทียมทานแล้ว！

นี่คือเหตุการณ์มงคลยิ่งใหญ่ของฮวงจินเจียจู๋โดยแท้！

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน