วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2832

ที่ฮวงจินเจียจู๋ บริเวณหน้าศาลบรรพบุรุษ บรรยากาศหนักอึ้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ทุกคนในที่นั้นใจปั่นป่วนปนเปไปหมด

พวกเขาเพิ่งได้เห็นการก้าวกระโดดของหรงอี้กับตาตัวเอง และก็เป็นคนเดียวกันนี่แหละที่ลงมือโหดเหี้ยมไร้เมตตาต่อผู้อาวุโสของตระกูล

ความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ทำให้หลายคนรู้สึกเย็นเยียบไปถึงกระดูก แต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา

ผู้อาวุโสวัยชราผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นช้า ๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจนปัญญาและทอด sigh “อี้เอ๋อร์…โตแล้วจริง ๆ จะไปเดินทางของตัวเองเสียแล้วสินะ”

อีกคนรับคำ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล “ใช่ อี้เอ๋อร์แม้พลังจะร้ายกาจ แต่จิตใจก็ยิ่งเดายากขึ้นทุกที ไม่รู้เหมือนกันว่าปล่อยไปแบบนี้ สุดท้ายสำหรับตระกูลจะเป็นลาภหรือเป็นภัยกันแน่”

“พวกเราต้องหาทางให้ได้ จะปล่อยให้เขาดื้อดึงเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้” ผู้อาวุโสอีกคนเอ่ยเสนอ ทว่าคำพูดกลับคลอไปด้วยความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างชัดเจน

ร่างเทพไร้เทียมทาน พรสวรรค์ไร้เทียมทาน แล้วใครจะกล้าขวาง?

ยิ่งไปกว่านั้น หรงอี้ทำอะไรล้วนแข็งกร้าวเด็ดขาด ถ้าใครกล้าไปขัดขวาง เกรงว่ามีหวังได้หัวหลุดออกจากบ่า

มหาอาวุโสก็คือตัวอย่างสด ๆ ร้อน ๆ ต่อหน้าต่อตา

“ช่างเถอะ อี้เอ๋อร์บัดนี้ก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว ย่อมมีความคิดของตัวเอง ข้าเชื่อว่าเขาจะไปคุยกับหัวหน้าตระกูลอย่างดี”

ผู้อาวุโสผู้ทรงคุณวุฒิคนหนึ่งมองศพของมหาอาวุโสแวบหนึ่ง ก่อนถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยว่า “มหาอาวุโสไม่เพียงเป็นศิษย์พี่ของหัวหน้าตระกูล ยังเคยสร้างคุณูปการนับไม่ถ้วนให้ฮวงจินเจียจู๋ พวกเราควรฝังเขาอย่างสมเกียรติ”

ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่ง

หรงอี้มาถึงด้านนอกเขตแกนกลางแล้ว และได้พบกับหรงจิงเทียนกับคนอื่น ๆ

“อี้เอ๋อร์ รีบขึ้นมาดื่มชาสิ” ท่านผู้นำเป่ย์หมิงเห็นหรงอี้ก็ยิ้มทักทาย

ฟึ่บ!

หรงอี้ก้าวเดียวเหาะขึ้นไปบนสมบัติวิเศษสำหรับบิน แล้วโค้งคำนับท่านผู้นำเป่ย์หมิงกับเฟิงหลิงหยุน หัวหน้าตระกูล

“หรงอี้คารวะท่านอาทั้งสอง”

ท่าทีของหรงอี้ยามนี้นอบน้อมสุภาพโดยสิ้นเชิง แตกต่างจากตอนอยู่หน้าศาลบรรพบุรุษราวเป็นคนละคน หากใครไม่รู้เรื่องคงคิดว่าเขาเป็นคนรุ่นหลังที่ว่านอนสอนง่ายเสียด้วยซ้ำ

“หรงอี้ เจ้า breakthrough ถึงขั้นราชานักบุญไร้เทียมทาน ถือเป็นโชคหลวงของฮวงจินเจียจู๋จริง ๆ”

“หวังว่าสักวันหนึ่ง เจ้าจะบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ พาเราทุกคนออกไปจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิตให้ได้” เฟิงหลิงหยุน หัวหน้าตระกูล เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม น้ำเสียงทั้งชื่นชมทั้งคาดหวัง

“ใช่แล้ว หรงอี้ ความสำเร็จของเจ้าทำให้พวกเราภูมิใจนัก ข้าดูดีเจ้ามากเลยทีเดียว” ท่านผู้นำเป่ย์หมิงเสริมขึ้น แววตาเปล่งประกายชื่นชม

“ขอบคุณท่านอาทั้งสอง ข้าจะพยายามให้มากยิ่งขึ้น ไม่ให้พวกท่านผิดหวัง”

ปากของหรงอี้ตอบอย่างถ่อมตน ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยความดูแคลน เขาลอบด่าในใจว่า “พวกเจ้าเป็นตัวอะไรเชียว ออกจากเขตต้องห้ามแห่งชีวิต แล้วข้าต้องพาพวกเจ้าด้วยทำไมกัน? เว้นเสียแต่ว่าพวกเจ้าจะมาก้มอยู่แทบเท้าข้า เป็นทาสเป็นข้ารับใช้!”

จนถึงตอนนี้เอง หรงอี้จึงหันไปมองหรงจิงเทียน ค้อมตัวเรียก “ท่านพ่อ!”

หรงจิงเทียนพูดว่า “อี้เอ๋อร์ เจ้าทำได้ถึงขั้นนี้ พ่อชื่นใจนัก แต่เจ้าต้องระวังอย่าหลงตัวเอง ห้ามเย่อหยิ่งทะนงเด็ดขาด”

หรงอี้พยักหน้าเล็กน้อย “ลูกเข้าใจ”

“เข้าใจก็ดีแล้ว…” คำพูดยังไม่ทันจบ หรงอี้ก็แทรกขึ้นมาก่อน หันไปพูดกับท่านผู้นำเป่ย์หมิงกับเฟิงหลิงหยุนว่า “ท่านอาทั้งสอง ข้าอยากคุยกับท่านพ่อเป็นการส่วนตัวสักครู่ จะได้ไหม”

“ได้อยู่แล้ว” ท่านผู้นำเป่ย์หมิงผายมือเชื้อเชิญ “เชิญตามสบาย”

หรงอี้ส่งสายตาให้หรงจิงเทียน ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

“เด็กคนนี้ ตัวโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ทำไมยังชอบกระซิบกระซาบเหมือนตอนเด็กอยู่ได้? ท่านเป่ย์หมิง ท่านเฟิง ข้าไปเดี๋ยวเดียวจะกลับมา” หรงจิงเทียนรีบตามหรงอี้ไปทันที

ครั้นแล้วสองพ่อลูกก็นั่งประจันหน้ากันใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง

หรงจิงเทียนวางค่ายกลเก็บเสียงเสร็จ ก็ทำหน้าทำตาเอาใจแทบจะเหมือนสุนัขประจบคน ยิ้มประจ๋อถามว่า “อี้เอ๋อร์ เจ้าอยากพูดอะไรกับพ่อหรือ”

“ข้ามีสามเรื่องจะแจ้งให้ท่านรู้” น้ำเสียงของหรงอี้ไม่มีเค้าความเคารพหลงเหลืออยู่เลย “เรื่องแรก ป้ายวิญญาณของหรงห่าว คุณชาย กับหรงฮวา ข้าทำลายทิ้งหมดแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน