วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2834

หรงอี้รู้สึกได้ถึงกลิ่นอายดุร้ายรุนแรงลูกหนึ่ง จึงหันศีรษะไปมอง ก็เห็นสัตว์ร้ายร่างมหึมาพุ่งทะลุหมอกลึกลับออกมาอย่างฉับพลัน

ดวงตาของมันแดงฉาน ทั้งตัวปกคลุมด้วยเกล็ดแข็งดั่งเกราะ เห็นมันอ้าปากคำรามเสียงดังสนั่นหู พุ่งตรงใส่เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ไป

สัตว์ร้ายตนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ของธรรมดา แรงกดดันแห่งเซียนที่แผ่ออกมาจากร่าง ทำเอาอากาศรอบด้านสั่นสะท้าน

พลังแข็งแกร่งอย่างน่ากลัว!

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ขยับตัววูบเดียว หลบการโจมตีของสัตว์ร้ายไปได้ ฉวยจังหวะสวนกลับ ฟาดค้อนสายฟ้าสีม่วงใส่มันจนกระเด็นปลิว

“โฮก…”

สัตว์ร้ายส่งเสียงคำรามด้วยความเจ็บ ก่อนจะพุ่งหัวกระแทกเข้ามาอีกครั้ง

“หาเรื่องตาย” ดวงตาเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เย็นเยียบ กำลังจะลงมือ ทันใดนั้นกลับมีเงาร่างหนึ่งทะยานออกจากที่ซ่อน ปรากฏตัวเคียงข้างนางอย่างกับภูตผี

“หรงอี้!” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เบิกตากว้างเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

หรงอี้ยื่นมือขวาออกไปข้างหน้า ฝ่ามือดุจเมฆดำถล่มจากท้องฟ้า กระแทกใส่ร่างสัตว์ร้ายอย่างจัง

“ผัวะ!”

สัตว์ร้ายถูกหรงอี้ฟาดเพียงฝ่ามือเดียวจนเนื้อเละเป็นกอง ตายคาที่

จนถึงตอนนั้นเอง หรงอี้จึงหันไปมองเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ เอ่ยถามเสียงแผ่วเบาว่า “ไม่เป็นอะไรนะ?”

“ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะหรงอี้” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ตอบเสียงนุ่มนวล อ่อนโยนราวสายน้ำ

หรงอี้ยิ้มบาง ๆ กล่าวว่า “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ไม่ต้องเอามาพูดหรอก อีกอย่าง ตระกูลเราเป็นสหายกันมาช้านาน ช่วยเหลือกันก็เป็นเรื่องสมควร”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มหวานขึ้นมา ในชั่วพริบตาเดียว ราวกับทิวเขาสายน้ำรอบด้านยังพลันหม่นซีดลง

หรงอี้เห็นรอยยิ้มนั้นแล้วถึงกับชะงักไปเล็กน้อย

เขาไม่เคยนึกเลยว่ารอยยิ้มของสตรีคนหนึ่งจะงดงามได้ถึงเพียงนี้

ดูท่าว่าแต่งดองกับเซวียนหยวนเจียก็คงไม่เลวนัก

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์สังเกตเห็นสีหน้าของหรงอี้ แก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ ก้มหน้ากระแอมเบา ๆ สองครั้ง “แค่ก แค่ก…”

ตอนนั้นเองหรงอี้ถึงได้คืนสติ เอ่ยว่า “ขอโทษที เมื่อกี้เผลอคิดเรื่องอื่นอยู่ ถ้าทำตัวไม่สมควรไปก็ขออภัยด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอก” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ถามต่อว่า “ก่อนหน้านี้ฉันไปที่ตระกูลของเธอ ได้ยินลุงหรงบอกว่าเธอกำลังปิดด่านฝึกอยู่ เธอออกจากการปิดด่านตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?”

หรงอี้ตอบว่า “ที่จริงออกมาตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว แค่ใช้เวลาอีกหน่อยปรับฐานให้มั่นคง วันนี้ถึงนับว่าออกมาอย่างเป็นทางการ”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ถามอีกว่า “ครั้งนี้ปิดด่านคงได้อะไรเยอะเลยสินะ?”

“ก็พอใช้ แค่ทะลวงถึงขอบเขตราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์ไร้เทียมทานเอง” หรงอี้พูดราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทว่าความภาคภูมิใจก็เอ่อท้นอยู่ในน้ำเสียงอย่างเห็นได้ชัด

ได้ยินดังนั้น ดวงตาของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็พราวระยับ เต็มหน้าฉายแววเลื่อมใส “หรงอี้ เธอเก่งเกินไปแล้ว ถ้าฉันจะมีวันทะลวงเป็นราชานักบุญไร้เทียมทานได้บ้างก็ดีสิ”

หัวใจหรงอี้สะดุดไปนิดหนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ที่จริงแล้วจะทะลวงเป็นราชานักบุญไร้เทียมทานก็ไม่ถึงกับยากอะไร เทพสวรรค์ให้พรสวรรค์เธอมาดีอยู่แล้ว เชื่อว่าอีกไม่นานต้องทะลวงถึงขอบเขตราชาผู้ศักดิ์สิทธิ์ไร้เทียมทานได้แน่”

“ต่อไปถ้าเธอฝึกตนแล้วเจอปัญหาหรือสงสัยตรงไหน ก็มา找ผมได้ทุกเมื่อ”

“ผมรู้อะไรก็จะบอกให้หมด ไม่มีกั๊ก”

บนใบหน้าสวยงามของเซวียนหยวนหรงเอ๋อร์เต็มไปด้วยความยินดี นางถามว่า “จริงเหรอ?”

“แน่นอนว่าจริงสิ” หรงอี้ว่า “ผมไม่พูดโกหกเธอหรอก”

เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ เอ่ยว่า “ขอบคุณนะหรงอี้ เธอดีกับฉันจริง ๆ เลย”

จากนั้น เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็พูดต่อว่า “หรงอี้ งั้นต่อไปฉันเรียกเธอว่าพี่ชายได้ไหม?”

“หา?” หรงอี้ชะงักไป

“ได้ไหมล่ะ?” เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ถามซ้ำ

“ได้แน่นอน” หรงอี้ยิ้มออกมาในที่สุด ใจลึก ๆ พึงพอใจไม่น้อย คิดในใจว่า “ดูท่าว่าพ่อพูดถูก ข้านี่แหละอัจฉริยะที่สวรรค์ประทาน มีพรสวรรค์จักรพรรดิ สตรีที่ไหนเห็นแล้วยังจะไม่ใจสั่นเล่า? แม้แต่เซวียนหยวนหรงเอ๋อร์ก็ไม่เว้น”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน